Friends With Benefits

Part 29

Zuchtend laat ik mijn hoofd op mijn kussen zakken. Mijn hoofd doet pijn en dit was zo'n lange dag. Geluk overspoelde me wanneer Rein me kwam verrassen, maar dat was al snel weer weg. Hij deed me echt pijn met zijn woorden.

En hij werd enorm snel agressief.

Wanneer ik aan zijn agressiviteit denk, denk ik aan zijn vader. Zijn ouders gaan scheiden. Ik heb hem daar niks over gevraagd.

Ik word teruggehaald naar de realiteit door het geluid van mijn telefoon. De foto van Rein van vanmiddag vult mijn beeldscherm. Ik maakte die van hem toen hij me de bos rozen en chocola gaf.

Hij is me aan het bellen. Nu zie ik pas dat hij me al 19 keer gebeld heeft en enorm veel appjes gestuurd heeft.

Ik besluit toch op te nemen, aangezien ik toch niet eeuwig boos kan blijven en niet zonder hem kan.

'Jeniffer?' Hoor ik Rein's zachte stem aan de andere kant van de lijn. 'Hey.' Antwoord ik zacht.

'Het spijt me zo, voor alles.' Zucht hij. 'Weet ik.' Glimlach ik.

'Maar dat betekent niet dat je me het vergeeft.' Merkt hij op. Ik grinnik even, hij kent me echt te goed. 'Klopt.'

'Het spijt me zo, ik weet echt niet wat me bezielde. Ik kende die kant van mezelf niet eens. Ik heb je pijn gedaan en dat had nooit mogen gebeuren. Godverdomme, waarom zorg ik elke keer opnieuw voor ruzies?' Roept Rein gefrustreerd.

'Rein?' Zeg ik zacht. 'Ja?'

'Ik hou van je.' Vertel ik hem.

'Ik ook van jou, baby. Heel erg veel.'

Een glimlacht ontstaat op mijn gezicht en de warmte stijgt naar mijn wangen.

'Schatje?' Hoor ik aan de andere kant van de lijn. 'Ja?' Antwoord ik.

'Kijk eens uit je raam.' Aan zijn stem hoor ik gewoon dat hij grijnst.

Ik frons mijn wenkbrauwen even, maar doe vervolgens toch wat hij vraagt.

Ik sla mijn badjas iets dichter om me heen, aangezien je anders zo mijn lingerie kan zien. Ik open mijn balkondeuren en loop mijn balkon op. Een koude bries komt me tegemoet, waardoor ik mijn badjas nog dichter tegen me aandruk.

Ik knijp mijn ogen samen en laat mijn ogen over de donkere straat glijden, aangezien het al best laat is.

Dan valt mijn blik op de jongen die ik uit duizenden zou herkennen. De jongen waarvan ik hou. Ik ken geen één jongen die net zo romantisch als hij is.

'Rein?' Fluister ik glimlachend, hard genoeg zodat hij het horen kan.

'Hey baby.' Knipoogt hij.

'Waar heb ik jou toch aan te danken?' Zwijmel ik, terwijl ik een pluk haar om mijn vinger wind.

'Waar heb ik jou aan te danken? Je verdient zoveel beter dan ik.' Bloost Rein, terwijl hij zijn ogen neerslaat.

'Zeg dat nooit meer.' Frons ik.

Ik grinnik even. Dit is net zoals Romeo en Juliet. Hij is zo romantisch.

'Kom je naar boven?' Glimlach ik.

'Opletten, hè?' Grijnst Rein. Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk hem met samengeknepen ogen aan.

In een aantal behendige bewegingen hangt Rein aan de stang van mijn balkon.

'Rein!' Grinnik ik, als ik hem zie hangen aan mijn balkon.

Hij trekt zich even op en drukt een kus op mijn lippen.