Zoey is altijd al een normaal meisje. Ze gaat naar school, naar huis en weer naar school. Totdat ze in de wereld van Scott, Liam en hun vrienden terecht komt. Haar hele leven gaat door de war.
Verraad
Liefde
Verdriet
Alles gaat van normaal, naar onv...
Heyy, Ten eerste: sorry dat het weer zo lang duurde. Ten tweede: ik schrijf dit hoofdstuk op mijn telefoon, dus sorry voor typfouten :) Ten derde: geniet van een nieuw hoofdstuk. :)))) XXX
Mijn ogen worden groot en mijn mond valt open. Wat heb ik gedaan? Wat is er gebeurd? Waarom zijn we opeens geen vriendinnen meer? Ik voel nu ook mijn tanden veranderen. Shit. Ik moet iets doen! Maar wat?
Al mijn opties zijn verdwenen. Waarom ben ik niet gewoon een 'normale' weerwolf en kan ik mezelf niet zonder hulp van anderen beheersen? Dwalend loop ik over het vliegveld. Ik heb mijn koffer al opgehaald, en nu heb ik geen bestemming meer. Mijn hele plan was gebaseerd op Bella, maar die doet niet mee. Toch wil ik niet terug naar Amerika, naar alle problemen.
Ik loop de eerste de beste wc in. Daar ga ik naar de wasbak toe en gooi ik wat water in mijn gezicht. Terwijl ik mijn ondertussen natte haren naar achteren sla kijk ik in de spiegel. Mijn zonnebril staat nog steeds op mijn neus. De tanden in mijn mond zijn groter, dat zie je terwijl mijn lippen op elkaar gedrukt zijn. Langzaam pak ik mijn zonnebril vast en zet hem af. In de spiegel reflecteren twee groene, lichtgevende ogen. Ik weet niet wat ik er mee aanmoet, maar de woede zit nog steeds in mij. En ik kan het niet laten gaan.
Ik merk dat ik de controle steeds meer begin te verliezen, en uit paniek bel ik Liam. Ik weet het, hier gaan mijn voornemens om ze nooit meer te spreken, maar ik heb niet echt een andere keuze. Na nog niet eens een keer overgaan neemt Liam al op.
L: Zoey! Zoey, zeg alsjeblieft dat je oke bent, en dat je alleen maar even in slaap bent gevallen. Zeg me alsjeblieft dat ik je kan vasthouden, en bij je kan zijn.
Z: Ehm... Dat zal moeilijk worden, want ik ben een soort van heel misschien in Nederland.
L: Wacht wat?!
Z: Ik wilde weg van Amerika, Luke, weerwolven, alles eigenlijk.
Ik zucht. Was het wel een goed idee om hem te bellen? Nu maak ik hem alleen maar verdrietiger.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
L: Nee! Maar ben je wel gezond en niet gewond?
Z: Ja, daarom belde ik dus. Ik zou hier opgehaald worden door Bella, maar blijkbaar zijn we geen vriendinnen meer. Ik ben controle aan het verliezen.
L: Je bent wat?! Waarom zei je dat niet eerder? I-Ik... Hoe lang duurt het om naar je toe te komen?
Z: Liam, dat duurt iets van 9 uur, tegen die tijd is er al lang iets gebeurt! Ik weet niet wat ik moet doen.
L: Ik ben al onderweg naar Scott.
Z: Je mag niet rijden en bellen. Jij kunt überhaupt niet rijden!
L: Ik ben ook aan het rennen suffie.
Z: Oh, juist.
Ik voel mijn wangen roodkleuren. Dat had ik kunnen weten.
S: Hallo met Scott.
Z: Hoi, met Zoey! Ik ben controle aan het verliezen, maar ik zit in Nederland. Kun jij me misschien helpen?
S: Je bent wat?! Eh.. Oke. Ik denk dat ik weet wat je moet doen. Ren naar het dichtstbijzijnde bos. Verander daar in je weerwolf vorm en laat je gaan. Jij kunt sowieso geen mensen pijn doen, dus dat komt goed uit.
Z: Ik kan het proberen. Bedankt!
S: Maar wacht Zoey, waarom ben je in Neder-.
Ik verbreek snel de verbinding en ren weg. Mijn koffer dump ik buiten ergens in de bosjes en ik begin met rennen. Mijn haren wapperen in de wind als ik over de weg stuif. Ik neem zoveel mogelijk onzichtbare binnendoor paadjes, zodat het niemand opvalt. Mijn benen lijken zich wel te versnellen bij iedere pas. Ik merk dat mijn 'innerlijke wolf' steeds verder naar buiten komt. Gelukkig zie ik het bos al liggen. Ik ren op mijn hardst het bos in en laat me gaan. Zonder dat ik het doorheb jank ik heel erg hard. Waarschijnlijk is iedereen in Nederland nu een beetje verward, aangezien er geen wolven in Nederland zijn.
Ik zit nu al een tijdje in het bos, en ik heb zo goed als mijn controle weer terug. Hijgend leun ik tegen een boom aan, nadenkend over wat ik nu eens zal doen. Het klinkt raar, maar van de afgelopen paar uur in het bos heb ik puur genoten. Rondrennen, springen, enz. Ik denk dat dit de eerste keer was dat ik echt genoten heb van het feit dat ik een weerwolf ben. Misschien is het toch niet zo erg.
