Aşkın Son Damlası! [Tamamlandı]

"9- Konuşmayacağım!"

"Ben vazgeçtim, arkadaşın olarakta olsa yanında kalmayı istiyorum."

Bu söylediğine karşı gülümsemiştim. Eminim duygularından emin olacaktı. 

"Peki, bu akşam gelsene bize."

"Siz?"

"Zehra artık benimle yaşıyor."

"Şu sakarlık abidesi mi?"

"Ona şu lakabı takma Efken, dalgın olması normal." 

"Neden?"

Hah ne cevap verecektim şimdi? Eniştesi yüzünden diyemezdim! 

"Boşver, ailesel." 

"Anladım, sınıfa girelim mi?" 

"Tamam."

Efken ve ben gülerek sınıfa girdiğimizde, Gürkan kötü kötü bizim tarafımıza bakıyordu. Dün gece ile alakalı bir şey hatırlıyor mu diye soracak olursanız, hayır! Hatırlamıyor! Şerefsiz işte! 

###

"Zehra, akşam misafirimiz var. Sıkıntı olur mu?"

Zehra gülümseyerek bakarken, eliyle elimi tuttu. 

"Ne sıkıntısı diyorsun Güneş, orası senin evin. Ben bile misafirim. Bana yaptığın bu iyilik karşısında misafirine karışacağımı mı sanıyorsun? Hem bugün iş görüşmem var. Part-Time iş buldum. Görüşmeye gideceğim."

"Öyle mi, çok sevindim."

Benim yanağımı öptükten sonra, dışarıya çıktı. Zehra çok iyi bir kızdı, umarım hayatındaki her şey yoluna girerdi zamanla... 

###

"Hayır Efken! Komedi izleyeceğiz. Vurdu kırdı veya korku istemiyorum."

"Öf kızım ya, amma tırsak çıktın! Ne olur ki Siccin 4'ü izlesek."

"Asla!"

Ben o filmi izlesem, gece altıma bile işerim! Ama bunu Efken'in bilmesine gerek yok tabiki! Şşş aramızda he! 

Hala koridorda ilerlerken, Efken'in suratı yine değişmişti. Bu bakışlar.. Tıpkı.. O günki gibiydi. O gün işte! Gürkan'ın gözümün içine bakarak yanağından öptüğü kız! Kalbim hızlıca atmaya başlarken, yavaşça başımı arkama döndürmeye başladım. Henüz tam dönmemiştim ki, Efken'in sesi doldurdu kulağımı. 

"Güneş, bakma."

Öylece durdum. Bakmaya korkuyordum, ama görmeyi de istiyordum. Şimdi ne haldeydi acaba? Bir el sanki kalbimi avucuna almış sıkıyordu, ve git gide daha çok sıkmaya başlıyordu. Boğazıma oturan yumru, nefes alışverişimi kesmeye yeterken bir anda bakışlarımı döndürdüm arkama. Sarışın bir kızın dudakları, tamda Gürkan'ın dudaklarının üzerindeydi. Gözlerim yanmaya başladığında, Gürkan'ın gözleri beni buldu. Zorlukla yutkunup arkamı döndüğümde, Efken üzgün gözlerle bakıyordu bana. Belki de acıyordu, bilemiyorum! 

"Gelme lütfen." dedikten sonra hızla ayrıldım oradan. 

Arkamdan bağırdığını duyuyordum ama, gelmediğini biliyordum. Çünkü yalnız kalmaya ihtiyacım olduğunu o da biliyordu. Gürkan'ın böğürmelerini de yoksayıp hızlıca kızlar lavabosuna ilerlemeye başladım! Görmemeliydi! Ağladığımı bir daha görmemeliydi!