The Redstone's ~ Part of the Gang

29. Coincidence

''Heel goed werk Lida. Je word echt steeds beter met die computer van jou.'' Ik hoor Leroy's stem vanuit zijn kantoor. ''Nu is het wachten op het juiste moment om toe te slaan. Die jongen zal niet weten wat hem overkomt.'' 

Hebben ze het over Hyllia? De deur gaat open en Lida loopt langs me heen naar beneden. Ik stap zijn kantoor binnen. Nou eigenlijk het kantoor van papa. Het voelt nog altijd vreemd om Leroy hier aan te treffen, maar mijn gevoel zegt dat het niet lang meer zal duren voordat papa eindelijk wakker word. Ik weet het zeker, de band tussen ons is zo sterk, we voelen elkaar perfect aan. 

''Kiara, perfecte timing. Lida heeft net aangekondigd dat ze achter het adres is van deze Hyllia Salvecz. Maar we vallen nog niet aan, we wachten eerst op het juiste moment.  Ik weet dat het misschien moeilijk voor je is Kiara, maar dit is het beste." hij aait over mijn hoofd alsof ik een klein, breekbaar meisje ben.
"Ik ga naar huis, mijn dienst zit er op. Papa was stabiel en hij ziet er goed uit." ik draai me van hem weg en loop zo snel mogelijk de Basis uit. Wat een rotdag. Eerst kom ik Hyllia tegen, een lange dienst in het ziekenhuis en dan ook nog te horen krijgen dat Hyllia's veiligheid wel aan een heel dun draadje hangt.
Gefrustreerd haal ik de boodschappen tevoorschijn en begin ik met het eten. Beth is een paar dagen bij familie, dus liggen er nog veel meer verantwoordelijkheden op me dan eerst.

"Eten is klaar!" roep ik naar boven, zodra ik bezig ben met opscheppen. Zace komt de trap afgelopen, gevolgt door mijn moeder en de tweeling.
Het avondeten verloopt met meer spanning dan normaal is. Mama besteed het grootste deel van de tijd met het bestuderend aankijken van de tweeling.
"Kiara, kan je me dat potje naast je geven?" vraagt ze Aislin, die verward van haar naar het potje zout kijkt. "Ik heet Aislin.." zegt ze zacht. Mama reageert niet. Ik hoor Zace zuchten, ook hij zal nu inzien dat het niet langer zo gaat, en dat er iets moet veranderen.
"Dus.. Hebben jullie een leuke dag gehad?" vraagt mama al kauwend op haar vlees, Cearnaigh legt hard zijn vork op tafel.
"Mama doet raar!" roept hij boos, zonder haar aan te kijken. Sussend wrijf ik over zijn rug.
"Mama is alleen een beetje moe, toch?" ik kijk mama strak aan, en ze slikt snel haar hap door.
"Nee hoor gaat p-prima." grijnst ze. Vol verbazing en verwarring blijft Cearnaigh ons om de beurt aankijken.

Ik zucht.

De rest van de avond besteed ik aan het zoeken op internet. Ik probeer een plek te vinden waar mama kan wonen zonder dat er al te veel gegevens nodig zijn. Tot er op de deur geklopt word.
"Kiara mag ik binnen komen?" het is mama. Zonder op goedkeuring te wachten  gaat de deur open en stapt ze binnen.
"Wat is er?" vraag ik haar wanneer ze plaats neemt op een stoel naast me. Ze blijft stil, en als ik naar haar opkijk zie ik dat ze gehuild heeft.
"Hoe.. Hoe heten die kinderen ook alweer?" ze heeft duidelijk moeite met haar vraag. En ik ook. Ze herinnert de namen van haar jongste kinderen niet meer. Ik weet dat het hoort bij de ziekte, maar het blijft heel naar voelen.
"Aislin en Cearnaigh." zeg ik zuchtend.
Mama knikt begrijpend, alsof een klap haar weer wakker gemaakt heeft. Even zit ze stil naast me.
"Ik heb vorige week van dokter van Gijben de opdracht gekregen om foto's te maken van de dingen die ik op een dag doe. Zo onthoud ik het beter." Dokter van Gijben is de dokter die voor de gang werkt. Ze hoort erbij maar is voor ons meer de privé dokter geworden. Ze heeft wekelijks een gesprek met mama om haar een beetje 'erbij' te houden. Ze haalt haar telefoon tevoorschijn.
"Wil je het zien?" Hoopvol staart ze me aan. Ik knik. ''Natuurlijk.'' 

Mama begint te swipen, en ik zie hoe ze vanmorgen wakker werd, wat voor ontbijt ze had, en hoe ze daarna naar de winkels ging. Een foto swiped ze verschrikt weg. 

''Mam, laat zien.'' 

Onder luid gemompel laat ze de vorige foto opnieuw zien. Het is een foto genomen in een bar bij ons in de buurt. Mijn mond valt open. 

''Het spijt me Kiara.. Ik .. Ik kon het niet helpen..'' Stottert ze, zich duidelijk schamend. 

Ik pak de telefoon van haar over. Want het maakte me niet eens zo zeer uit dat ze in de bar was, maar wie er op de foto staat. Ik zoom in, tot ik twee mannen scherp in beeld heb.

''Dit kan niet..'' Mompel ik zacht. Die twee mannen ken ik. 

''Wat is er? Ken je hen?'' Ik schud met mijn hoofd. Ik wist dat er iets was dat niet klopte. Ik  wist het gewoon vanaf het eerste moment. 

''Dat zijn Levai en Jecht.. De vijand en bondgenoot van ons..'' Breng ik stilletjes uit terwijl ik naar de foto blijf kijken. Ik weet het 100% zeker. Dat speelse, jonge gezicht van Jecht is zó herkenbaar, evenals dat van Levai, die ik veel te dichtbij mee heb gemaakt. 

''Ik weet niet wat je bedoeld..'' Brengt mama uit. Ik stuur de foto snel door naar mijn eigen telefoon, en doe dan alsof er niks aan de hand is. Mama laat haar andere foto's zien en vertrekt dan. Mijn aandacht is er alleen totaal niet meer bij. Het enige waar ik aan kan denken is waarom Jecht en Levai samen daar waren. Dit is iets wat ik uit moet zoeken, en zo snel mogelijk, voordat het te laat is. 

Kiara: Faye, kijk hier. Dat zijn Jecht en Levai. Levai is degene die bij het Salvecz terrein was..En Jecht.. Is de companion van Henk Schwarzkopf! *Bijlage: foto*

...

Faye:  Dat kan gewoon niet! Weet je het heel zeker? Het lijkt mij nogal onwaarschijnlijk dat precies die twee zich samen zouden vertonen. 

Kiara: Ik weet het heel zeker. Wat moet ik doen? Straks is Hyllia wél onschuldig!

Faye: Rustig aan Kiara. Je weet nog niet eens of er iets gaande was tussen die twee. Misschien stonden ze toevallig bij elkaar in de buurt?

Kiara: Ik ga dit tot de bodem uitzoeken. 

Faye: Laat het me weten wanneer je hulp nodig hebt. 

De rest van de avond bestaat uit piekeren. De gedachte dat Hyllia al die tijd wél oprecht en eerlijk met me was brengt een steek teweeg in mijn hart. Ik wist het, ik wist het al die tijd!