Stranger and Me

[SAM 18: #true colors]

Chapter 18| true colors

I'm lost for words..

I am beyond nervous and scared. Describing how colds my hands are. Argh! I can't explain why.

Kanina pa ko nasa loob ng sasakyan. Hindi ko magawang lumabas dahil sa sobrang kaba na halos lumamon na sa buong sistema ko. I can't even move my feet para lumabas ng kotse. Makakayanan ko bang itanong ang lahat sa kanya? All those freaking questions inside my head. There's an urge na parang gusto ko ng bumaba ng kotse para masagot na ang lahat ng mga katanungang bumabagabag ngayon sa utak ko.

Napatingin ako sa phone ko ng tumunog iyon. Kanina niya pa ko tinatanong kung andito na ba ko sa restaurant pero hindi ko magawang sagutin ang kahit isa sa mga text niya.

I wanted to quit. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa utak ko kung bakit ako pumayag sa gusto niya. Its unbelievable. Bakit pinanghihina ako ng loob if Patrick is there, in front of me.

Unless I still have this damn feelings for him.

Bahagya akong sumilip sa labas ng mapansin ko ang isang lalaking lumabas sa entrance ng restaurant habang hawak hawak ang phone niya. He's waiting for me. Pano kung hindi ako humarap sa kanya? Pano kung paghintayin ko siya sa wala? Masasabi ko bang ganti iyon? Tama bang iparamdam ko sa kanya ang sakit kagaya ng pag-iwan niya sakin sa ere with no valid reason?

Napahugot ako ng malalim na hininga ng muli kong tinitigan ang phone ko. Agad kong binuksan ang kotse ko suot ang ngiting nakabalandra sa mukha ko.

Panandalian akong napahinto sa harapan niya wearing my sweetest smile. Napansin kong napangiti rin siya sakin kaya napayuko na lamang ako.

"C-Can we go inside?"he plainly said.

Seryoso akong napatingin sa kanya bago ko pa siya sagutin."Oh sure."I answered as I flashed my sweetest smile on him.

Dumiretso na rin kami sa loob. He gestured me to follow him ng mapansin kong nagbago ang expresiyon ng mukha niya ng bigla kong hawakan ang wrist niya. This is not happening. What happened to my dear self? Bakit ko iyon ginawa? Baka kung ano pa ang isipin niya. Maybe he thinks that I still like him--love him.

"Is there's any problem?"he asked.

I looked down. I don't want for him to notice how pale I am. Nakakahiya. Kahit ako ay di ko alam kung bakit ko iyon ginawa.
Such a weird gestures of mine! Fuck this!

Letche Grace!

He took a deep breath ng magulat na lamang ako ng hawakan niya mismo ang mga kamay ko. It feels like na parang bumalik kami sa past. But I don't want to go back there-I don't want to feel the pain I'd experienced before.