The Redstone's ~ Part of the Gang

13. Living past

'Kiara.. Help me alsjeblieft..' Ik sta in een ijskoude kelder, met mijn rug tegen de muur. "Waar ben je!?" roep ik, maar de echo van mijn stem kaatst hard terug.
'Kiara.. Wees snel.. Ik kan niet meer..' vanuit het donker komt ineens iemand op me af gekropen. Overal zit bloed. "Papa?" vraag ik, en het lichaam tilt zijn hoofd naar me op. Ik kijk recht in de bebloedde ogen van vader. 'Souris, je had hem nooit moeten vertrouwen. Je zult nooit de leider worden van de Redstones door deze fout..' zijn woorden steken als messen door mijn hart. "Papa. Over wie heb je het?" mijn vraag word beantwoord als Hyllia achter vader komt staan en zonder blikken of blozen boven op hem gaat staan. Vader kreund, maar ik kan alleen maar naar Hyllia kijken. Zijn blik is koud, en gemeen. Hij haalt een groot zwaard van achter zijn rug. Ik begin te schreeuwen wanneer hij meerdere malen in de rug van vader begint te steken. 'Dit is jouw schuld Kiara. Ik ben je er eeuwig dankbaar voor.' grijnst Hyllia. Ik begin te huilen en te schreeuwen. "Papa nee. Het spijt me zo." Het zwaard van Hyllia word uit vaders rug gehaald, en binnen een fractie van een seconden krijg ik er een harde klap mee in mijn gezicht. Het koude ijzer lijkt me van de wereld af te slaan..

"Kiara? Kiara word wakker." Geschrokken spring ik overeind, en kijk in de bezorgde ogen van mama. Zodra ik me besef dat het een droom was, begin ik opnieuw te huilen.
"Rustig meisje. Het was maar een droom. Leon is in orde." ik voel hoe erg mama haar best doet om me tot rust te brengen, wanneer ik haar hand langs mijn rug voel gaan.
"Vertel me waar de droom over ging." die woorden uit haar mond raken me diep. Mama en ik hebben nooit een super hechte band gehad. Ik was altijd een vaders kindje. Maar iets wat ik altijd samen met mama deed was dromen bespreken. Dan zaten we ruim een uur na te denken over wat onze droom van die nacht te betekenen heeft.
"Papa werd gestoken door een Salvecz. Hij zei dat het mijn schuld was." opnieuw voel ik tranen in mijn ogen opkomen.
"Lieverd.. Het kan jouw schuld niet zijn. Je hebt niks te maken met de Salvecz." Sinds dat mama vader heeft leren kennen, weet mama over het maffia leven. Het zit er zo in gebakken dat ze dat nu nog herinnerd, al zijn er veel dingen weg gezakt en kan ze vaak verward overkomen. Ik voel zo'n behoefte om met haar te praten. Om het haar te vertellen. Het is mijn moeder. Ze zal me altijd begrijpen. En waarschijnlijk is ze het spoedig toch vergeten.
"Ik heb fouten gemaakt mama. Ik geef om iemand waar ik niet om zou mogen geven." bedenkelijk kijkt ze me aan. We hebben al heel lang geen normaal gesprek gehad. Maar vandaag lijkt ze heel goed bij de tijd. Dus moet ik er gebruik van maken.
"Vertel het me." haar donkerblauwe ogen staan verward, maar toch wilt ze het weten. Informatie opnemen is erg zwaar geworden door haar ziektebeeld. En het doet me goed dat ze ondanks de pijn die ze heeft toch nog een goede moeder probeert te zijn.
"Een van mijn nieuwe leraren is een Salvecz." zodra ik dat zeg worden mama's ogen groot. Als en klap van een honkbal knuppel word ze in het heden geslagen.
"Oh nee. En Aislin en Cearnaigh? Dan zijn zij ook in gevaar." geruststellend wrijf ik op mijn beurt met mijn hand over haar rug.
"Mama. Ik zit op de hogeschool, weet je nog? Aislin en Cearnaigh zitten niet op dezelfde school. Ze zijn veilig." ik haal diep adem. "Plus. Deze Salvecz is niet zoals de andere.. Hij wilt geen deel uitmaken van de gang. Hij.. Is heel warm en liefdevol." ik voel hoe mijn wangen beginnen te gloeien wanneer ik aan zijn aanraking van afgelopen woensdag denk.
"Je geeft om hem omdat hij anders is. Maar je bent bang dat hij je verraad wanneer je je te open stelt naar hem." verrast kijk ik op door de woorden van mama.
"Ik heb zo nog mijn goede momenten." ik moet lachen.
"Lieverd, toen ik jouw vader leerde kennen, was ik heel anders. Ik was timide, verlegen en moest niks hebben van de buitenwereld. Mijn hele leven ging over leren en carrière maken. Jouw vader maakte toen al deel uit van de gang, die nog geleid werd door je opa. Er kleefde veel bloed aan zijn handen en iedereen zou mij hebben verboden om met hem om te gaan als ze over hem wisten. Maar ik ging mijn eigen weg. Want hij was goed voor me, en veranderde van een koude haai in de meest liefdevolle persoon wanneer we samen waren. En dat is wat telde." ik zie een traan langs haar gezicht rollen.
"Het ging zo goed. We hadden jou en Zace.. Maar toen de tweeling kwam.." ik sla een arm om haar heen.
"Je hoeft het er niet over te hebben." fluister ik haar toe, maar ze schud mijn woorden weg.
"Ik kon het niet aan. Je vader kreeg een ongeluk en ik begon met drinken. Ik kon de pijn niet meer aan van je vader die steeds maar gevaar liep als hij een deal had. Ik lag continue wakker in bed. En toen de tweeling geboren werd.. Raakte ik verslaafd.. Kiara het spijt me zo dat ik daardoor geen goede moeder meer kon en zal zijn." door haar verhaal denk ik aan al die jaren dat ze er niet voor ons is geweest.
"Mama. Je hebt een fout gemaakt. Maar ik neem het je niet kwalijk. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben in zo'n situatie.." de betraande ogen van mama kijken me strak aan. "Jij Kiara, jij bent sterker dan dat ik ben. Je lijkt in alles op je vader. En dat is goed. Maar laat gevoel toe. Laat dat gevoel wanneer je bij die jongen bent toe. Je moet leven Kiara, en genieten van wat om je heen gebeurd zolang het kan." ze heeft het over Hyllia. Het maakt haar niet uit dat hij een Salvecz is. Ze ziet dat hij iets met me doet, wat niemand in lange tijd gelukt is. Zelfs zij ziet het.
Een tijdje zitten we tegen elkaar aan gedrukt, en vertel ik haar over Hyllia. Misschien is dit wat ze nodig heeft. Wat moeder dochter tijd.
Op een gegeven moment staat ze op. "Kiara. Bedankt. Ik denk niet dat ik me nog gelukkiger kan voelen dan nu." ik weet dat ze de waarheid spreekt, maar ook dat wanneer ze nu weg gaat, ze terug valt naar de alcolhol of dat ze gaat slapen. En beide opties zullen ervoor zorgen dat ze over een paar uur weer de andere kant van zichzelf zal laten zien. De kant die steeds meer de overhand zal nemen tot de moeder van daarstraks nergens meer te vinden is.
"Jij ook bedankt mama, dat ik met iemand heb kunnen praten." ze geeft me een kus op mijn voorhoofd en loopt dan weg. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik hou van die vrouw, ook al zie ik haar niet meer als mijn moeder.