Mavi Cadının Günlügü

22-MCG

❄❄❄

"Baba şimdi bana hak veriyor musun! O cadi yasadiklarimi hiçe sayıp birde sinava girdirmeye çalıştı. Üstüne üstlük veli toplantisinda sana şikayet etmekle tehdit ediyor. Spor salonundan kovulduğu yetmedi, okuldan da mi attiralim yan"

"Jess. Tamam kizim. Tamam anlıyorum ama İnsaniyet duygularından yoksun diye ekmeği ile oynayamayiz bitanem. Zaten yasadiklarimiz  çok zor şeyler . Su cadilik meselesinden hic hoslanmadigimi sen de biliyorsun. Atlar hizliyken ayılar güçlü , kuşlar havaya hükmedenlerdendir.. Hicbir canlı bu saydiklarimin hepsine sahip olmamalı. Fakat siz cadilar hepsine sahipsiniz. Bu doğanın dengesini bozmaz. Yerlebir eder... Ve bunun en büyük örneğini de şu iki kabile vardiya adları her neyse. Onlar savastigi zaman göreceğiz. Ne yapacağız hiç bir fikrim yok. Savaş cikarsa ben bile seni koruyamayabilirim. Herkes hayalindeki geleceğe en kisa zamanda ulaşmak ister. İyi bir iş , mükemmel bir aile ve sonsuz bir mutluluk için yeteri kadar beklediğini düşünür. İsteklerine kavuşması gerektiğini savunur. Ama kavuşsa bile emek üzerine kurulu hayatlar dişindaki her mutluluk yıkıma mahkumdur.
Lanet olsun. Normal insanlar gibi bir yasamimiz olsaydı nolurdu ki? O kadın veli toplantısı esnasinda ne derse desin umrumda değil. Takma kafani. Okul müdürün le görüşürüz. Hallederiz sinav işini de. Sen yeter ki yaninda ol canım ."

   Hayat güzel bir armağan fakat özgürlük en iyi hediye.   Sanirim hayattaki en büyük sansim boyle bi babam olması özgür olmamdan sonra.. O olmasaydı şu an ki konumumun yanından bile geçemeyeceğime eminim. Tanrima onu bana verdiği için şükretmekten başka sansim yok. Annemi kaybettim ama yinede çok sansliyim . Onun eksikliğini hissettirmeyecek  bir babam var. Belki annem de olsaydı dünyanın en sanslisi olabilirdim. Kim bilir. Belki de annem de babam kadar iyi bir ebeveyndir. Keşke bunu öğrenebilme firsatim olsaydı. Keşke bir aile tablosu oluşturabilseydik kalplerimizde. Ama keskelerin çare etmediğini günler, haftalar önce fark etmiştim zaten. O yüzden yapacak bir şey yok. Ama  tüm sevdiklerimin hepsini ayni anda ayni yerde bir kere bile olsa toplayabilme sansini yakalasam gözünü kirpmadan sahip olduğum her şeyi verirdim. Maalesef ki her istek yerini bulmuyor o yüzden elden ne gelir?

"Söz veriyorum baba. Söz. Seni hiç birakmayacağım. Hep yaninda olacağım. Savaş konusunda endiselenme. Bir şekilde halledecegiz. Seni çok seviyorum baba. Sana sahip olduğum için çok sansliyim..."

   Babanın gözlerinin dolduğu nadir anlardan birini yaşıyorduk. Diz dize, göz göze, kalp kalbe. O gökyüzünü bile kiskandiran mavilik te gözleri dolduğu zaman karsisindakini yerle bir ediyor, elini ayagina dolastiriyordu. Ve ben onun karsisinda o gözlerin içine baka baka çok büyük ihtimalle tutamayacağım bir söz veriyorum. Çaresizlik, öyle bi duyguymuş ki. İlk defa iliklerime kadar hissediyorum. Ne olacağı hakkında en ufak bi fikrim bile yokken iyi olacağı hakkında söz veriyorum. Bu isin sonu hic iyi görünmüyor ama...

❄❄❄

"Al Jess dikkat et yirtilmasin  . Sen koçun yanina geç ben tribünlere gidiyorum. İyi şanslar bitanem başarabileceğini bilmeyenlere bunu kanıtla ve bizi tekrar gururlandir. Elbette yapabileceğini biliyorum ama olmazsa da üzülme. Seneye girersin en kötü. Hadi kizim bol şanslar. Seni seviyorum mavi kafa..."

"Babaaa. Çok teşekkür ederim. Se-"

"Jess gelse ne hadi koç seni cagiriyor."

"Üzgünüm baba. Bir laf ettirmediler..."

        Sözü yarim bir şekilde ayrilmisti babasinin yanından genç kiz. Sözü yarim olduğu kadar hisleri de yarimdi. Ama en agir basan yarı korku, yarı heyecan idi. Yapabileceğini biliyordu. Kendine güveni gayet yerindeydi. Ama biraz daha oyalanacak olursa daha kostümünü giyemeden diskalifiye olacaktı. Çok az vakit kalmisti. Minik insan azinliklarindan oluşan iğne atilsa yere düşmeyecek kalabalıktan siyrilarak koçun olduğu yere ilerliyordu. Koç Jess'i farkedince oturduğu banktan aniden kalkti ve söze girdi.