drakenprinses

meer hulp

*Diana*
Wat was het heerlijk om op Mul-ang haar rug te zitten en de harde wind in mijn gezicht te voelen. Jace zat achter me ook te genieten van zijn vrijheid en hield me stevig vast. "We zijn er bijna Jace! Kijk daar is Yswöter!" gilde ik boven de wind uit en wees naar de groot wordende kasteel van Yswöter. Jace begon als een klein kind te joelen en ik deed lachend mee. Pappa die onder ons op Makka reed keek op en stuurde ons een glimlach toe. Mul-ang brulde van blijdschap en maakte een salto, terwijl Jace en ik haar goed vasthielden. Even later lande Mul-ang netjes op de binnenplein en we klauteren als apen van haar rug. "Papa, Owen!" gilde ik blij, toen ik de tweetal zag aan komen lopen en ik rende naar ze toe om te knuffelen. "JACE!!" gilden er twee stemmen en de tweeling kwamen aan gerend. Ze sprongen blij in de armen van hun broer die op de grond viel en iedereen barstte in lachen uit. Zodra ze klaar waren met knuffelen, kreeg ik ook een knuffel van de tweeling. Na de begroeting liep iedereen naar binnen en we vertelden later wat we hebben mee gemaakt. Zodra we klaar waren met vertellen, werd er op de deur geklopt en een bekende drietal kwam de salon binnen.

*Leona*
"Kalila, Leona en Hamish!" riep Diana en holde met haar vrienden naar ons toe. "Rustig aan kleine, je wonden moeten nog helen." zei Hamish plagend en kreeg van Diana een stomp in zijn maag. "Hoor wie het zegt." zei ik lachend en kreeg een vuile blik toe geworpen. We namen plaats in de banken en vertelden in het kort onze geschiedenis. Ymir zat samen met de draken in een kring om de haard, te genieten van het vuur. "Ik heb contact kunnen maken met de leider van de Lama-clan." zei ik, terwijl ik een paar veren liet zien en het werd stil. "Wie of wat is die Lama-clan?" vroeg Sylvia voorzichtig. "De Lama-clan is een eeuwenoude clan en bestaat uit mensen die op vogels lijken en ze laten zichzelf niet zo snel zien." vertelde de blonde Yurio en ze knikte begrijpelijk. Op dat moment kwam er een groep dienstmeisjes binnen en ze deelden koppen thee uit die op de dienbladen lagen. "Bedankt." fluisterde ik en het meid knikte vriendelijk terwijl ze mij een kop thee gaf. Ik merkte dat de oudste dienstmeid iets van Jace en de tweeling had, ik besloot mijn bevinding niet te delen.

*Owen*
Zodra we aan onze thee en gebak begonnen, kwam er een bleke ober de salon binnen gerend met een envelop in zijn hand. "Een dringend oproep van een onbekende man voor het gezelschap." zei hij en gaf de envelop aan Yuri waarna hij de zaal haastig verliet. Ik gaf hem een klein mesje, zodat hij de envelop kon openen en papa maakte de zegel voorzichtig kapot om de brief eruit te halen. "De afzender zegt dat hij weet hoe we Falior kunnen verslaan." vertelde papa en hij liet de brief in de ronde gaan. "Dit meen je niet. Die man is zo gek als een malle die in zomer kleding door Yswöter loopt." mompelde ik nadat ik het had gelezen en gaf het brief aan Jace. "Yui, haal papa's dagboek uit mijn leren cape." zei Jace en het meisje holde naar de met jassen gevulde kapstok die in het hoekje van de zaal stond. Ze duwde haar kleine hand in de bruine leren cape en haalde een perkamenten boekje uit. "Wat is er Jace?" vroeg ik, zodra Jace bleek werd en hij kwam amper uit zijn woorden. "De handschrift van de brief komt overeen als die uit het boekje." zei de blonde jongen bibberend van ontzetting en iedereen schrok. De tweeling lazen de brief en daarna een bladzijde uit het boek, ze bevestigen zijn bevinding. Hoe is dat mogelijk? Zijn ouders waren al 10 jaar lang dood.

*Jace*
Ik kon niet geloven dat papa nog leefde, ik was 100% zeker dat hij voor mijn ogen samen met mama was gedood door Falior, een jaar na Diana's verdwijning. "Excuseert u mij, ik moet even naar buiten." zei ik met ingehouden emoties en beende naar de tuin. Ik nam plaats naast de bevroren meer en keek hoe de elfjes die in de tuin leefden over de bevroren water gleden. Ik hoorde geritsel en keek op. Het was Diana met de tweeling, die naast me plaats namen. "Gaat het Jace?" vroeg Diana bezorgd en ik zuchtte. De elfjes merkte dat mijn humeur gedaald was en ze vlogen mijn kant op. "Het is zo van, dat ik niet kan geloven dat papa nog leeft." zei ik en viste een elfje uit mijn krullende haar. Op dat moment begonnen de tranen als watervallen over mijn wangen te stromen en Diana sloot haar armen om me heen. "I can hold my breath, I can bite my tongue. I can fake a smile, I can force a laugh." begon ze te zingen en ik hield haar vast alsof ik haar niet kwijt wilde raken. "I can do it, I can do it. But I am only human." zong Diana en ze aaide mijn hoofd, net als wat mijn moeder vroeger deed als ik me had bezeerd. "Gaat het weer?" vroeg ze na het zingen en veegde mijn tranen weg. Ik knikte lachend en gaf haar een kus op de wang. Ze werd rood, de tweeling en ik begonnen hartelijk te lachen. "Ik geloof dat jullie ouders een goede reden hebben om hun dood in scène te zetten." zei Diana en keek naar de spelende elfjes. "Hoe weet je over de dood van onze ouders?" vroeg ik vol verbazing. "Jouw broertje en zusje hadden me alles vertelt, toen we achter je aan renden." lichte het prinses toe en ik knuffelde hen. Plots werden we omhuld in rode bloemblaadjes. "Wat gebeurd er?" vroegen de tweeling verbaasd. "Dit betekent maar een ding." zei ik.