Another cliché story

- D1 | T H I R T E E N -

{Rachel pov.}

Ik trek de deur achter me dicht en draai de deur op slot. Ik kijk nog een laatste leer naar huis. Ik glimlach zacht en zucht een keer diep.

'Heb je alles?' vraagt Dylan en tilt de laatste doos op.

Ik knik en rijd mijn koffer de oprit af. Dylan pakt hem aan em zet hem naast de doos in de kofferbak. Dylan zijn spullen staan pp de achterbank. Hij heeft alleen wat kleding en toillet spullen bij, want hij zei dat het enige dat hij nodig had zijn goede looks waren.

Nou ik wil niet veel zeggen hoor, maar zonder mijn dagelijkse dosis Netflix overleef ik niet.

Dylan start de auto en rijdt richting school. Het is niet ver om te rijden. Ik heb altijd al dichtbij school gewoond.

'Dus. Bij wie hoop je op de kamer te zitten?' vraagt Dylan uit het niets.

'Bij Lola of Robin,' geef ik antwoord.

Mijn hoofd leunt tegen het raampje en ik staar naar al de auto's die voorbij rijden.

'Ik krijg toch wel een kamer alleen. Zelfs de docenten weten dat ik met alle meiden ga,' grinnikt hij.

'Exclusief mij,' mompel ik.

'Daar kunnen we verandering in brengen hoor babe,' zegt hij.

Ik kan hem bijna horen grijnzen. Ow wat zou ik die grijns graag van zijn smoel af willen slaan, alleen moet ik dan naar school lopen...

'Een echte rat is nog beter,' mompel ik.

'Ouch. Die deed pijn hoor babe,' lacht hij.

'Mooi zo,' zeg ik grimassend terug.

Dylan rijdt de parkeerplaats op. Hij lijkt zijn parkeerplek al afgebakend te hebben, voordat hij zelf aankwam. Zijn vrienden en wat meiden staan om de plek heen. Hoe kan het ook anders. Dylan parkeert zijn auto. Ik maak de deur met een zwier open, waardoor ik een meisje net niet raak. Jammer.

'Oops sorry,' grijns ik nep als ik haar verontwaardigde blik zie.

'Rachel, je spullen,' hoor ik Dylan zeggen.

Ik loop naar de kofferbak en pak de spullen van hem aan. Een ander meisje komt op Dylan aflopen. Ze heeft een kort zwart rokje aan en een veelste klein roze topje. Haar gezicht kan je ook maar beter buiten beeld houden, want de halve verf afdeling van de praxis zit daarop geverfd.

Ze loopt achter de uitlaat van de auto door.

'Schat! Let op! Plastic smelt,' zeg ik nep geschrokken.

Ik hoor Dylan zacht lachen en het meisje kijkt me bitchy aan.
Ik loop langs haar af naar de ingang toe. Daar zie ik Sammy al staan.

'Hey,' glimlacht hij naar me.

'Hey,' reageer ik op hem.

'Heb je trouwens in de gaten dat echt heel de school je aanstaard,' grinnikt hij.

'Omdat ik bij Dylan uit de auto stapte zeker,' zeg ik en rol mijn ogen.

'Grote kans,' grinnikt hij weer.

'Ze hoeven er niet aan te wennen,' zucht ik en loop de school in.

Langs de trap staat een grote groep mensen. Iedereen is druk bezig.
Ik wurm mezelf tussen de menigte door en zie dat er een groot bord hangt.

KAMERINDELING

Oehh toch nog iets interessants. Ik speur de lijst af naar een R. Als ik mijn naam eindelijk gevonden heb haal ik mijn schouders op. Ik zit bij een meisje genaamd Jessica.

Ik ken der niet dus het zal wel. Naast het bord staat een tafel. Een vrouw zit achter de tafel en is druk bezig met iedereen de sleutel te geven van de juiste kamers.

'Wie was er toen?' vraagt ze chaotisch.

Iedereen schreeuwt door elkaar heen. Ineens wordt het doodstil. Ik voel twee armen op mijn heupen en een warme adem in mijn nek.

'Rachel was,' zegt de stem.

De stem is dominant en kill. Toch herken ik zijn stem uit duizenden. Dylan.

'Rachel Smith?' vraagt de vrouw aan mij.

Ik knik lichtelijk opgelucht dat ik nu niet meer hoef te wachten.

'Kamer 156 in de 2e vleugel,' zegt ze en geeft me de sleutel.

Ze streept mijn naam door met een rode stift. De vriendengroep van Dylan staat in een keer door me heen.  Iedereen staat minstens op vijf meter afstand bij ze vandaan. Ze zijn allemaal achteruit gedeinst. Wie moet er natuurlijk weer in opgesloten staan? Ikkuh!!

Ik wring me uit Dylan zijn greep en wurm me langs de rest van de jongens naar de trap.

Ik loop de trap op. Overal hangen bordjes met waar welke kamers zijn.

120 t/m 160

Staat in sierlijke letters op een bordje geschreven. Daar moet ik zijn. Ik loop de gang in naar links. De kamerdeuren zijn allemaal donker rood geverfd. Mijn kamer zit aam de rechterkant van de gang. Ik pak de sleutel en stop hem in het sleutelgat. De deur gaat open. Het is best een mooie kamer. Er staan twee aparte bedden, een uitgebreide woonkamer met een grote tv. Er zijn nog twee andere deuren. Op alle twee de deuren hangen bordjes. Op de één staat keuken geschreven en op de andere badkamer.

Ik zet mijn spullen op het rechterbed neer. Er is nog niemand. Ik rits mijn koffer open en begin met de de kleren in de zwarte kledingkast te laden.

Ik hoor luid gekwebbel en veelste hoge stemmen. Ze komen steeds dichterbij. Ik hoor de deurklink naar beneden gaan. Nee he. Moet ik nou echt met dat mens op één kamer zitten.

We kijken elkaar allebei even gehaat aan. Ik dacht dat ik haar niet kende, maar sinds vandaag wel.

De barbiepop.

Jessica, ook wel bekend als de slet van Dylan.

Dit wordt nog gezellig...

Heey mensjes,
Sorry dat ik evn niet heb geüpdatet, maar ik heb pww op het moment. Hier is weer een nieuw hoofdstukje.

Laat weten wat je ervan vond en vergeet dat sterretje niet in te kleuren. 🌟

Groetjes Roos