Duy sesimi İstanbul;
Kaygılar dolusu şiirlerimle,
Sana haykırdım sönmüş neşemi.
Bir afetten çıkar gibi korku tuttu ellerimi,
Ve bırakmadı hiç gölgemi.
Duy sesimi İstanbul;
Herkesler unuttu en arka sıraların sesini.
Sen unutmazsın değil mi beni?
Daha kaç kez susmam gerek?
Sesimi duyurmak için ölmek mi gerek?
Duy sesimi İstanbul;
Vefâlı bir dost gibi hatırla beni.
Sînede saklanan bir duâ misâli,
Sen herkesçeden biraz uzak,
Çaya tiryaki olanların şehri.
Ah İstanbul;
Yoksa sen de unuttun mu bizi?
Unutturdular değil mi?
Emine Barkın
YOU ARE READING
Kalbim Şiir Sokağı #Şiirlerim
PoetryArtık üfledim hayallerimi, hepsi söndü. Geç kalınmış bir hevânın peşinde değilim. Yıllardır kaybolan ruhumun arayışını bırakalı çok oldu. Ölü bedenimin tereddütle yaşayış hikayesi son buldu. Ellerimde mutsuzluğun kalıntısı dururken hayat beni yordu...
