Sustukları çoğaldıkça büyür imiş insan,
Ziyan oluverince küçülür kendinden,
O sığamadığı koskoca dünyada;
Bir beden büyümeye başlar hisleri.
Sustukları yumak yumak olupta kahroldukça,
Avuç içleri harfleri kanlı bir şekilde bulur.
Her geceye acı diye uyur.
Sustukları çoğaldıkça büyür imiş insan,
Zamanın götürdükleri getirdiğinden alacaklı,
Gözleri acılara göz yummaya dayanıklı,
Mihenk taşıdır her yaşı,
Fakat en büyük yaşları ısmarlar gözyaşı.
Sustukları çoğaldıkça büyür imiş insan,
Saltanat sürdüğü hayatın uçurumundan atlar,
Yara bantlarına sarılan her yanına son kez bakar.
Mahcubiyet çizgileri arasında uzaklara kaçar.
Sustukları çoğaldıkça büyür imiş insan,
Yüreğinde jilet gibidir kelimeler hep kanayan,
Ve acılar orta yerinde yerle yeksan,
Buz kitlesi gibi insan,
Kırılır belki biraz daha incitip dokunsan.
Sustukları çoğaldıkça büyür imiş insan.
EMİNE BARKIN
YOU ARE READING
Kalbim Şiir Sokağı #Şiirlerim
PoetryArtık üfledim hayallerimi, hepsi söndü. Geç kalınmış bir hevânın peşinde değilim. Yıllardır kaybolan ruhumun arayışını bırakalı çok oldu. Ölü bedenimin tereddütle yaşayış hikayesi son buldu. Ellerimde mutsuzluğun kalıntısı dururken hayat beni yordu...
