You Are Mine ( Mr.Vice Presedent Fudijenzo Obsession ) •BOOK 1• Completed

°CHAPTER 29°

  -ARRNY's POV-

NAGISING nalang ako sa tama ng araw sa mukha ko.
Unti unti kong nilibot ang paningin ko.
Nakahiga na ako sa kama.
Doon na ako naalarma na hindi ko ito kwarto at last na tandaan ko ay nasa B-club ako at wala pa akong damit.
Shit! Napahamak nalang ako sa gitna ko ng sumakit iyon.

"Uhmm." napatingin nalang ako sa katabi ko kong sino ang umunggol.

WHAT THE EF?!! Nanlaki ang nga mata kong napatingin kung sino yun.

"E-e-enzo?" utal kong sabi at kinuha ang kumot tsaka ko kinumutan ang hubad kong katawan.

Napaiyak nalang ulit ako sa nangyari samin.
Shit! Kusa na namang tumutulo ang mga luha ko.

"A-arrny let me e-explain! Please let me." tarantang sabi niya at dali dali ko namang pinunasan ang mga luha ko.

"Explain? Para saan? Magawa mo pa bang maibalik yun? Nangyari na enzo! Nangyari na! Wala ng silbi ang pag papaliwanang mo! Wala ng silbi ang paghihingi mo ng tawad! Wala na enzo wala na." di ko na talaga kaya pang mag tiis at inilabas ko na ang mga luhang kong kanina ko pa pinipigilan.

Kahit masakit ang gitna ko ay pinilit ko paring tumayo.
Akala ko ba mabuti siya sakin.
Akala ko ba nirespeto niya ako.
Pero bakit niya nagawa sakin ito.

"Arrny, n-no i-it just--"

*PAK* Sinampal ko siya ng buong lakas.
Hindi ko matatanggap to.
Hindi.

"Dahil naka inom ka! Dahil naka inom ka kaya mo yun nagawa sakin? Dahil katawan ko lang ang habol mo sakin? Virginity ko lang ang habol mo sakin? Ano? Bakit hindi ka makasagot? Natamaan ka? Bakit totoo naman diba? Katawan ko lang talaga ang habol mo kaya ka nag bait baitan sakin?! Dahil pinaplano mo yun!." sigaw ko sa harapan niya.

Wala akong pakialam kong may makarinig man samin, gusto ko lang mailabas ang sakit na nararamdam ko.
Bakit ako naaabut sa ganitong sitwasyon.
Isa na ako sa mga nabibiktima niya.
Natatakot ako.
Natatakot akong may mabuo dito.

Hindi ko yun kakayanin.
Hindi.

"Arrny, No! Mali ang iniisip mo. I'm sorry please papanagu-" i cut his word at mabilis na kinuha ang mga damit na nakalagay sa cabinet. Wala ng silbi ang mga paliwanang niya.

"Bakit? Nung nag mamakaawa ba ako sayo pinakinggan mo ba ako? Hindi enzo diba? Hindi!" sigaw ko at tuluyan ng pumasok sa loob ng c.r.

Wala siyang kwentang lalaki.

Hindi ko na kaya pa, hindi ko na kaya pang makita ang pagmumukha niya.
Sobra kong iniingatan ang sarili ko tapos siya lang pala ang sisira ng lahat ng iyon.
Siya pa ang nakakuha sa akin.
Wala na akong mukhang iharap sa altar sa magiging asawa ko.

Isa na ako ngayong maduming babae.
Wala na nga ang lahat sa akin.
Pati ba naman ang iniingatan ko.

Hinding hindi ko matatanggap to.
Hindi ko kayang makita ang sarili ko sa ganito.
Mabilis kong sinuot ang mga damit at tumingin sa malaking salamin.

"He use me for nothing. He use me for what he wants." hikbi kong sabi at pinigilan ang sarili kong huwag umiyak.

I can't help but it's totally hurts.
Para akong sinaksak ng paulit ulit sa puso.
Hindi ako katulad sa mga babae niya.
Hindi ako katulad sa mga babaeng nabibiktima niya.

Pinunasan ko na ang mga luha ko at lumabas na sa banyo.
Nakita ko pa itong naka short at walang pang itaas na damit.
Napansin niya siguro na nakalabas na ako kaya umiwas ako ng tingin.

His eyes full of sadness, full of guilt.
Pero wala parin akong pakialam.
Kahit bali baliktarin man ang mundo.
Hindi na maibalik sa dati ang lahat.

I supposed to open the door ng may mahigpit na yumakap sa likod ko.
Hindi ko kayang tignan siya.
Hindi ko kaya.

"I-i'm sorry please, please Arrny. Don't leave me! Don't go away from me. Di ko kaya na pati ikaw ay iiwan ako. Please." He begging at mas hinigpitan pa ang pagkakayakap sakin.

Ano? Anong pinagsasabi niya?
Anong hindi na niya kaya na iiwan ko siya.
Gulong gulo na ako.

"Yeah your right i was drunk a-and i know what i'm doing that time. But believe me Arrny, I love you and and that is the only way to make you mine. Ayoko kong makuha ka pa ulit sakin ng gagong lorenz na yun. Dahil alam kong gusto ka rin niya makuha, ayoko kong mawala ka sakin, ayoko kong matulad ka sa kanya. M-mahal lang talaga kita.I-i'm sorry i'm sorry please forgive me. Alam kong mali yun at pinag sisisihan ko yun." para naman akong nanigas sa kinatatayuan ko.

May naramdaman nalang ako na likido sa balikat ko at doon ko nalang naiisip na umiiyak na pala siya habang paulit ulit na humingi ng tawad.
I can't believe it. Isang king of bed umiiyak?

At Mahal? Kailan siya natotong mag mahal?
Oo king of bed siya at yun na yung unang pumasok sa isip ko.
Hindi ako makapaniwala na marunong pala siyang mag mahal.
But still, hindi ko parin siya mapapatawad.
And thats it.

"Let go of me. Hindi ko matatanggap ang sorry mo." pigil kong iyak at pilit na kumakalawa sa kanya.

Naintindihan niya siguro ako at niluwagan na niya ang pag kayakap sakin.

"Please Arrny, Forgive me. Please!" pagmamakaawa niya at umiiyak sa harapan ko.

His suffering the pain what he did to me now.
Kahit ulit ulitin pa niyang sabihin sakin, na mahal niya ako hindi niya matutumbasan ang sakit at puot na nararamdaman ko.
I can't feel that he love's me.

"Kung mahal mo talaga ako enzo, dapat hindi mo ginawa sakin to. Hindi mo matutumbasan ang sakit na nandito sa loob ko." sabay turo ko sa puso ko at lumayo sa kanya.

"Pag iisipan ko enzo." huling sabi ko at tumalikod na sa kanya.

Hindi ko pa kayang tanggapin ang tawad niya.
Sobra akong nasaktan.
Pero sana naintindihan niya ako ngayon.
Lumayo layo muna ako sa ngayon.
I need space. Kailangan ko munang makapag isip ng maayos.
Hindi ko kaya ang ganitong sitwasyon.

Alam niya at alam ko sa sarili ko na may mabubuo. At hindi ako makakasiguro sa mga sinabi niya.
I need to stay away from him.
I really need too.