Naznaczona - Miraculum

Epilog

^Adrien^

Ostatecznie nie wszystko wyglądało tak fajne jakbyśmy tego chcieli. Marinette ciut za bardzo dała się ponieść emocjom. Naskarżyła na Mistrza jakiejś tam radzie, no i biedny staruszek w końcu musiał iść na niechcianą emeryturę. Na dodatek zrobiła bratu dość bolesną w skutki awanturę, po tym jak powiedział jej, że ma wyjechać z Paryża. Do tej pory jest na niego zła. Stwierdziła, że ona zbyt długo sama zajmowała się świątynią i dlatego zostanie we Francji tak długo jak będzie chciała. Mnie akurat bardzo się to podoba, ponieważ będę miał ją blisko siebie.

Co do mojego ojca to tu sprawy też się skomplikowały. Odkąd prawda wyszła na jaw, zachowuje się trochę bardziej jak ojciec, w ogóle jak człowiek, ale ja nie potrafię mu zaufać.

- O czym tak myślisz? - usłyszałem głos mojej dziewczyny.

Marinette stała w drzwiach mojego pokoju. Miała na sobie czarną rozkloszowaną sukienkę i jaskrawo zieloną bluzkę w kocie łapki. Tak się właśnie kończy robienie z tym serożercą zakupów.

Z uśmiechem wstałem z kanapy i podszedłem do niej, całując namiętnie na powitanie. Objąłem ją w tali, a ona zarzuciła swoje ręce na moją szyję.

- Jak zawsze o tobie My Lady - szepnąłem, odrywając się od niej.

- Widzę, że nie tylko ja uczę się od Plagga - roześmiała się, przytulając do mojego boku.

- Ktoś tu chyba potrzebuje czułości.

- Skoro ci to przeszkadza - mruknęła, odsuwając się ode mnie, lecz nie na długo. Przyciągnąłem ją do siebie i uniosłem, na co pisnęła radośnie.

- A więc jakie mamy plany?

- Miałeś mi pomóc z chemią! Mamy sprawdzian, a nie wiem czy pamiętasz, ale teraz to ja jestem zmuszona chodzić do szkoły i dobrze się uczyć.

To był jeden z kilku warunków jakie otrzymała od brata, aby mogła tu zostać. No nie powiem, że jej mina kiedy to mówił była naprawdę bezcenna.

- Muszę?

- Nie, nie musisz, ale jeśli chcesz żebym nadal była twoją dziewczyną to wręcz powinieneś.

Postawiłem ją na ziemi i podszedłem do biurka, wyciągając potrzebne książki. Przekonała mnie tym argumentem.