from Normal to Unforgivable

-Hoofdstuk 55-

Ik denk niet dat ik ooit eerder het gezicht van een overleden persoon heb gezien. Het enige waar ik aan kan denken terwijl ik naar de gesloten ogen van Scott kijk, is het lichaam van mijn vader. Hij was neergeschoten toen ik klein was. Ik was erbij. Toen heb ik nooit goed gekeken naar hoe mijn vader aan zijn einde gekomen was, maar nu kan ik het zo goed zien.

Te goed.

Ook al rollen de tranen over mijn gezicht, en vertelt het lichte gevoel in mijn hoofd mij dat ik zojuist iemand verloren heb, voelt het verkeerd. Scott is niet dezelfde persoon als diegene die hier voor mij ligt. Ik weet dat het gek klinkt, onmogelijk zelfs, maar toch. 

Ik kijk de kamer rond. De meesten zijn al naar huis, om het verlies samen met hun familie te verwerken. Mijn ouders kennen Scott nauwelijks, en ik voel me nu niet prettig thuis. Jake komt en gaat, maar zorgt er wel altijd voor dat hij mij niet hoeft te zien. Hij heeft zijn afwezigheid de schuld gegeven aan zijn vele schoolprojecten, ook al gaat hij niet naar school. Niet dat mijn ouders dat weten natuurlijk. 

De enige aanwezigen zijn Melissa, Stiles, de Sherrif en ik. 'Er klopt iets niet.' merkt Stiles op. Opgelucht kijk ik hem aan. 'Mee eens,'. stem ik in. Verward kijkt Liam ons aan. Hij heeft nog geen enkele keer naar Scott durven kijken. De gehele tijd dat we in deze kamer geweest zijn heeft hij naar de grond gestaard, met zijn hand in de mijne. 'Je hoeft niet te kijken Liam, maar ze hebben gelijk. Er is iets niet juist.' zegt Melissa. 

Ik kijk haar aan. Het is onvoorstelbaar wat zij allemaal heeft moeten doorstaan. Haar enige kind werd een weerwolf. Hij besloot om 's nachts weg te sluipen en vijandige, slechte mensen tegen te houden, om vervolgens meerdere keren gewond te raken. De zorgen die zij heeft moeten meemaken en doorstaan zullen wel buitengewoon zijn geweest, maar dit is onaannemelijk, onvoorstelbaar en gruwelijk. Toch zit ze hier met uitgelopen mascara een steun te zijn voor Liam. Ik glimlach even en knijp Liam zacht in zijn hand. 

Hij kijkt me aan. Zijn wallen zijn donkerder geworden en zijn gezicht lijkt een beetje ingevallen, maar toch lijken zijn ijsblauwe ogen hoop te bevatten. 'Wat bedoelen jullie?' vraagt hij zacht, nog steeds niet naar het lichaam voor ons kijkend. 'Wat wij bedoelen, is dat dit lichaam hier misschien niet van Scott is. Ik denk niet dat dit onze Scott is.' Het laatste komt er zacht en moeizaam uit, maar ook Stiles lijkt een positieve kans te zien. 

Liam slikt hoorbaar. Mijn blik verschuift weer naar zijn gezicht. Zijn ogen staan op Scott gericht en een dikke traan verlaat zijn wimpers en landt op zijn jukbeen. 'Ja, jullie hebben gelijk.' zucht Liam. 'Scott heeft een litteken op zijn wang. Hier zit er geen.' Stiles komt dichterbij en knikt. 'Maar als dit Scott niet is, wie is dit dan?' vraag ik bang. 

----------

Scott POV

Het onregelmatige druppen van vloeistof in de achtergrond maakt mij gek, maar niet zo gek als de wezens die voor me zitten. De zwarte, glibberige handen die mij steeds weer aanraken en dan weer verdwijnen. Het koude slijm dat op mijn wang achterblijft. De koude lucht die om hun heen lijkt te hangen. 

Het gevoel in mijn handen is al een aantal uur weg, en mijn schouders beginnen pijn te doen door de ongemakkelijke houding waarin ze zitten doordat mijn polsen op mijn rug aan elkaar gebonden zijn. Nu realiseer ik me dat het druppen in de achtergrond van mij af komt. Het in wolfsbane gedrenkte trouw heeft diepe striemen in mijn handen en polsen gemaakt, waar nu langzaam druppels bloed uit tevoorschijn komen. 

De wolkjes die mijn adem vormen lijken niet te bestaan uit water. Het brand mijn longen om in deze ruimte lucht binnen te laten, maar ik zal wel moeten. Geleidelijk begin ik mijn bewustzijn te verliezen. Ik ben hier al een paar dagen en de omstandigheden zijn niet ideaal. 

Ik moet hier weg zien te komen.