from Normal to Unforgivable

Hoofdstuk 50 (pov Stiles)

Het meest logische zou zijn dat Liam Zoey zou moeten zoenen. Natuurlijk is het een beetje tegenstrijdig, omdat Scott Zoey leuk vindt, maar hij heeft alles over om zijn geliefden te redden. 

Met een diepe zucht ga ik bij Liam staan. Hij staat naast Zoey's bed, en streelt zachtjes over haar koude, bleke arm. 'Liam.' zeg ik zacht. Geschrokken kijkt Liam opzij. Ik zie zijn ogen rood staan van de tranen, en vermoeide wallen steken sterk af tegen zijn blauwe ogen. 'Sorry, ik zag je niet staan.' Ik knik begrijpend en ga verder. 'Liam... ik denk dat je Zoey moet zoenen. Ik weet het, het klinkt alsof we in sneeuwwitje spelen, maar ik denk dat dat is wat Scott me net wilde vertellen.' Verbaasd knikt Liam. 'Oke...' 

Hij gaat klaar staan om te voorover te buigen. Na een tijdje staat hij nog steeds in dezelfde positie. 'Liam? Ga je nog wat doen of wat?' 'Ja.. natuurlijk.' Hij bijt even op zijn lip, en buigt dan naar Zoey toe. Vlak voor haar stopt hij en kijkt hij op. 'Wat als ze niet wil dat ik haar zoen..?' Verdrietig kijkt hij naar mij op. 'Wat als ze niks meer met mij te maken wil hebben?' 'Dat zien we dan wel. Laten we haar nou maar eerst proberen wakker te maken.' Hij knikt snel en kijkt Zoey aan. 'Hier gaat hij dan.' fluistert hij. Zachtjes drukt hij zijn lippen op de hare. Langzaam gaat hij weer rechtop staan. Een paar minuten lang kijken we naar het fragiele beeld. 

'Er gebeurt niks.' Liam kijkt me met tranen in zijn ogen aan. 'Ze wordt niet wakker.' Verslagen zak ik in een stoel. Dat kan niet kloppen. Scott leek zo overtuigd. Wat wilde hij dan zeggen?' Woord voor woord ga ik in mijn hoofd af wat Scott zei. 

'Misschien was hij gewoon verward. Op zich ligt hij half dood te gaan.' Merkt Liam op. Ik knik. Hij heeft gelijk. Scott ligt op doodgaan, en wij hebben geen oplossing. Wie zou er wel een weten? Wie zou er precies weten wat je moet doen in deze situatie? Ik sla met mijn hand voor mijn hoofd. Natuurlijk. Deaton.

'Jullie zijn hier wel een beetje laat.' Gaapt Deaton als we de kliniek in lopen. 'Ja, sorry, maar dit is belangrijk.' Begint Liam. Deaton knikt. 'Ja, weet ik. Ik heb Melissa al gesproken. Ze is bezig met het medicijn, maar ze kan ieder moment een mental breakdown hebben. 

'Zij is niet de enige.' Mompel ik. Ik kijk naar beneden. Mijn eeuwig bewegende lichaam hangt futloos, en mijn handen frummelen aan mijn shirt. 'Wat nou... wat nou als het niet lukt?' Zeg ik zacht. 'Wat nou als mijn beste vrienden doodgaan? Ik kan niet nog een dood meemaken. Allison, Boyd, Erica, Aiden en ga zo maar door.' Liam legt zijn hand op mijn schouder. 'Het komt goed Stiles. Ze gaan dit overleven. Wij gaan ze redden.' Zijn stem klinkt sterk, ondanks de tranen die in zijn ogen glinsteren. Ik zucht diep en knik instemmend.

'Ja, we gaan ze redden.'

Heeee,

Sorry dat het weer zo lang duurde! Dit keer is het niet mijn schuld :) (dat is ook de eerste keer..), maar Wattpad besloot mijn hoofdstuk van zo'n 500 woorden te verwijderen, en toen had ik er ff geen zin meer in. But I'm back! (Again)

xxx

Ps: Ik ben dus een paar maanden begonnen aan een nieuw verhaal (To Be Different), maar ik ga daar pas aan verder als ik Lost af heb :)