from Normal to Unforgivable

-Hoofdstuk 54-

Slowmotion

Dat is de enige manier waarop ik het kan beschrijven.

Het voelde alsof niets tot mij doordrong. De gil van Lydia bleef een paar minuten lang aanhouden, zelfs toen ze al in de ziekenhuis kamer stond. Op trillende benen rende ze naar zijn bed. Zijn bed. Van hem. Hij lag daar in.

Hij

Hij is weg

Ik zit al een half uur op de vloer, leunend tegen de koele muur. Met mijn handen tussen mijn knieën gestopt kijk ik naar de gebeurtenissen die voor mij gebeuren. Tegenover mij staat het bed van Scott. Ik heb er nog niet in durven kijken. 

Mensen rennen heen en weer, doktors proberen de chaos te regelen, maar dat lukt haast niet. Melissa zit op een stoel naast het bed. Haar gezicht is verborgen onder een bos krullen, terwijl ze met haar hoofd op Scott's hand ligt. 

De sherrif is ondertussen ook aangekomen. Zijn rechterhand leunt op Melissa's schouder. De ander veegt een verdwaalde traan weg. 

Stiles. Stiles is een ander verhaal. Hij staat in het verste hoekje van de kamer, met zijn gezicht op Scott gericht. Het lijkt wel alsof hij aan het wachten is tot hij wakker wordt, alsof Scott gewoon weer eens te laat is voor school en geen zin heeft om uit bed te komen. Het lijkt wel alsof hij het niet wil accepteren. 

Liam loopt door de kamer, duidelijk bezig met het beheersen van zijn emoties. De rondjes die hij loopt maken mij duizelig, maar ik zeg er niets van. Zelfs als ik iets zou willen zeggen, zou het me niet lukken. 

Dr. Deaton praat met een doktor, waarschijnlijk over wat er nu gaat gebeuren. Malia praat tegen haar telefoon. Waarschijnlijk is Kira aan de andere kant van de lijn, zij was al eerder weggegaan. 

Mason en Argent zijn zacht aan het praten tegen elkaar. Waar zouden ze het over hebben? Ik wil het ze vragen, maar het lijkt wel alsof mijn hoofd vol met watten zit. 

Moeizaam sta ik op. Mijn bevende handen duw ik in elkaar. Eerst loop ik naar Liam, nog steeds Scott zijn gezicht ontwijkend. Ik pak Liam's hand vast. 'Kom.' zeg ik zacht. Hij knikt, met zijn hoofd gebogen. Schoorvoetend lopen we naar zijn bed. Zijn zwarte shirt steekt fel af tegen zijn bleke huid. 

Porselein

Dat is het woord dat het eerste in mij opkomt. Nog nooit, maar dan ook echt nog nooit, heb ik Scott breekbaar gevonden, maar nu... nu lijkt het net alsof hij kapot kan vallen. 

Zijn bruine ogen, die altijd een zweem van een glimlach leken te hebben, zijn gesloten. Zijn donkere wimpers vallen bijna weg door de donkere, diepe wallen die zijn gezicht sieren. 

Nee. Dit is niet Scott. Het kan niet. Het mag niet.