The Redstone's ~ Part of the Gang

25. The truth

"Kiara.. Er is wel nog iets dat ik je vertellen moet." Hyllia komt op me afgelopen met een enveloppe.
"Ik weet niet wat je allemaal gehoord hebt. Maar mijn vader weet dat er Redstones op onze school zitten. Hij gaf me deze lijst met namen." hij maakt hem open en haalt er een papiertje uit.
"Haagse Hogeschool: Faye Moreau, Mala van Veen, Stéphany Zuiderpoort, Felix Roux, Quentin Janssen, Ricky Waterman, Boy van Berkel, Zace Redstone en Kiara Redstone." Hyllia vouwt het papiertje weer op en stopt het weg. Ik staar vooruit. Ze weten het. Ze weten het van ons allemaal. En zelfs degene die wel bij de gang zitten maar er niet veel mee doen. Ze zijn allemaal in gevaar. Al is Hyllia dat ook. Het is dat buiten Quentin geen van de jongeren dezelfde opleiding doen en dus ook niet Hyllia als docent hebben. Maar zodra een van hen er lucht van krijgt.. Het was altijd zo fijn en het gaf altijd zo'n veilig gevoel om met zo veel gangleden op school te zitten. Maar nu is dat een groot obstakel geworden.

"Wat ga je er nu mee doen?" vraag ik hem. Hoofdschuddend loopt hij op me af en knielt voor me neer. Ik kijk in zijn licht bruine ogen. Zijn perfecte gezicht straalt angst uit.
"Ik weet het niet. Maar ik ga jullie niet in gevaar brengen. Ik zal zo veel mogelijk tijd rekken." zijn warme handen omsluiten zich rondom die van mij.
"Maar wat moet ik? Ik kan niet niks doen. En als het klopt wat je me eerder hebt verteld.. Zal het niet lang meer duren tot ze alle gegevens van de Redstones hebben en ze zo uit kunnen schakelen." aan het gezicht van Hyllia zie ik dat hij het ook niet weet.
"Ik heb meer tijd nodig Kiara.."
Ik trek mijn wenkbrauw op.
"Ik heb tijd nodig om te ontdekken wat ik wil. Ik weet dat mijn familie slecht is, en dat ze dingen doen die zelfs in onze wereld niet aanvaardbaar zijn."
Door mijn hoofd schiet de enige oplossing: Hij zou zich bij ons moeten aansluiten. Maar of dat het beste is... Voel ik echt zo veel voor hem? 

Een voorzichtige glimlach verschijnt op Hyllia's gezicht.
"Je ziet er trouwens prachtig uit." met zachte hand strijkt hij langs mijn gezicht. Een trilling schiet door mijn lichaam heen.
Hij buigt zich voorover en drukt een zachte kus tegen mijn lippen.
"Sorry voor alles Niamh." ik zou weg moeten gaan. Als ik de gang wil gaan leiden moet ik keuzes leren maken in het belang van de groep. Maar ik kan het niet. Niet nu.

"Mag ik blijven vanavond?" vraag ik en de grijns op zijn gezicht word breder.
"Omdat jij het zo graag wilt." Hyllia staat op en sluit de deuren af. Mijn oog valt op de enveloppe met de brief van Igor erin. Snel grijp ik naar hem en loop naar de wc. Ik draai de deur op slot en leg de brief plat op mijn benen. Met mijn mobiel maak ik foto's van de namen en de andere tekst die erop staat, weliswaar in het Russisch. Ik stop de enveloppe weg en loop terug de woonkamer in waar ik zo onopvallend mogelijk de brief terug leg. Mocht het nodig zijn heb ik dat in ieder geval.
"Ben je klaar?" ik voel een arm om mijn middel heen. Ik knik naar hem en ga hem voor de trap op. Als vanzelf loop ik zijn kamer in, maar deze keer valt mijn oog op het balkonnetje, die mij nog niet eerder is opgevallen. Ik loop erheen en sla het raam open. De koele avondlucht vangt mijn gezicht en doet me zweven. De maan straalt krachtig en verlicht mijn gezicht. Het is prachtig.

De rust die de maan me geeft word verstoord door een kus die op mijn nek gedrukt word. Ik voel handen langs mijn zij naar beneden zakken tot mijn heupen.
"Ik heb je nog niet genoeg kunnen zeggen hoe mooi deze jurk je staat." ik draai me om en kom klem te staan tussen hem en het raamkozijn.
"Niamh.." uitdagend kijk ik hem aan terwijl ik mijn vinger opnieuw op zijn lippen leg.
"Sstt. Ik wil dat je eventjes niks meer zegt." ik bijt op mijn lip, waarop Hyllia weer een kus op mijn mond drukt. Al snel veranderd die in een gepassioneerde zoen. Hyllia trekt me bij het raam weg en duwt me tegen de muur links van me aan. Zijn handen glijden langs mijn lichaam en hij zoent me hebberig. De strelingen gaan naar boven, naar mijn borsten.
Tot ik een steek in mijn hoofd voel. Ik word benauwd en open mijn ogen. Even lijkt het alsof Vigo voor me staat, en verschrikt stop ik.
"Ga weg! Laat me met rust!" de stem van Vigo spookt door mijn hoofd, en ook al heeft Hyllia me los gelaten, ik voel nog steeds overal aanrakingen. Ik begin te trillen en voel tranen langs mijn wangen rollen.
"Kiara, rustig maar, het is al goed." zodra ik besef dat ik bij Hyllia ben laat ik me door mijn benen zakken. Hyllia vangt me op en zakt bij me neer op de grond. Ik kruip tegen hem aan terwijl ik naar zijn rustgevende hartritme luister. Ik adem diep in.
"Ik zag hem Hyllia.. Ik was zo bang.." snik ik moeilijk. Hyllia weet precies waar ik het over heb.
"Rustig Niamh, hij kan je niks meer maken. Hij is dood." de woorden schieten door me heen, alsof ze nooit gezegd zijn. Ik voel het als mensen me met verkeerde bedoelingen aanraken, en dat doet me veel. Het herinnert me aan vroeger.

"Papa ik wil met jou mee." het is oneerlijk. Ik mag niet mee met papa's werkzaken omdat ik te klein ben.
"Mon petite souris. Blijf maar even bij Raphael. Ik ben met een paar uurtjes thuis." en met die woorden vertrekt hij. Ik staar de auto na tot hij geheel uit het zicht verdwenen is. Al snel ga ik naar bed en val in slaap, maar word wakker van een gek gevoel. Ik open mijn ogen en zie Raphael boven me hangen. Hij streelt langs mijn lichaam. Ik voel me vies.
"Je word een mooie meid Kiara, mijn princes." de gemene lach op zijn gezicht word alsmaar groter terwijl hij met zijn hand mijn lichaam verkent. Ik begin te huilen. Raphael sist geruststellend.
"Rustig princes. Je wilt je broer niet wakker maken toch?" ik schud met mijn hoofd. Ik weet dat hij een belangrijke toets heeft en heel druk is met werk. Ik wil hem niet lastig vallen. Na een tijdje, en ik weet niet hoelang, hoor ik voetstappen.
"What the fuck." ik herken de stem van Zace, en een gevoel van geluk bevliegt me.
Tot ik een knal hoor. Een kogel is door het hoofd van Raphael gegaan. Nog voordat hij boven op me zou vallen, trekt Zace het lichaam bij me weg en laat het op de grond vallen. Snikkend laat ik me in zijn armen opsluiten. 

Sinds die dag is Beth bij ons komen wonen. Ze woonde daarvoor bij mijn opa en oma in Frankrijk. Maar wij hadden haar harder nodig dan zij. Door die dag ben ik huiverig geworden naar jongens, bijna onbereikbaar. Ik vertrouwde alleen gangleden en goede vrienden. Tot ze te dichtbij kwamen en ik ze alsnog afstootte.

"Gaat het met je?" Hyllia's ogen spreken bezorgdheid uit. Ik knik.
"Het gaat beter. Ik.." ik hoef mijn zin niet af te maken. Alsof het niks is tilt Hyllia me op, en legt me op zijn bed neer. Met iets wat meer moeite krijgen we mijn jurk uit en krijg ik een shirt van Hyllia om te dragen. Even later voel ik zijn lichaam dat warmte uitstraalt en mijn rug verwarmt. Ik kruip wat naar achter zodat ik dichter tegen hem aan kom te liggen. Zijn armen geven me een veilig gevoel.
"Je bent veilig nu. Weltruste Niamh."