Aşk Ayazı (Revan)

RA 38 Benzer Yaralar

" Birinci sınıftayken... babam karnemde kurdele yok diye asmıştı yüzünü... Bu da yetmezmiş gibi halamın kızıyla kıyaslamıştı beni"

Yüzünde ki acı tebessüm yerini sesli bir gülümsemeye bıraktığında Ayaz yumruklarını sıkarak susmasını istesede bir yanı onun acılarıyla acısını görmezden gelmesinin iyi olacağını söylüyordu. Oldum olası böyle bir yapıya sahipti Ayaz ve bunu aşamamıştı. Bir başkasının acısı sayesinde dindiriyordu fırtınalarını ama Revan yaralarını ona gösterdiğinde kendini unutuyordu.

" O gün çok zoruma gitti ama iyi bir şeyede vesile oldu. İkinci dönem o kurdele için öyle bir düştüm ki derslerimin üzerine okumayı arkadaşlarımdan önce söktüm"

Karne aldığı günü yine canını yakan gülümsemesi eşliğinde hatırlayan Revan babasını mutlu edebilmek, yeniden kuzeniyle kıyaslanmamak için çabalamıştı ama babası canla başla çalışarak aldığı kurdeleyi görmezden gelmişti.

" Ama karne günü gelip çattığında o kırmızı kurdelenin hiçbir şeyi değiştirmediğini gördüm. Babam yine kuzenimi metetmiş beni görmezden gelmişti"

Dolan gözlerini yanağını ıslatmadan silen Ayaz yataktan çıkıp derin nefesler alarak karısının karşısına oturdu. Uzanıp tuttuğu elinin avuç içini öperken ona bir faydasının dokunmasını istedi ama geçmişi için yapabileceği bir şey yoktu. Yaşanmışlıkları değiştirmeyecek olmanın verdiği çaresizlikle karısının gözlerine baktığında Revan " beni sevdiğini biliyordum ama başkasıyla kıyaslamak yerine hiç sevmese daha iyi diyordum. Sevmemesi acıtırdı elbette canımı ama sevdiği halde o uyuz Bahar'la kıyaslaması zoruma gidiyordu. " dedi. Dengesizinin elini tutmasıyla anılarından sıyrılması gerektiğini düşünerek boğazını temizleyen Revan son bir şey söyleyerek konuyu kapattı.

" Çalıştığım bana kâr kaldı ama o karneyi Bahar'a yedirmediğim için çok pişmanım"

" Kızın ne suçu var?"

" Ne suçu varmış! Hava atarken ki gülüşünü görmedin tabi sen!"

Son sözlerinin ardından dengesizinin gülümsemesiyle rahatlayan Revan, tuttuğu elini çekip vakit kaybetmeden elini tutarak onun gibi kendisine çekip avuç içine dudaklarını uzunca bastırdı. Dengesizinin yüreğini bu yaptığıyla titrettiğinden habersiz yüzüne baktığında Ayaz " az önce ki tavrım için özür dilerim çirkin." dedi. İçini dökme sırasının ona geldiğini belirtircesine kahverengi gözlerine odaklanarak "sen haklıydın" dedikten sonra kuruyan dudaklarını ıslatarak devam etti.

" Annem babamın yokluğunu hissettirmemek için elinden geleni yaptı ama bu bana yetmedi Revan... Okula başladığım da, karne aldığımda, birilerinden dayak yediğimde yanımda olmayışı çok koyuyordu. Annem vardı belki ama beni koruyacak bir babam yoktu"

Dengesizinin duraksamasıyla elini sıkan Revan destek olmak için yapmıştı bunu fakat Ayaz devam etmesini istediğini zannederek konuşmaya devam etti.

" Ama en çok nöbet geçirdiğim zamanlarda yanımda olmasını istedim... Bir gün biteceğini, geçeceğini söylediğini hayal ettim hep... Ben hiç görmediğim bir adamı hayal ederek büyüdüm Revan... "

Göz yaşlarını tutmakta zorlanan Revan yanaklarını ıslatmalarına izin verirken Ayaz'ın da ağlamaya başladığını gördüğünde yerinden kalkarak yanına gitti. Yüzünü ellerinin arasına almak istediği kocasının kollarını beline sarıp başını göğsüne bastırmasıyla ellerini saçlarına yönlendirip okşamaya başladı. Dengesizi canı yanıyor olsa bile yaralarına dokunmasına izin vermişti ve Revan'ın umutsuzluğunu yok eden dengesizinin babasının hayatta olmasıydı. Ayaz her ne kadar baba oğul olmak için geç kaldıklarını, bunun artık imkansız olduğunu düşünse de bir araya gelmeleri için Revan'ın umudu vardı.