Dikkat ettimde, ne kadar da yalnızız aslında. Bizi tanıyanlar olsada yanlız değil miyiz? Ben öyle hissediyorum. Aslında varlar ama yoklar gibi, beni görüyorlar ama görmemezlikten geliyorlar gibi...
Kimsesizlik bu olsa gerek. Şimdi ise biz kimsesizler birlik olmuş, olmayan, bizi terk eden aileyi kendi aramızda kurmuşuz. O kadar saçma bir durum ki aslında. Nasıl bu kadar kısa sürede alıştılar bu duruma anlamıyorum ama benim aklıma bazen babam geliyor. Canım , kanım sonuçta. Tamam ben buraya sığındım kalacak yeri bana sağladılar belki ama, evden çıkması gerektiği zaman, o nereye gitti, şimdi ne yapıyor diye de düşünüyorum. Parası var mı? Ne yiyip içiyor? Kimseye muhtaç olmasın istiyorum.
Ama sonuç olarak kalbim konuşturuyor kendini;
Sen yanlızsın. Kimse seni düşünmeyecek. Sende seni düşünmeyen, bu zamana kadar arayıp öldün mü kaldın mı öğrenme gereği duymayan kişileri düşünme. Sadece geleceğine odaklan. Sadece bundan sonra sana değer verecek insanlarla vaktini geçir.
Eskiden derdim ki; 'İnsanın başına gelebilecek en kötü şey bir gün yapayalnız kalmasıdır.
Öğrendim ki; 'Hayatta insanın başına gelebilecek en kötü şey, yapayalnız hissetmesine neden olan insanlarla yaşamasıdır.
Korkmayacaksın kimseyi kaybetmekten! Bazılarına 'hayır' demeyi, Bazılarına 'eyvallah' demeyi bileceksin... Aman o üzülmesin, aman o gücenmesin, aman o kırılmasın dediklerin bildiler mi kıymetini? Bırak birazda onlar çabalasın senin yanında olabilmek için, yorma artık kendini. Onların ki canda senin ki değil mi?
💫💫💫
Kazandıklarımla kaybettiklerimi ayrıştıralı çok oldu... Uğruna canımı verdiğim insanların sırası değişti bende...susmuyorum artık... herşeyimi sıfırladığım bu günlerde kim varsa yanımda odur benim canım. Benim kıyamadığım değil, bana kıyamayanlar değerli bende...Eksilende siz, eksilten de...değer biçtiğim halde değersizleşen de.
💫💫💫💫
Yoğun düşüncelerle geçen gecenin ardından çektiğim rahat uyku beni bir nebze de olsun rahatlatmıştı.
Yataktan gerilerek kalktıktan sonra gözlerimi ovuşturdum. Ayaklarımı yataktan sarkıttıktan sonra ayağıya kalktım.
Tam banyoya doğru ilerlerken penceremin açık olduğunu gördüm. Açmadığıma emindim ama açık kalmıştı, belkide hiç kapatamışımdır düşüncesi ile tekrar ilerleyip banyoya girdim. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra odama geri döndüm. Kapımı tıklatan Tina'nın sesini duyunca içeriye girmesi için aynı şekilde seslendim.
"Hadi Mina,hazırlan çok işimiz var. Üç kıyafet alacağız her birimiz için çabuk ol hadi."
"Üç kıyafet mi?"
Cidden bence çok fazla. Yani sonuçta altı üstü bir kutlama. Bunda abartılacak ne var ki?
"Bak bebeğim, üç gün üst üste kutlama olacağı için üç gün aynı kıyafetleri giyinecek halimiz yok... O yüzden mızmızlanma ve hemen hazırlan. Çıkalım."
"Tamam."
Kafamı önüme eğdiğimde gerçekten bugün çok yorulacağa benziyorduk. Elime aldıklarımı üzerime geçirerek odamdan çıktım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
