Soluduğum hava bana düşman, üstümdeki gök neden kibirle bakar durur?
İnsan denen yaygara içimi hezeyanlara vurur.
Matemim kaldığı yerden usulca soluk benzime yerleşip kurulur.
Güneş etrafımı soğutur, yüreğim âdeta mezarlık gibi boşluk.
Mazilerden yana ağırdır fikirlerim, hastalıklı bakışlarım hayata inat donuk.
Yüreğimi kana bulayıp gidişinin üzerinden koskoca milat geçti,
Mavilerin arasında siyahlara meylettim.
Puslanmış hasret ipliğimin kabukları, çözemedim.
Sevemedim sen gibi,
Diyemedim.
Karanlığın ortasında gözyaşlarımı gizleyemedim.
Birkaç satır düşük cezalar ver hayat,
Ben mutluluğa isim veremedim.
Herkes arkasını dönüp giderken senden gidemedim.
Gidemedim.
Emine Barkın.
YOU ARE READING
Kalbim Şiir Sokağı #Şiirlerim
PoetryArtık üfledim hayallerimi, hepsi söndü. Geç kalınmış bir hevânın peşinde değilim. Yıllardır kaybolan ruhumun arayışını bırakalı çok oldu. Ölü bedenimin tereddütle yaşayış hikayesi son buldu. Ellerimde mutsuzluğun kalıntısı dururken hayat beni yordu...
