Another cliché story

- D1| T W E N T Y - O N E -

{Rachel pov.}

Het laatste beetje eten prop ik nog in mijn mond. Ik zit bom vol. Dylan neemt zijn laatste slok bier en kijkt me dan afwachtend aan. Ik heb nog bijna niks op van mijn fanta. Misschien een kwart van de enorme fles.

Ik hoef ook echt niet meer. De fles heb ik in mijn handen en ik besluit toch nog maar een slok te nemen.

Nee dat gaat hem niet worden.

Geloof me ik hou van fanta, maar ik ga kotsen als ik nog meer ga drinken.

'Je hoeft het niet op te drinken,' zegt Dylan.

'Wil jij nog?' vraag ik en kijk hem dankvol aan.

Hij haalt zijn schouders op en knikt.

Help Dylan de winter door met een fanta voorraad.

Ik schuif de beker naar hem toe. Hij neemt er gulzig een paar slokken van. Het ziet er net uit als een hond fie net heel tuin is doorgerend en daarna een paar slokken water drinkt.

Dylan boert een keer flink. De hele fles is leeg. Met grote ogen kijk ik hem aan.

'Mijn overige fanta gaat voortaan naar het goede doel,' mompel ik.

'Wat is het goede doel?' vraagt Dylan gek genoeg.

'Ja wat denk je. Jij natuurlijk,' grinnik ik.

'Hee daar heb ik geen problemen mee,' grijnst hij.

'Ja dat was te zien,' lach ik terug.

Dylan rolt lachend zijn ogen en wrnkt dat Jason.

'We willen betalen,' zegt Dylan.

'Dyl, wanneer was de laatste keer dat je bij mij hier moest betalen,' lacht Jason.

'Toen ik nig niet begonnen was,' hokr ik Dylan heel zachtjes mompelen.

Hij is meteen in een soort trans geraakt en staart naar zijn lege bord.

'Ik wil je gewoon niet in de schulden staan,' zegt Dylan kill.

Hij staat op en pakt zijn jas. Hij gooit nog snel wat geld op tafel en sleurt mij dan aan mijn arm mee naar buiten toe.

Ik wil graag aan Dylan vragen wat hij ermee bedoelde, maar ik doe zijn wilde gok dat dat nu niet het goede moment is om te vragen.

Dylan negeert alle mensen die buiten staan en nog wat tegen hem zeggen en loopt recht door naar zijn auto.

Ik stap ook snel in. Zodra ik mijn gordel vastgeklikt heb start hij de auto en scheurt hij weg.

'Dylan waar gaan we heen?' zeg ik een beetje geïntimideerd.

Dat ga ik trouwens niet tegen Dylan zeggen he. Als ik dat zou doen zou zijn ego nog groter worden en Amerika is op het moment niet eens groot genoeg om Dylan zijn ego daarmee te vullen. Simpelweg gewoon te klein.

Ik leun achterover tegen de stoel aan.

#

Voor ik het weet stoppen we voor een enorm groot gebouw.
Het is echt een heel mooi hotel. Het is mooi afgewerkt en hij is verschrikkelijk hoog.

'Waar zij we?' vraag ik nieuwsgierig.

'Bij het hotel van een vriend van mij,' zegt hij snel.

'En ik vond die twee klonen van een Brendan en een Ruver al erg en nu ga je me vertellen dat er nog zo'n gek ik,' zucbt ik.

'Hee Brendan en River zijn aardig,' zegt hij mompelend.

'Gaan we hier slapen?' vraag ik aan Dylan.

Dylan knikt.

'Het is alleen wel echt heel erg druk dus nu is het maar gewoon gaan hopen dat ze nog twee 1 persoonskamer hebben of een stapelbed of een bank,'

'Achter je is gewoon plek hoor,' zeg ik liegend.

'Waar dan?'vraagt Dylan als ik geen antwoord geef.

#

Dus als Dylan eindelijk plek heeft gevonden stappen we bijna vloekend uit de stikhete auto. We lopen naar het hotel toe.

'Hoe kende je de eingenaar van dit hotel ookal weer?' vraag ik.

Dylan negeert mijn vraag en loopt naar binnen toe. Waar heeft hij last van dan?

Ik haal mijn schouders op en loop dan achter hem aan naar binnen toe. Binnen is het net een mierenhoop.

Ik volg Dylan zijn dobkerblauwe jas snel die tussen de menigte verdwijnt.

Hopelijk gaat dit niet zo eindigen als bij Home Alone 2.

De jassen achtervolging ging daar niet bepaald goed.
Ik wring me tussen twee mensen door. Daarna is het rustig. Achter me zijn nog super veel mensen maar vokr me zijn er alleen Dylan en nog iemand.

'Dylan, wat kan ik voor je doen,'zegt de man kill.

'Ik wil graag een kamer,' zegt Dylan even kill terug.

'Ik heb er nog maar één vrij vanwege de drukte, maar die kunnen jullie wel hebben,' zegt de man en gritst een sleutel uit het kastje.

Hij geeft hem aan Dylan. De blik van de man valt dan even op mij.

Zijn ogen blijven in de mijne haken. Er zit geen enkele vorm van emotie in, ze staan koud en kill alsof alle liefde eruit is verdwenen.

Het lijkt wel op Dylan.

'Rach zullen we gaan,' hoor ik Dylan zeggen.

Ik kijk hem aan. Hij heeft inderdaad precies dezelfde soort ogen. Ik knik half naar Dylan.

Hij legt zijn hand op mijn onderrug en duwt me zachtjes voorruit.

Als we ver weg genoeg zijn van de man en een lege gang in lopen draai ik me om naar Dylan.

'Dylan,' zegt ik zacht.

Hij knikt en kijkt langs me af de gang in.

'Was dat je vader?' vraag ik voorzichtig.

Zijn ogen schieten mijn kant in, alsof hij door een bij gestoken is en ik sta alleen wat ogemakkelijk op mijn benen te wiebelen.

Heey mensjes,
Ik vroeg me iets af. Willen jullie misschien een Q&A? Jullie mogen dan aan iedereen vragen stellen. Laat even in de reacties weten of je graag een Q&A zou willen.

Vergeet niet dat sterretje in te kleuren. 🌟

Groetjes Roos