"Kimsin sen? Bu yoldan çıkmış kadın da kim? Kimseyle dalaşmamak için en ufak bir olayda atını alıp dağlara kaçan sen değil miydin? Bu kavga sevdasıda nerden çıktı?
Kendini olduğundan farklı gösterince değişecek mi herşey? Bir inat uğruna evlendin daha kötüsü var mı bunun? Seni evinde bırakır sanmıştın değil mi? Ailen nerde şimdi. Binlerce km öteye götürür mü seni hayalindeki kanatların.
Karşındaki anlar mı seni bir hata yaptık dönelim der mi? Demez. Bu şuh kadın pozları ne peki? Baştan mı çıkaracaksın onu köle mi edeceksin kendine. Asuman ablanın aşk romanlarını gizli gizli alıp okuyan sen değil miydin? Orada işe yaramamış mıydı bu yapılanlar. Annenin uslu dur nasihatları mıydı yoksa doğru olan.
Yapamazsın uslu duramazsın.
Annenin öldüğü gün kaçmıştın evden hatırlasana. Babanın atını alıp uzaklaşmıştın bütün kederlerden. Okumak için başka şehirlere giderken, uçsuz bucaksız ovalarda at sürerken hep kaçmıştın. Ama kendinden.
İşte yine o his sardı ruhunu görünmez bir kelepçeyle. Peki bu sefer neden kaçmak istiyorsun Ezel. Bu evlilik gerçek olsaydı diye geçmedi mi aklından. Madem evlendik yürüsün bari demedin mi kaç defa kendine.
Olmaz yapamam. Nefret ettiğim birinin yanında duramam. Kötü mü doğar insanlar sanki bende öğrenirim onlar gibi. Karşımdaki mavi gözler mi çevirecek yolumdan beni. O istedi böyle olmasını. Unuttu bir kadının gururunu kırmanın bedeli.
Bir sonraki hamlem neydi peki? Kendine gel Ezel topla kendini."
CITEȘTI
Fırtınadan Sonra Aşktan Önce
Dragoste"Ah Ezel deli Ezel. Ne zaman öğreneceksin kendine hakim olmayı." Nikah kıyılırken Yiğit bir kez olsun dönüp bakmamıştı ona. O da gergin görünüyordu. Şu anki durumda tek bir ortak noktaları vardı. PİŞMANLIK.
