Zoey is altijd al een normaal meisje. Ze gaat naar school, naar huis en weer naar school. Totdat ze in de wereld van Scott, Liam en hun vrienden terecht komt. Haar hele leven gaat door de war.
Verraad
Liefde
Verdriet
Alles gaat van normaal, naar onv...
Met een zucht laat ik mij tegen de omgevallen boom zakken. Het bos ruikt naar mos en dorre bladeren. De lucht is koud, en mijn adem laat kleine wolkjes achter. Mijn handen, die zachtjes over mijn spijkerbroek wrijven, zien rood. De ijzige wind gaat recht door mijn vest.
Met een hard klap laat ik mijn hoofd tegen de dode boom vallen.
Hoe ben ik ooit in deze situatie terecht gekomen?
Iedere keer als ik naar Zoey kijk breekt er een nieuw stukje van mijn al zo gekrompen hart af. Ze lijkt gelukkig met Scott, maar in haar ogen klopt er iets niet. Haar altijd zo mooie, groene ogen. Ze zijn vol emoties. Geluk, verdriet, woede, verwarring. Als ze door de grote school loopt lijkt ze zo klein.
Een verdrietige grinnik verlaat mijn mond. Zoey is even lang als dat ik ben.
Gelukkig heeft ze haar pack nog. Uit ervaring weet ik dat ze haar koste wat het kost zullen beschermen.
Een nieuwe zucht bereikt de koude lucht.
Ik wil zo graag terug. Ik wil met ze lachen, met ze huilen. Met ze zijn.
Maar dat kan niet. Nooit meer.
'Hey, gaat het?' hoor ik plots naast mij.
Ik draai mijn hoofd, en zie de blonde haren van Luke, de broer van Zoey.
'Ja, voor zover het kan gaan in onze situatie.' antwoord ik grimmig.
Luke knikt begrijpend en gaat naast mij zitten. Een paar minuten lang kijken we vooruit, blik op oneindig. Een paar zonnestralen verlichten de gekleurde bladeren op de grond. Stil kijk ik naar de stofdeeltjes die zichtbaar zijn in het licht.
Ik besluit nog eens een blik op Luke te werpen. Zijn blonde plukken hangen slap naar beneden, en donkere wallen sieren zijn gezicht. Ook hij staart naar de lucht voor ons, maar hij is er niet bij met zijn gedachten. Zijn groene ogen, dezelfde kleur als die van Zoey, lijken niet te kunnen stoppen met bewegen.
'Gaat het eigenlijk wel met je?' vraag ik voorzichtig, niet wetend wat ik als reactie moet verwachten. Geschrokken kijkt Luke op. Een diepe zucht rolt over zijn lippen, en zijn adem verlaat zijn mond in een nieuw, wit wolkje.
'Ja. Ik denk dat ik iedereen gewoon mis.'
Dan lijkt hij zich te bedenken.
'Trouwens, nee. Kan ik je vertrouwen?'
Vlug knik ik, nieuwsgierig naar zijn verhaal. Hij knikt bedenkelijk, en verschuift ongemakkelijk op zijn plaats. Hij sluit zijn ogen even, en kijkt me dan weer aan.
'Ik heb een plan. Het heeft te maken met drie dingen.'
'Welke drie?' vraag ik, terwijl ik niet helemaal begrijp waar dit over gaat.
'Het gaat over jou, jij gaat terug naar Scott's pack. Het gaat over Bella, van wie we geen last meer zullen hebben. En het gaat over mij.'
Hij stopt met praten. Geduldig kijk ik hem aan, wachtend op het horen van wat het plan met hem te maken heeft, maar er komt niks.
'Wat is er dan met jou?'
Het enige dat Luke doet is zijn hoofd schudden. Dan staat hij op, en klopt wat blaadjes van zijn kleren. 'Doe je mee?'
Grijnzend knik ik, niet wetend waar ik me zojuist in heb geraakt.
Ook ik sta op en maak mezelf weer netjes. Net op tijd, want nog geen vijf tellen later staat Bella voor onze neus.
'Hoi.' zuchten Luke en ik in koor.
----------------------------------------
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Heeeeeeee,
Ik ben er weer :)
De komende drie hoofdstukken zijn point of view Liam, dus veel leesplezier <3
