The Redstone's ~ Part of the Gang

34. Everything's gonna be alright

"Ik heb je toch beloofd dat ik altijd terug zou komen.." Fluistert hij in mijn oor.. Hij maakt zich los uit mijn greep en richt zich tot Leroy.
"What the fuck is hier aan de hand trouwens? Leroy?" Leroy probeert omhoog te komen, wat vrij moeilijk gaat. Kreunend laat hij zichzelf tegen de muur op zakken.

"Waar moet ik beginnen baas, we dachten de rat te hebben gevonden.." Leroy kreunt nogmaals, en ik vul hem aan.
"Maar de Duitse Schwarze Tuivels speelden onder een hoedje met de Salvecz, maar deze klootzak was toen al achter de enige Salvecz aangegaan die wel goed was." ik wil weer op Leroy aflopen maar word door papa tegengehouden.
"Rustig aan Kiara." hij richt zich tot Hyllia.

"En dit is??" Hyllia heeft zijn hoofd op weten te heffen, en lacht zwakjes.
"Een.. Erg grote pechvogel.." brengt hij zacht uit. Ik loop naar hem toe en zak naast hem neer.
"Dit is Hyllia. Mijn.. Vriend." ik streel zacht met mijn hand langs zijn gezicht.

"Als dat zo is, waar wacht je op. Leroy, maak onze gast los." Papa kijkt vervolgens naar Leroy en lacht binnensmonds.
"Laat maar. Ik doe het wel." Papa loopt op ons af en bevrijd Hyllia van de kettingen, die met een plof op de grond terecht komt.

"Faye, help John om je vader naar de ziekenboeg te brengen. Laat dokter Gijben komen voor hem. Kiara, Leonard, breng Hyllia naar een van de logeerkamers en vraag Lida of ze zijn wonden kan verschonen. Kiara, daarna kom je naar mijn kantoor toe." iedereen doet braaf wat hem opgedragen word, zoals dat vroeger altijd ging.

Samen met Leonard til ik Hyllia op. Bij het passeren van papa stopt Hyllia.
"Bedankt meneer. Ik zal dit niet vergeten." papa glimlacht naar hem, en we lopen door naar een van de logeerkamers. Voorzichtig leggen Leonard en ik Hyllia op bed neer. 

''Ik ga even Lida halen.'' Zegt Leonard en verdwijnt. Ik ga naast Hyllia op bed zitten en strijk met mijn hand door zijn haren. 

''Hyllia.. Het spijt me zo dat ik..'' Hyllia valt me in de reden. 

''Het is al goed Niamh, ik weet niet wat ik in jouw positie gedaan zou hebben..'' Hij legt zijn hand tegen mijn gezicht aan en knijpt zachtjes in mijn wang. 

''Ik had je moeten vertrouwen.. Alleen had ik nooit verwacht dat je vader zich tegen je zou keren..'' Hyllia sluit zijn ogen en zucht diep. Iets zit hem dwars. 

''Toen jij zo uit je dak ging bij de winkels.. Wist ik niet wat ik moest doen.. Ik ben naar Igor gegaan en heb hem gevraagd wat er aan de hand is. Ik trof Henk bij hem aan en.. Hij zei dat ik een deel uit zou maken van het plan om jullie te verwoesten.'' Hij schud zijn hoofd. ''Ik wilde het niet. Igor begon te schreeuwen, dat ik ondankbaar was en moest gehoorzamen. Ik heb gezegd nooit meer terug te komen en ben naar huis gegaan..'' Hyllia heeft het er zichtbaar moeilijk mee. Hij is niet de sterke, zelfverzekerde man die hij lijkt te zijn. Dat is zijn uiterlijk, maar van binnen is hij breekbaar. 

''Wat ben je hierna van plan?'' Vraag ik hem, en een brede grijns verschijnt op zijn gezicht. 

''Ik heb daar al heel vaak over na gedacht. Maar ik denk dat ik eerst op mijn knieën ga bij je vader om hem te smeken dat hij me even hier laat blijven. Al is het alleen maar om bij jou te kunnen zijn.'' Een warm gevoel vult mijn lichaam. Ik veeg wat haren uit zijn gezicht en buk voorover om zacht een kus op zijn lippen te drukken. 

''Hier kan ik wel aan wennen..'' Zegt Hyllia en ik moet lachen. 

''Gelukkig maar, want je ontkomt er niet meer aan.''  Achter me hoor ik Lida kuchen, en ik sta op van het bed. 

''Komt goed Kiara, als het heel gevaarlijk was had hij niet hier gelegen maar bij Leroy.'' De woorden van Lida steken, het besef dat ik de beste vriend van mijn vader neer geschoten heb komt nu pas. ''Tot zo Hyllia.'' Zeg ik, en loop terug naar beneden naar de vergaderzaal, waar vader zit te wachten. Ik loop op hem af en laat me tegen hem aan zakken. ''Oh papa ik ben zo blij dat je er weer bent. Ik voelde me zo machteloos..'' Tranen springen opnieuw in mijn ogen. 

''Ik weet het Kiara.. Het spijt me dat ik er niet voor je was.. Voor jullie dan. Ik kan niet wachten tot ik die kleintjes kan zien. Maar eerst moet je me wat uitleggen..'' Ik schud mijn hoofd. ''Eerst jij, hoe ben je ineens hier gekomen?'' Vader glimlacht. 

''Wat ik eruit begrepen heb is dat er leden van de Salvecz werken bij het ziekenhuis. Ik meen me te herinneren dat ik wakker was, maar dit werd pas later bevestigd. Twee maanden geleden werd ik blijkbaar wakker, uit mezelf. Maar omdat de Salvecz nog niet klaar waren met hun plan hebben ze me in coma gebracht..'' Mijn mond valt open. Hij had veel eerder alweer terug kunnen zijn. Ze hebben bewust vader langer bij me weg gehouden. 

''Wat vreselijk, als ik ze te pakken krijg..'' Ik bal mijn vuisten, maar vader maakt geruststellende geluiden. Geluiden die ik bijna vergeten was. Voor sommige is het maar wat gemompel, maar dit is wat mij tot rust brengt. Weten dat hij er is als ik hem nodig heb. 

''Kiara, ik wil van jou horen wat er allemaal gebeurd is.'' Ik buig mijn hoofd omlaag. Terugdenken aan afgelopen maanden is zwaar, laat staan dat ik alles moet vertellen. Te beginnen met de dag dat ik Hyllia leerde kennen. 

Ik begin te vertellen, over dat we een nieuwe docent hadden, die een Salvecz bleek te zijn. Ik had me ertegen verzet, maar hij bleek een goed hart te hebben. Hij wilde niks met de Salvecz te maken hebben. Vol schaamte vertel ik hem over de ''dronken avond'' bij hem thuis. Het voelt gek, met mama heb ik nooit over liefde gepraat, dat deed ik altijd met papa, omdat ik zo veel op hem lijk en we soms hetzelfde lijken te denken. Hij schud zijn hoofd. ''Kiara toch, net zo onvoorspelbaar als je vader.'' Ik moet lachen en vertel verder. Over alles. De deal van de Salvecz die wij verstoord hebben omdat ze die wapens tegen ons zouden gaan gebruiken. Ik haal even diep adem, en vertel dan met moeite over Levai en Vigo en wat ze met me hebben gedaan. Ik zie papa fronzen, ik ben zijn zwakke plek een een van de weinige dingen die hem boos kunnen maken is als er iets met mij gebeurd. En ik breng Mason aan bod, die vermoord is door de Salvecz. Ik stop even met praten om wat tranen uit mijn ogen te wrijven, voordat ik het verhaal vervolg en bij het gala aan kom, en die avond er achter kwam dat de Salvecz alle gegevens van de jongere leden van de Redstones in hun bezit hebben. 

''En toen kwamen de Schwarze Tuivels in beeld.. We vertrouwden ze en Leroy wilden een bondgenootschap met de aangaan.. De volgende dag kwamen ze met een geluidsfragment waarop Hyllia te horen was, ze hadden het over mij en hoe ze ons zouden breken. Ik geloofde het. En toen...'' Ik verberg mijn gezicht in mijn handen. 

''Ik ben die avond in gaan breken in het huis van Henk Schwarzkopf, de leider van de Schwarze Tuivels. Ik vond bewijzen dat ze ons al heel lang in de gaten houden en zag alle gegevens van onze gang leden op hun computer. Toen vond Henk zijn companion me, en ze sloten me op. Een vrouw die in dat huis was heeft me bevrijd maar werd neer geschoten. Toen kwam Quentin ineens binnen en schoot die companion neer. Henk kwam net thuis en we wilden ons verstoppen, maar hij raakte Quentin vlak voor ik Henk neer schoot. Het was vreselijk. Die kogel die Quentin ontving was voor mij bedoeld. Hij had hem voor me opgevangen.'' Twee sterke armen omklemmen me en ik zak tegen papa aan. 

''Hoe wist je dat Henk onder een hoedje speelde met de Salvecz?'' Vraag vader na een tijdje. 

''Mama maakt foto's van wat ze zoal doet op een dag zodat ze het niet vergeet. Er zat een foto van in een bar bij en ik herkende die companion en Levai Salvecz. Toen ging er een belletje rinkelen..'' Papa kust mijn voorhoofd. ''Mijn kleine spion, ik ben zó vreselijk trots op je. Hoe je alles aan heb gepakt, en wat je allemaal doet om degene van wie je houd te helpen..'' 

Ik schud mijn hoofd. 

''Maar ik voel me helemaal niet zo goed. Toen ik bij Hyllia's huis aankwam en zag dat hij er niet was, verloor ik mezelf. En hier.. Toen ik Hyllia zag.. Ik liet me gaan. Ik heb Leroy beschoten..'' Tot mijn grote verbazing begint vader te lachen. 

''Ach, hij komt er wel bovenop. Ik weet nog de eerste keer dat ik Leroy beschoot..'' Opeens kijkt hij heel serieus. 

''Dat had ik je niet mogen vertellen. Kiara, ik vind het niet kunnen dat je op Leroy geschoten hebt.'' Hij geeft me een knipoog. 

"Tu es mon rocher." (jij bent mijn rots) fluister ik.

"Et je reviendrai toujours vers toi." (en ik zal altijd bij je terugkomen) antwoord papa.