Another cliché story

- D1 | T W E N T Y - T W O -

{Rachel pov.}

Dylan loopt zo snel als hij kan langs me de gang in en loopt dan onze kamer in.

Nadenkend wat er nou net gebeurde loop ik achter hem aan.
Ik sluit de deur van de kamer achter me.

Dylan zit op bed en kijkt naar de muur tegen over hem. Zonder ook maar een vorm van emotie vrij te geven.

'Dylan?' vraag ik zachtjes.

'Ik haat die man,' hoor ik Dylan heel zacht zeggen.

Ik loop dichter naar het bed toe.  Ik ga op de andere kant van het bed zitten en kijk naar Dylan.

'Waarom?' vraag ik.

Dylan reageert niet. Ik wil weten wat er aan de hand is! Ik wil niet slapen in een hotel van een of andere creep naast een creep.

'Dylan antwoord!' sis ik naar hem.

Hij blijft eigenwijs voor zich uitstaren. Ik draai met mijn rechterhand zijn gezicht naar me om.

Zijn blik is zo anders als net. Een paar seconde geleden was er geen spoor van enige emotie te herkennen. Nu staan zijn ogen er vol mee.

De tranen staan in zijn ogen, maar de kwaadheid is niet te missen.

'Wat is er gebeurd?' vraag ik zacht.

'Die man heeft mijn moeder vermoord!' roept hij en stormt van het bed af de kamer uit.

Verbaasd laat hij me achter. Het was niet bepaald een antwoord op mijn vraag, maar op een bepaalde manier wel waarom hij is zoals hij is.

Ik weet eigenlijk niet goed wat ik nu moet doen.

In een meer klinkt er een harde knal. Ik besluit toch maar even te gaan kijken waar Dylan heen ging.

Vanuit de gang zie ik Dylan met dezelfde man staan praten. Praten is nog onderschat. Dylan staat net niet op het punt om hem te vermoorden. Een kapotte vaas ligt op de grond.

Misschien is het slim om me hier even niet mee te bemoeien...

Ik ga snel mijn kamer weer in en ga weer op het bed zitten. Ik luister naar het geschreeuw en een paar knallen van kapotte spullen die volgen.

Dan is het stil. Ook echt muisstil. Ik sta op en loop naar de deur. Net voordat ik door het kijkgaatje heen wil kijken hoor ik luide voetstappen richting de kamer komen.

Meteen zet ik een aantal stappen naar achter. Ik pak de eerste beste kandelaar die ik zie en houd hem achter mijn rug. De deur vliegt open en ik houd mijn adem in.

Dylan verschijnt in de deuropening.

Zijn ogen scannen de kamer tot ze mij vinden.

'Dylan,' zucht ik opgelucht en laat de kandelaar op de grond vallen.

Hij stormt op me af en duwt me tegen de muur aan. Weer houd ik mijn adem in. Ik weet niet waar hij nu tot in staat is.

Zijn ogen kijken me even aan en schieten dan naar mijn lippen, maar daarna meteen weer terug naar mijn lippen.

Zelf likt hij zijn lippen even. Hij zal toch niet echt?

Zijn handen plaatst hij naast me op de muur. Zijn sterke lichaam klemt de mijne. Er is daardoor geen weg meer vrij om weg te komen bij hem en de muur vandaan.

Als hij me nog een keer aankijkt zie ik een soort lichte paniek in zijn gezicht.

Hij komt langzaam dichterbij. Hij zal toch niet echt? Ik bedoel hij maakte er altijd grappen over en flirtte nogal veel.

Zijn lippen zijn maar een milimeter verwijdert van de mijne. Hij wacht even en zucht diep.

Dan drukt hij zijn lippen vol op de mijne. Ik kan niks op het moment. Ik sta compleet aan de grond vastgenageld.

Dylan is zeker een jongen met een handleiding. Het ene moment verteld hij je dat zijn moeder is vermoord en nu zoent hij me?

'Dylan?' weet ik er ergens nog tussen uit te krijgen als hij me even loslaat.

'Shhtt,' zegt hij en kijkt me even aan.

Hij heeft dit echt even nodig. De wanhoop is in zijn ogen te zien en in zijn kus te proeven..

Ik knik voorzichtig, nog niet wetend wat er nu gaat komen.

Ik sla mijn armen om zijn nek heen en hij legt zijn handen op mijn heupen.

Hij kijkt me nog even aan en drukt zijn lippen dan weer op de mijne.

De kus is ruw en hard. Alleen tegelijkertijd is hij ook een soort van liefdevol. Ookal weet ik dat hier geen liefde bij komt kijken. Het is Dylan waar we  het over hebben die ligt elke week met een ander in bed.

Dylan knijpt in mijn kant en tilt me op, waardoor ik mijn benen wel om zijn middel heen moet slaan. Hij loopt zonder de kus te onderbreken naar het bed toe en legt me er zachtjes op. Alsof ik elk moment kan breken.

Dylan komt boven me hangen en wil met zijn handen naar mijn shirt gaan, maar die sla ik meteen weg.

Hij zucht een keer en gaat naast me liggen.

'Ik snap het,' zucht hij.

'Dylan ik wil gewoon niet te-,' begin ik.

'Houd me gewoon even vast oke,' zucht hij.

Ik knik lichtelijk verbaasd en kruip dan toch in zijn armen. Ik leg mijn holfd op zijn borstkas en luister naar het ritme van zijn hart. Zijn sterke armen sluiten zich stevig om me heen en hij laat zijn hoofd op de mijne steunen.

'Bedankt Rach,' zegt hij zachtjes.

Heyy mensjes,
Oehhh Rach+Dylan=???
Iemand ideeën?

Vergeet dat sterretje njet in te kleuren. 🌟

Groetjes Roos

Ps. Ik ben met een heel speciaal nieuw verhaal bezig😄