He's mine ~ Drarry fanfic

22

Draco loopt langzaam naar Hermelien toe.

'Potter heeft mij gedwongen om met hem te slapen, hij dreigde dat hij mijn ouders zou vermoorden,' zegt hij dramatisch, terwijl een traan over zijn wang rolt. 'Alsjeblieft, geloof me.'

Hermelien kijkt op naar Draco. 'Ik geloof je, jij zou zoiets nooit doen.'

De blondharige jongen en het bruinharige meisje kijken met een blik van afschuw naar Harry, terwijl ze dreigend dichterbij komen.

'Hoe kun je ons dit aandoen,' zegt Hermelien met een monotone, echo-achtige stem. 'Je bent een vreselijk persoon.'

'Je bent niks waard,' voegde Draco er met dezelfde stem aan toe. 'Niks.'

'Ik heb spijt dat ik je niet aan je lot heb overgelaten, elke keer dat je mij nodig had.'

'Een zielig hoopje ellende, een lustobject.'

'Een slechte vriend.'

'Een hoopje ellende.'

'Niks waard, niks.'

Beide pakken ze hun toverstok uit hun zak en richten zij hem op Harry. Harry zet uit angst een paar stappen naar achter. Draco en Hermelien blijven dichterbij komen en staan nu nog maar een meter verwijdert van Harry.

Groene vonken spuiten uit de toverstokken en Harry weet dat als hij nu nog een stap zet, hij eraan gaat.

'Niemand zal je missen, dus waarom ook niet?' zegt Draco met een angstaanjagende grijns op zijn gezicht. Hij kijkt even naar Hermelien en Harry weet dat het nu gaat gebeuren. Hij probeert weg te rennen, maar hij kan niet rennen. Hermelien heeft de spreuk van de totale verstijving op hem afgevuurd. Draco kijkt naar Hermelien, die goedkeurend knikt. Hij mompelt de woorden en de groene lichtstraal komt uit zijn toverstok en raakt Harry precies in zijn borstkas. Het lijkt alsof hij valt, maar er komt geen einde aan. Waar normaal de vloer hoort te zitten, zit nu een zwart gat. Hij blijft vallen en vallen en vallen.

Harry schrikt wakker. Zweetdruppels rollen over zijn voorhoofd. Hij had een nachtmerrie. Zachtjes gaat hij overeind zitten, terwijl hij zijn adem onder controle probeert te houden. De droom was vreselijk en het bevatte precies wat op dit moment zijn grootste angst was. Niet zozeer het doodgaan, maar het feit dat zijn beste vriendin en een jongen waarmee hij iets heel speciaals gedeeld had zich tegen hem keerden. De beledigingen waren precies raak geweest.

Nog steeds hijgend van schrik, kijkt hij naar het bed aan de andere kant van de kamer. Harry pakt zijn toverstok en schijnt met het licht op het bed, waar Draco nu heel vredig ligt te slapen. Harry wil bijna zijn toverstok weer opbergen, totdat hem iets opvalt aan het gezicht van deze, weliswaar knappe, klootzak. Zijn ogen zijn dik en rood en er glinstert iets op zijn wangen. De jongen die hem vanmiddag nog zonder enige spoor van emotie had aangekeken had gehuild?

Een fractie van een seconde wilde Harry opstaan, naar Draco toe lopen en de tranen van zijn wangen vegen, hem in zijn armen nemen, hem geruststellen. Wat het dan ook was waar hij over gehuild had. Maar Harry hield zichzelf tegen, Draco gaf toch niks om hem. Het had geen zin.