drakenprinses

Ontvoerd

*Sylvia*
Na een paar weken te hebben getraind, gingen we naar Berk en leerden daar de geschiedenis van de steden. Een week na onze aankomst werd er hard geschreeuwd en ik rende met de elven en Owen op mijn hielen naar de bron. "Wat is er aan de hand?" vroeg ik, toen ik Yuri met Yurio en Otabek op de open plein zag staan. "Iemand heeft Diana ontvoerd!" riep Victor en kwam uit het huis waar zijn dochter sliep. "En Jace is ook weg!" gilden de tweeling en kwamen uit zijn huis gerend. Naima kwam aan gekropen en schudde haar kopje, alsof ze haar baasje miste. "Hoe is dit mogelijk?!" vroeg een geschrokken Hiccup, die met Astrid en hun draken aan kwam lopen. De tweeling begonnen klaagelijk te huilen en ik knuffelde hen stevig. Ik voelde hoe Naima haar kopje op hun schouders legde. "Jace is onze enige familie die nog leeft." snikte Reo en ik voelde mijn hart breken. "Onze ouders zijn gedood door de zwarte tovenaar." jammerde Yui en ik keek naar de ijskoningen. "Er is een man die bekend staat als de zwarte tovenaar. Hij was onze adviseur totdat macht tot zijn hoofd steeg en nu de meest erge vijand is." vertelde Yuri en kreeg een donkere blik in zijn ogen. "We moeten naar de hol van de leeuw gaan om de tweetal te redden." zei Otabek en keek naar de donkere gebergte achter ons. We maakten ons twee dagen later klaar om de twee vrienden te redden.

*Diana*
Ik werd met knallende hoofdpijn wakker en keek om me heen. "Waar ben ik?" mompelde ik en ging zitten. Ik merkte dat ik een middelgrote cel zat met geketende handen en nek. Naast me lag een gewonde Jace en ik kroop naar hem toe. "Wordt wakker Jace'." smeekte ik huilend, ik pakte zijn hoofd en veegde de viezigheid van zijn gezicht. Ik hoorde de deur open gaan, ik negeerde het en bleef Jace smeken om wakker te worden. Ik hoorde hoe iemand naar me toe kwam en van Jace af trok. "Zo te zien is onze hoofdgast wakker." klonk een duivelse stem en ik keek met een doodse blik naar mijn ontvoerder. Het was een man met blonde strepen in zijn zwarte haar, felblauwe ogen en had vampier achtige kleren aan. "Lekker geslapen prinsesje?" vroeg hij, ik antwoorde niet en voelde hoe hij me een klap in mijn gezicht gaf. Ik gaf geen kik, spuugde een tand die door de klap was los gekomen uit mijn mond en keek hem vuil aan, terwijl ik de uit mijn mond vloeiende bloed weg veegde. "Je wilt nog steeds niet praten. Misschien helpt dit wel." zei de man en gaf een schop aan Jace, wie door de klap tegen de muur kwam. Ik gilde het uit en probeerde naar Jace te gaan, maar het lukte niet door de kettingen. Ik huilde bittere tranen en zakte door mijn knieën. De man keek me met een duistere glimlach aan, het leek alsof het hem goed deed dat ik zoveel pijn en verdriet leed.

*Jace*
Ik voelde hoe ik tegen de muur werd geschopt en vlak daarna hoorde ik iemand gillen. Ik kende die gil, het was Diana. Ik opende mijn ogen en zag hoe Kaymon geamuseerd naar een bange Diana keek. Hij begon haar wat klappen te verkopen en de ruimte werd gevuld met bange gegil. "Laat haar met rust, Kaymon." zei ik boos, ze hoorden me niet en ik haalde diep adem. "LAAT HAAR MET RUST!" riep ik woedend en voelde hoe mijn krachten los kwamen. Ik veranderde in een draak en stond klaar om Diana te helpen. Diana keek me geschrokken aan, haar blik veranderde naar angst voor Kaymon. "Dat gaat mooi niet gebeuren." beet de man, zodra Diana naar me toe wilde gaan en greep haar halflange haren vast. Door zijn actie gilde ze het uit van de pijn en haar handen vlogen automatisch naar zijn handen. Haar mooie ogen vulden met tranen en ik liet Kaymon dreigend mijn tanden zien. Hij leek niet onder de indruk te zijn en legde plots een mes op Diana haar nek. Ik kon het niet laten dat iemand Diana pijn zou doen. Ik viel Kaymon aan en zorgde daarna ervoor dat Diana op mijn rug kon klimmen.

*Reo*
We maakten ons klaar om Diana en mijn broer te helpen. Ik trilde van de zenuwen en probeerde mijn cape vast te maken, wat mislukte door mijn trillende handen. "Kom laat mij je cape goed doen." zei Sylvia, zodra ze me zag vechten met de knopen en hurkte om mijn cape goed te doen. "Is iedereen klaar?" vroeg Victor, even later en klom met Yuuri op Makka. We vertrokken naar de gebergte, boven ons zwermden Vyanna met Owen op haar rug, Tandloos, Stormfy en Mul-ang. Ik zat op een draak, wie een misvormde staart had, en Sylvia bestuurde hem uitstekend. Na een halve dag te hebben gereisd kwamen we aan bij de kasteel. We waren amper aan gekomen, of we hoorden gebrul vanuit de kasteel. "Kijk! Daar is Jace!" schreeuwde ik en wees naar de vijf kleurige draak die naar buiten kwam vliegen. We zagen dat Diana met moeite op zijn rug zat en ik keek naar Yui. Haar ogen waren zandgeel en ik wist dat het tijd was om te helpen. "YUI, REO! WAT GAAN JULLIE DOEN?!" gilde Sylvia geschrokken, toen we weg renden en in twee gele draken veranderden. "We moeten Jace stoppen en naar beneden brengen!" hoorde ik Yui in mijn hoofd zeggen en ik knikte. We stopten Jace op tijd en leidden hem naar beneden. Diana viel van zijn rug in de armen van haar broer en Jace veranderde terug in zijn eigen lichaam. Naima kroop van Sylvia af en wikkelde zich liefkozend om Jace. Ik kon zien dat Diana blij was om weer bij haar familie te zijn en ik knuffelde Jace. Hij vertelde wat Kaymon van plan was en we verlieten zo snel als we konden het terrein.