Soulless (afgeschreven)

Hoofdstuk 4.2

"Mevrouw Kalai?"

Ze voelde hoe de kou door haar lichaam trok terwijl ze met een dikke stem haast smekend zei:
"Is ze in orde?

Leeft ze?"

Een stilte kwam haar tegemoet voordat de vrouw zachtjes zei:

" Ja, ze leeft nog maar ze is er slecht aan toe.

We hebben haar ouders gecontacteerd en ze vliegen over vanuit Rusland maar als u tijd hebt om langs te komen... "

Ze onderbrak haar onmiddellijk en zei: "Ik ben onderweg."

Ze hoorde hoe de vrouw nu met een dikke stem verloren fluisterde: "Dat is goed. "

Drie woorden die haar vertelden dat ze Alana kende.

Wat niet gek was aangezien ze werkte in het ST Thomas ziekenhuis.

Kaela slikte en verzamelde al haar moed samen om nu vol angst te vragen: "Wat is er gebeurd?"

" Ik ... ik mag u dat niet over de telefoon zeggen maar u zal er goed aan doen hierheen te komen.

Ze heeft momenteel alle hulp en kracht nodig van de mensen die van haar houden."

"Ik ben onderweg. Zal er binnen dertig minuten zijn."

Ze hing op en stond onmiddellijk recht.

Ze negeerde de pijn die haar lichaam produceerde en keek Benjamin vol minachting aan terwijl ze met een bittere smaak in haar mond vol afschuw vroeg:
"Wat heb je gedaan?"

Ze keek toe hoe hij zich onaangedaan van de zeteltje duwde en haar woordloos opnam.

Als ze haar woede niet meer kon beteugelen en woest riep:
"wat heb je haar aangedaan!?"

Ze schoot naar voren en haalde naar zijn gezicht uit.

Hij draaide zijn hoofd weg nog voordat ze het kon raken maar kreeg toch de mogelijkheid om haar nagels bevredigend diep in zijn nek te zetten.

Nog geen seconden erna vloog ze achteruit richting het bed waar ze met een plof op kwam te zitten.

Kaela voelde de adrenaline door haar lichaam trekken en elke vezel in haar lijf schreeuwde dat ze hem moest slaan, schreeuwen iets doen om de pijn te verminderen.

Maar dezelfde blik die hij de avond er voor had trok nu in zijn ogen terwijl hij zijn hand tegen zijn nek hield.

Dus bleef ze zitten en siste vol wrok: "Ik weet niet wat je haar hebt aangedaan.

Maar één ding weet ik wel.

Voor hetgeen er gisteren is gebeurd ga je betalen klootzak.

Je komt er niet mee weg, noch laat ik je wegkomen met dat wat je Alana aangedaan hebt ik beloof het.

Ik zal het je betaald zetten jij misselijkmakende zak."

Hij staarde haar met een lichte glimlach niet bepaald onder de indruk aan en zei tussen samengeknepen ogen: "Ik weet bij god niet waar je het over hebt.

Is er dan iets gebeurd?"

Ze voelde hoe haar lichaam zich verstijfde voordat ze ongelovig zei: "Iets gebeurd?

Je bedoelt behalve dat je me geslagen, verkracht en opgesloten hebt in mijn eigen huis?"

Hij hield zijn vinger op alsof hij een kind berispte en schudde zijn hoofd voordat hij verontwaardigd zei:

"ik heb je met geen vinger aangeraakt schoonheid waar zie je me voor aan?"

Haar mond viel bijna open als ze vol ongeloof fluisterde: