drakenprinses

kameraadschap

*Sou*
Zodra we in Berk waren, nam Rin en ik de tweetal naar de geneeskundige Yamaha. "Yamaha! We hebben hier twee gewonde mensen die jouw hulp hard nodig hebben!" riep Rin bezorgd en de oude vrouw kwam de kamer binnen gevolgd door haar hulp Paige. "Over een uur zitten ze buiten van de sterren te genieten." zei ze kortaf en we lieten de twee bij haar achter. "Over een uur is Yamaha klaar." zei ik, zodra we bij de groep voegden en iedereen haalde opgelucht adem. "We krijgen zo bezoek van de weerwolven en de vampieren leiders." zei Yuuri en ik keek hem verbaasd aan. "Er kwam net een jonge vampier en een jonge weerwolf Berk binnen om het aan te kondigen." legde Otabek in het kort uit en ik knikte. Na een uur kwam Paige ons halen en bracht ons naar de bewuste hut. "Ze moeten nog rusten van de pijn en van wat ze hebben beleefd." zei de jonge fee met een zangerige stem en verdween in de schaduw van het huis. "Gaat het zus?" vroeg Owen bezorgt en knielde voor Diana. Ze knikte en knuffelde haar broer stevig. "Als Jace niet op tijd was veranderd, was ik misschien erger aan toe geweest." zei ze met betraande wangen en keek met een lichte blos naar Jace. Ik kon zien dat ze elkaar meer dan leuk vonden en ik fluisterde mijn bevinding door aan Rin, wie een grote grijns kreeg.

*Belle*
Edward en ik liepen gevolgd door Jacob en Ellen de stad binnen. Ik kon met gemak de bloeddorstige ik in bedwang houden en zag dat Edward dat ook had. Alle mensen die op onze weg stonden weken opzij en bogen. "Nerveus, schat?" vroeg Edward bezorgd en ik lachte. "Een beetje." antwoorde ik en keek hoe de groep die we benaderden ons aan keken. "Hoi iedereen." zei de ijskoningen in koor en we kregen een knuffel. "Fijn om weer hier te zijn." zei Edward en keek om zich heen. "Ik ben Belle, dit is mijn partner Edward, de koppel naast me is Jacob en Ellen." stelde ik ons voor aan de twee vriendinnen. "Mijn naam is Diana en mijn vriendin heet Sylvia." zei Diana en schudde de handen. "Waarom kijken jullie zo moeilijk?" vroeg Ellen nieuwsgierig en de meiden kijken elkaar aan. "In de wereld waar we vandaan komen, worden vampieren en weerwolven als de bad guys geschilderd." zei Sylvia met een rode gezicht en we lachten. "Hier is het niet zo suffe Sylvia. We strijden 200 jaar zij aan zij met de ouders van Juju en Diana." zei Jacob met zijn bekende lach en de vriendinnen kleurden rood. Ik kon het niet laten om ook te lachen en even later lachten iedereen mee.

*Edward*
Nadat iedereen is uitgelachen, liet ik de bom vallen. "Is er nog wat gebeurd?" vroeg ik en Diana keek geschrokken weg. "We zijn ontsnapt uit de klauwen van Kaymon. Dat was geen pretje Edward." zei Jace duister en sloeg zijn goede arm om Diana. Mijn ogen puilden zowat uit hun kassen van verbazing. "Wat?! Yuri, hij was toch jullie rechterhand?" vroeg Belle net zo verbaasd als de weerwolven en ik. "Klopt, tot de macht hem tot zijn hoofd steeg en hij de meest duistere en gevaarlijkste toverboek heeft gestolen. We hadden die boek moeten vernietigen, zodra we wisten hoe gevaarlijk die ding is." vertelde de zwartharige koning vol woede en keek naar de gebergte die nog duister leek dan normaal. Ik zag hoe Diana haar gezicht huilend in de schouder van Jace verborg en hij deed een poging om haar tot rust wilde brengen. Mijn levenloze hart brak van die aanzicht en ik balde mijn handen. Belle zag het, ze legde een hand op mijn schouder en ik kwam snel tot rust. "We kunnen op dit moment niks aan doen Edward." zei Belle en ik zuchtte moedeloos. "Er is een manier om de boek te bemachtigen en te vernietigen." klonk een stem en we keken op, er kwam een vrouwelijke centaur aan gelopen. "Goedenavond Danelsy." groette Owen en boog zijn hoofd.

*Danelsy*
Ik groette de groep en knielde bij de gewonde tweetal. Nadat de twee meiden zich hadden voorgesteld, wierp Diana me een blik toe. "Je zei dat je een manier kent om de boek te machtigen en vernietigen." zei ze en deed haar zwart met blauw gekleurde haar achter haar oren. "Dat klopt, Diana. Momenteel is het makkelijker gezegd dan gedaan." vertelde ik en kneep bemoedigend in haar smalle handen. Ze begon een beetje te lachen en kon net een gaap onderdrukken. "Zullen we eerst gaan rusten voordat ik mijn plan vertel?" vroeg ik en ze knikte. Owen tilde zijn zus op en ik stond weer op. "Danelsy wil je alsjeblieft op Diana en Owen letten de komende tijd. Ik vertrouw Kaymon voor geen moer." zei Victor en keek toe hoe zijn kinderen in een hut verdwenen. "Zal ik zeker doen majesteit." antwoorde ik en liep naar de bewuste hut. "Ze ligt al te slapen, ik kan haar niet alleen laten Danelsy. Ik ben zo bang dat ze weer verdwijnt, zij is mijn zwakte maar ook mijn kracht." vertelde Owen en veegde zijn ogen droog. "Diana is ook de kracht en zwakte van jou ouders, vrienden, Jace en haar draak, Owen." zei ik wijs en hij knikte. Owen verliet de kamer en ik knielde naast de bed. Na een korte maar goede nachtrust, stond ik vroeg op zodat ik de paarden maag kon vullen en bleef in de buurt van Diana's hut. Zodra ik klaar was met eten, klauterde ik het hut binnen en zag dat Owen in de kamer was van zijn zus. Diana lag huilend in zijn armen en ik keek Owen aan. "Dia heeft naar gedroomd, ze is nu nog banger dan normaal." zei hij en ik merkte dat hij brak van het feit dat zijn grote zus zo erg voelde. Hij vertelde dat Diana in haar droom had gezien hoe haar geliefden uit de weg werden geruimd door Kaymon.