Soulless (afgeschreven)

Epiloog:

"Als het aan mij ligt zouden ze haar een eremedaille moeten geven.

We moeten verdomd blij zijn dat het niet haar lichaam is die we in die hotelkamer hebben voor gevonden.

Kun je jou de verdomde orkaan voorstellen die ons dan zou meegesleept hebben.

Ik kan je niet dwingen om de foto's niet in te leveren als bewijs stukken.

Alleen dat de beste manier om je baan te behouden is om de zaak te laten rusten.

Ik heb in de laatste drie weken van elke grote politieke naam wat gehoord in verband met dat meisje.

Ze zullen je verscheuren als je jou ermee probeert te bemoeien jongen. Dit is persoonlijk voor hun geworden.

Het gaat momenteel over veel geld. Haar vader steunt heel wat campagnes hier in Amerika dus laat. Het. Gaan."

Danes zuchtte gefrustreerd terwijl hij met zijn hand door zijn haren ging.

"Vergeet dat je het meisje hebt gevonden.

Ga achteruit zitten terwijl ze de zaak voor het gerecht afhandelen.

Daarvoor in de plaats beloof ik je dat ik een goed woordje voor je zal plaatsen bij de politiecommissaris en je wellicht over een paar maanden detective zult zijn hoe klinkt dat?

Ik bedoel maar denk je eens in wat je van al het extra geld dat je dan zult verdienen kunt kopen.

Een groter huis, een betere auto, je kind op een privé school zetten.

Denk aan jezelf in plaats van een stuk vuil die zijn handen niet van een vrouw kon houden."

De agent wreef kort over zijn ogen en zei:

"Wel dat betekent dat ik toch niet hoef over te werken vandaag zin om een biertje te gaan pakken?"

Miller grinnikt met een knik terwijl hij zijn stoel achteruit duwde en de foto's door de snippermachine liet glijden terwijl hij kortaf zei: "Maar jij betaald aangezien je een promotie krijgt en shit."

***

Zes maanden later

Loona één van de verpleegkundige van de privé psychiatrische hospitaal op de grens van Los Angeles rolde het kleine hoopje mens zittend in de rolstoel naar buiten.

Terwijl ze met haar hand zachtjes over haar haren gleed.

Ze had medelijden met het kind net als alle andere verpleegkundigen en dokters in de instelling had ook zij de documentaire gevangen in een gouden kooi gezien.

Wie had ooit kunnen denken dat het arme meisje zo iets gruwelijks heeft moeten doorstaan.

Ze onderdrukt een rilling bij de gedachte aan de gelekte foto's van haar verwondingen.

Ze ging nogmaals teder over haar mooie blonde zachte krullen terwijl ze haar met een glimlach naast de bruinharige dame parkeerde.

Ze boog zich naar het meisje in de rolstoel toe en zei vriendelijk:

"Ik kom je over een kwartier weer halen Kaela."

Er kwam geen reactie terug. Sinds het moment dat ze is binnen gebracht had ze als een levend standbeeld voor zich uit gestaard.

Alana nam op de houten bank naast haar plek en verstrengelde haar vingers met die van Kae.

Ze plaatste haar hoofd op haar schouder en fluisterde zachtjes: "He kleine."

Ze bleef zo voor een paar minuten naast haar zitten.

Totdat het jongetje in haar buik er voor zorgde dat ze zich oprichtte omdat het op haar darmen drukte.