ANLAŞMA

BÖLÜM 1

Arkadaşlar artık nereye bastıysam hikayenin ilk bölümünü silmişim :( Şimdi onu yeniden yüklüyorum. Hemen ardından da ikinci bölüm gelecektir. İyi okumalar

Önümdeki elbisenin eteklerindeki son incileri de dikerken terzihanenin bulunduğum odasına yaklaşan melodiyi duydum. telefonum çalıyordu ve Esra abla telefonumu getirmişti. ona teşekkür edip telefonu aldım ve kardeşim Ufuk'un aradığını  görünce hemen açtım.

"Alo Ufuk?" Karşı taraftan tanımadığım bir erkek sesi yükseldi:

"Hanımefendi ben polis memuru Murat. kardeşiniz karakolda. hemen buraya gelmelisiniz." duyduklarımla şoka uğrarken birkaç dakika boyunca konuşamadım,sadece karşımdaki duvara baktım. sonrasında Murat bey tekrar konuştu:

"Hanımefendi iyi misiniz?" Hemen kendime gelip cevap verdim.

"İyiyim, kardeşim iyi mi? Neden karakolda?"

"Hanımefendi kardeşiniz iyi; dediğim gibi geldiğinizde  kardeşinizin neden burda olduğunu öğreneceksiniz."

"Pekala hemen geliyorum." Telefonu kapatıp hemen ayağa kalktım ve Esra ablaya durumu anlattım izin aldığımda ise hemen yola koyuldum. Madem yoldayım size biraz kendimden ve kardeşimden-tek ailemden- bahsedeyim. Ben Melek. Kardeşim Ufuk ile birlikte yaşıyoruz. Ben 24 yaşındayım,Ufuk 20 yaşında. Aslen Muğlalıyız ama İstanbulda yaşıyoruz. Yaklaşık 15 yıl önce;ben 9 Ufuk 5 yaşındayken bir yaz tatili için memlekete gitmeye karar vermiştik. Ben bize gelen babaannemle Muğla'ya döndükten sonra annemler Ufuk korkmasın diye uçak yerine otobüs ile yolculuk etmeye karar vermişler. Ama otobüs yolculuk sırasında karşıdan gelen alkollü sürücüye çarpmamak için direksiyonu kırınca kaza yaptılar ve o otobüsten sadece Ufuk kurtuldu. O günden sonra bize babaannem baktı. O da vefat edince biz İstanbul'a döndük. Şimdi de çalışıp evi geçindiriyoruz. Aslında moda tasarımı okumayı çok istedim ama olmadı. Bende bir terzihanede çalışıyorum. Ara sıra kendi tasarımlarımı yapıyorum. Ufuk da bir tamirhanede çalışıyor. O kazadan kendini sorumlu tutuyor hala. Ve okumak istemedi. Dediğim gibi yakın bir zamana kadar kendini suçladı annemle babamın ölümünden. O kötü anılar aklıma gelirken karakola gelmiş olduğumu fark ettim. Hemen içeri girip danışmaya gittim.

"Merhaba ben kardeşimi arıyorum. Ufuk YILMAZ." adam önündeki klavyeye bişeyler yazdı ve bana döndü:

"İleride sağdaki oda Murat komiserin odası. O sizinle ilgilenecek." Adama teşekkür edip dediği yere doğru ilerledim. Kapının önüne geldiğimde kapıyı tıkladım. İçeriden "Gir!" komutunu duymamla içeri geçtim. Gözlerim kardeşime odaklıyken Ufuk açılan kapıya baktı ve beni gördü. Bana doğru geldi ve kelepçenin izin  verdiği kadarıyla bana sarıldı. Bende ona sımsıkı sarıldım. Yalancı bir öksürük sesiyle birbirimizden ayrıldığımızda öksüren Murat beye baktım. Kardeşimin yüzünü ellerimin arasına aldım ve yüzüne baktım. Çok korkmuştu.

"İyi misin ablacım? Noldu neden burdasın?" başını salladı.

"İyiyim abla. ama ben bişey yapmadım. Kazaydı. İnan bana kazaydı."

"Tamam tatlım, ben halledecem tamam mı?" Başını salladığında Murat beyin sesini duydum.

"Hanımefendi kardeşiniz iyi. Tamirhanede çalışırken beyefendinin arabasını kontrol etmek için almış ve kaza yapmış. Beyefendi haklı olarak hasarının karşılanmasını istiyor. Oturun lütfen ve beyefendiyle bu konuda anlaşın." Duyduklarımla şoka uğrarken komiserin gösterdiği koltuğa resmen çöktüm. Ve karşımda oturan esmer adama baktım. O da bana bakınca gözlerimi Ufuk'a çevirdim. Nasıl karşılardım ben o hasarı Allah'ım. Ama kardeşimi kurtarmam lazımdı. O bana annemlerin emanetiydi. Esmer adama döndüğümde düşünceli bir ifadeyle bana baktığını gördüm. Aklıma geleni söyledim.

"Bakın beyefendi anlıyorum sizi ama cana geleceğine mala gelsin dimi? Yani kimseye bişey olmamış. Rabbime şükürler olsun" Kızım sen ne saçmalıyorsun? Ne saçmalıyorum bilmiyorum ki içses. Saçmalama Melek kendine gel. Ben içsesimle konuşurken karşımdaki adam tek kaşını kaldırdı. Sahi nasıl yapıyorsunuz onu? Melek ben sana ne dedim? Kızım konudan kopmasana. Pardon içses. Gereksiz anlarda aklıma gereksiz şeylerin takılması gibi saçma bir huyum vardı.Adam konuştuğunda da bu huyum devreye girdi ve adamın kadifemsi sesi beni bu ortamdan soyutlamaya çalıştı.

"  Hanımefendi haklısınız. Ama benim arabam da dua ile tamir olmaz. Ben hasarımın karşılanmasını istiyorum. Yoksa gerekli işlemler yapılacak." Bu böyle olmayacaktı. En iyisi karşımdaki esmer adamla-daha adını bile bilmiyorum- konuşmaktı. Ben o arabanın masrafını asla karşılayamazdım.Adama bakmayı bırakıp komiser Murat'a döndüm.

"İzniniz olursa bunu beyefendiyle yalnız halletmek isterim." Murat bey esmer adama baktı. Esmer adam "Pekala." dedi ve önümden yürümeye başladı. Odadan çıktığında onu takip ediyordum. Karakoldan çıkıp karakolun önündeki banklardan birine oturduğunda da. Oturunca bana döndü ve başıyla başlamamı işaret etti. Hadi kızım sana güveniyorum. İçsesimin de desteğini aldığıma göre tamamdır. Hadi bismillah.

"Bakın beyefendi bizim sizin arabanızın hasarını karşılamamızın imkanı yok.Ben bir terzihanede çalışıyorum. Şöyle yapsak-" diyip düşünmeye başladım. Ben düşünürken adam da sadece bana bakmıştı. Onun bakışlarını es geçtikten sonra çözümü buldum. 

"Taksit yapalım. Biz ödemeye çalışırız. Bakın kardeşimin benden başka kimsesi yok ve korkmuş. Orda kalırsa onun için çok kötü olabilir." Lafımı bitirdiğimde karşımdaki adam da aynı benim yaptığım gibi düşünmeye başladı-tabii bakma sırası bendeydi. Sonra konuştu:

"Onun yerine başka bir şey yapalım. Bir anlaşma yapalım sizinle ve ben bu saçma masraf mevzusunu kapatayım,kardeşiniz ordan çıksın." Kaşlarım çatılırken anlamaya çalışıyordum. Böyle bir adam benden nasıl bir anlaşma bekler ki? Kızım sorsana,öğrenelim. Bende merak ettim. Evet içsesim yine haklısın. Merakıma yenik düşüp sordum:

"Ne anlaşması?" adam bana baktı ve cevap verdi. Gözlerimin içine bakarak.

"Anlaşma, altı aylık bir evlilik anlaşması. Benimle altı ay evli kalacaksınız. Bu evlilik gerçeklikten uzak, göstermelik bir evlilik olacak. Kabul ederseniz kardeşinizden şikayetçi olmayacağım." Ben bugün çok kez yaşadığım şaşkınlık duygusuyla gözlerimi irileştirirken ağzımdan da bir "NE?!" çıkmasına engel olamamıştım.

Yeni bölüm birazdan geliyor canlarım. Takipte kalın...