He's mine ~ Drarry fanfic

46 (23)

's Ochtends wordt Draco bezweet wakker. Zijn kussen is nog nat van de tranen, maar dat maakt hem niks uit. Het enige waar hij aan kan denken is de vreselijke droom die hij vannacht had gehad en hoe erg hij het had gevonden dat Harry die woorden had gezegd. En waarom had hij die nacht opeens het verlangen gevoeld om bij hem te zijn? Om bij Harry Potter te zijn. Dat slaat toch werkelijk nergens op?

Met deze gedachtes die door zijn hoofd rondspoken loopt hij de douche in. Na een verfrissende douche kijkt hij misschien wat helderder tegen alles aan.

Hij draait de doucheknop open en laat het warme water over zich heen stromen. Een gevoel van ontspanning trekt door zijn lichaam heen. Hij begint te huilen. Geluidloze tranen rollen als een waterval over zijn wangen. Boos slaat hij met zijn vuisten tegen de muur aan. Deze gevoelens, dit verwarde gevoel, had hij nog nooit meegemaakt. Hij kon toch niet... Hij was toch niet...?

De stem van zijn vader echoot door zijn hoofd. "Huilen is voor watjes. Huilen is voor homo's." En nog een vloedgolf van tranen smelt samen met het douchewater.

Als Draco zijn emoties weer een beetje in bedwang heeft, draait hij de kraan uit en pakt een handdoek om zich mee af te drogen. Hij trekt zijn kleding aan en pakt zijn grote pot met gel, waar hij een groot deel van in zijn haar smeert.

Dan hoort hij een knal, alsof er iets valt. Gehaast loopt Draco de badkamer uit, om te kijken wat het geluid had veroorzaakt, waar hij perongeluk met de deur tegen Harry aanslaat. Harry valt op de grond. Kreunend van de pijn probeert hij overeind te komen, maar Draco houdt hem tegen. Bezorgd gaat hij naast Harry zitten.

'Gaat het?' vraagt Draco oprecht.

'Wat gaat jou dat aan,' mompelt Harry boos.

Deze opmerking was als een stomp in zijn maag voor Draco. Maar waarom? Het ging hem inderdaad niet aan, maar waarom had kreeg hij dan het gevoel alsof hij alles moest doen om Harry te beschermen, om hem veilig te houden, om er voor te zorgen dat hij nooit meer pijn zou lijden?

Zijn gezicht betrekt. 'Nee, je hebt gelijk. Wat gaat mij dat aan.'

'Precies, ik heb jou niet no-' Harry en Draco kijken elkaar in de ogen en Harry lijkt even van zijn stuk gebracht te zijn, maar herpakt zich dan weer. '-dig'.

Deze ene blik in de heldere, groene ogen van Harry was genoeg om een explosie van emoties bij Draco los te maken.

Draco springt op. 'Stop daarmee!' roept hij woedend.

'W-waarmee?' vraagt Harry verbaast.

'Met dat!'

'Wat bedoel je?' vraagt Harry niet begrijpend.

'Met je ogen, je laat mij dingen voelen,' roept Draco nu bijna in tranen. Waar kwam dit vandaan?

'Wat voor dingen?'

'Gevoelens.' Een traan rolt over Draco's wang. Alle emotie die hij had gevoeld komt er nu uit en hij kan het niet meer tegenhouden.

'Ik laat je gevoelens voelen? Wat een bitch ben ik toch,' Harry grinnikt zacht.

'Vind je het grappig? Dat je mij kapot maakt.'

Harry staat op. Hij gaat voor Draco staan en pakt zijn armen vast. 'Het spijt me.'

Harry omhelst Draco voorzichtig en het voelt vertrouwt, alsof het zo moest zijn.

Al vrij snel houdt het huilen op en blijven er alleen nog maar lichte snikken te horen. Draco maakt zich los uit Harry's greep en kijkt beschaamd naar de grond. Hij zucht even diep en kijkt Harry dan recht in zijn ogen aan. Met alle moed die hij op dat moment kon verzamelen, zegt hij: 'ik hou van je.' Want het is waar. Hij houdt van hem.

Meer kon hij niet uitleggen of vertellen, want Harry had zijn lippen al op die van Draco gedrukt.