Another cliché story

- D1 | T W E N T Y -

{Rachel pov.}

Dylan parkeert de auto op de parkeerplaats. We stappen uit.

'Waar is het?' vraag ik.

'Daar,' zegt hij en wijst naar een zwart en donker gebouw achter me.

'Wat is dat? Het uitvaartcentrum?' mompel ik.

'Nee, dat is het restaurant van een vriend van me,' zegt Dylan als hij langs me af loopt.

'Oeehh ik hoop dat ze dan ook gluiperige vissen als hoofdgerecht opdienen,' grimas ij terug.

Dylan rolt zijn ogen en loopt voir me uit naar het gebouw.

Hoe dichter we bij het gebouw komen, hoe meer motors ik zie. Iveral lopen grote gespierde mannen rond. Ze zitten onder de tatoeages en zijn helemaal in het zwart gekleed.

Dylan begroet een paar mensen onderweg naar binnen. Ik, ja ik krijg ook een rare begroeting.

'Hee Dylan! Heb je weer een nieuw speeltje?' roept een van de mannen en hij slaat op mijn kont.

In een ruk draai ik me naar de man om. Ik geef hem een knietje tussen zijn benen. Hij krimpt ineen.

'Misschien moet je je rerst even eat drukker maken om dat speeltje van je daar beneden,' grijns ik vals naar hem.

Hij houd meteen zijn mond. Veel mannen kijken me verbaasd aan, inclusief Dylan. Al is dat meer een jongentje...

Ik loop vooruit naar binnen. Ik heb geen flauw idee waar ik naar toe moet.

'Rach wacht!' hoor ik zijn irritante stem naast me.

'Waar moeten we heen?' vraag ik hem.

'Het is hier links de deur door,' mompelt hij als hij de deur open maakt.

De harde muziek van in het restaurant galmt nu ook door de gang. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en frons een beetje.

Dylan loopt voor me uit naar binnen. Hij komt hier echt vaker. Hij begroet verschillende mensen en gaat vervolgens aan een tafel met twee bankjes zitten. Ik ga op het bankje tegenover hem zitten.

Hij kijkt me strak aan.

'Wat?' vraag ik hem.

'Wat vind je?' vraagt hij en trekt zijn rechter webkbrauw op.

'It's the living hell,' glimlach ik scheef.

'Zo heet het restaurant ook,' glimlacht Dylan vrolijk terug.

Ik kijk hem verbaasd en vragend aan. Dylan knikt bevestigend. Het is dus geeoon serieus.

'Welke idioot noemt zijn restaurant nou zo?' grap ik.

'De idiokt die het een goed idee vond meneer hier mee te laten denken voor een naam na een aantal bacotjes,' zucht een vermoeide stem naast me.

Een lange jongen met bruin haar staat naast me. Hij heeft zwarte kleren aan met inderdaad de naam van het restaurant.

'Hee Jason,' zegt Dylan vrolijk.

Dylan staat op en geeft hem een brohug.

'Wie is dit?' vragen Jason en ik tegelijkertijd.

'Jezus jullie staan naast elkaar. Is get nu echt zo moeilijk,' zucht Dylan.

Ik knik meteen als antwoord. Waarom moesten we hier nu zo nodig gaan eten?

'Waar is ze?!' hoor ik een zware stem boven de muziek uit donderen.

Ik kijk achter me en de man die ik net een knietje gaf komt naar binnen stormen.

Ik verstop met mijn handen snel mijn gezicht en doe alsof ik vaag via het raam naar buiten kijk.

'Tall boy, wat is er aan de hand,' hoor ik Jason brommen.

Tuurlijk roep hem er gezellig bij.
Ik vind onder de tafel kruipen ook wel een goede uitweg hoor alleen valt dat teveel op.

'Een meisje schopte me net vol in mijn kruis. En daar zullen we der neteen hebben!'roept hij verontwaardigt.

Hij pakt mijn schouder beet en draait me naar hem om.

'Klopt dit?' vraagt Jason mij en kijkt me achterdochtig aan.

'Ik zweer het ik heb die man nog nooit gezien. Nou obertje chop chop ik wil een fanta en snel graag,' lieg ik en klap twee keer in mijn handen.

Dylan lacht zacht op de achtergrond. Die Tall Boy trekt me overeind. Zijn blik staat op onweer en hij kijkt me aan alsof hij me elk moment gaat vermoorden.

Snel glip ik onder zijn arm door.

'Rach wat ga je doen!' roept Dylan als ik steeds dichter naar de uitgang loop.

'Ik heb mijn vork laten vallen,' roep ik snel terug.

'Aan de andere kant van het restaurant? We hadden niet eens eten!' roept Dylan weer.

'Het was een grote vork. Die vliegt ver,' zeg ik.

In een keer voel ik een hele sterke arm om mijn middel.

Ik kijk snel achter me en het is Jason. Mooi dan ben ik niet meteen overleden. Dan mag ik misschien nog even afscheid nemen van mijn dierbaarste bezit.

Eten.

Jason zet me naast Dylan op de bank neer en Dylan slaat meteen een arm om mijn middel. Zo strak dat ik geen kant kan. Jason is ondertussen Tall Boy aan het afwispelen.

'Val niet teveel op hier dat is gevaarlijk,' sist Dylan in mijn oor.

Het klinkt weer zo kill als altijd.

Jason komt weer terug lopen.

'Nou voor mevrouw dus één fanta,' zucht hij.

'Wil je echt een fanta?' vraagt Dylan verbaasd.

Ik knik.

'Fanta en ik zijn besties for life,' zeg ik en sla twee keer met mijn linker vuist op mijn borstkas.

'Mij een pilsje,' zegt Dylan.

Jason schrijft alles op en loopt weer weg.

Wat een raar restaurant. Het ziet er bijna uit als Dylan zijn hersencapaciteit.

Het is echt drie keer niks.

Heey mensjes,
Hier weer een hokfdstukje van onze Dylan en Rachel, of zoals Dylan haar noemt Rach.

Wat vonden jullie ervan?

Vergeet dat sterretje niet in te kleuren. 🌟

Groetjes Roos