from Normal to Unforgivable

Hoofdstuk 31

Ik bijt op mijn lip en kijk weer naar voren. Hij heeft gelijk. Hoe is het zover gekomen? Ik ben mijn vriendje en beste vriend kwijt. Gelukkig komt Bella vanaf volgende week bij ons op school. Ik hoop dat het dan beter gaat.
Ik schud mijn hoofd en probeer me weer op de les te richten. Bij welk vak ben ik eigenlijk? Ik kijk om me heen, en op de tafel naast me liggen boeken van Engels. Oke, dat gaat nog wel.  Ik pak ook mijn boeken en de les vliegt voorbij. Vlak voordat de bel gaat klinkt opeens het geluid van de intercom. Kan Zoey Vermeulen zich aub bij de directeur melden?
Verbaasd kijk ik op. Waarom zou ik me moeten melden? Ik kijk even achterom, naar Mason, maar hij kijkt boos weg. Dan haal ik mijn schouders op, ik ga wel even kijken wat er aan de hand is.

Ik klop op de deur. 'Binnen!' Hoor ik door de deur heen. Snel stap ik naar binnen. Als ik eenmaal binnen ben zie ik twee mensen; de directeur en Liam. Wat zou Liam hier doen?
'Hoi meneer, waarom moest ik me bij u melden?' Vraag ik terwijl ik in een stoel ga zitten. Voor mijn gevoel zak ik ver naar beneden, en ik voel me klein als ik naar de directeur kijk. Ik gluur onder mijn wimpers door naar Liam, maar hij kijkt alleen maar beschaamt naar beneden. Wat zou er gebeurd zijn?
'Er zijn twee problemen Zoey.' Zegt de directeur. 'De eerste is dat jij vandaag drie uren gemist heb. Kun je dit uitleggen?' Ik zucht diep. 'Nee.' Fluister ik, met mijn hoofd naar beneden gebogen. 'Nee, ik heb geen reden.' Nu kijk ik Liam recht aan. Gekwetst kijkt hij terug. 'Oke, dan moet je vanmiddag twee uur nablijven.' Zegt de directeur. Ik knik. 'Nu het tweede probleem. Liam heeft daarstraks zijn teamcaptain, Scott McCall, geslagen. McCall zei dat er geen probleem was, maar Liam wilde niks zeggen. Hij zit hier al een uur, maar hij zegt geen woord. Ik heb het nagevraagd, en als het goed is ben jij zijn vriendin?' Legt de directeur uit. Mijn hart slaat een slag over. Ik wil niet dat Liam in de problemen komt, maar hij heeft Scott geslagen! Ik sluit mijn ogen even. Wat zal ik doen? Dan neem ik een besluit. 'Ik snap het, mag ik Liam misschien meenemen?' Vraag ik. 'Ja, dat mag. Dan kun jij proberen wat uit deze jongen te krijgen. Ik ken zijn geschiedenis.' Nu richt de man zich op Liam. 'Ook jij moet vanmiddag twee uur nablijven.' Liam kijkt alleen maar boos weg. Ik zie hoe hij zijn handen tot vuisten knijpt. Onder de stoel ligt een klein plasje bloed.
Hij moet hier snel weg!
Ik bedankt de directeur en trek Liam uit zijn stoel. Ik weet niet hoe snel we weg moeten zijn.

Buiten het kantoor wil ik me naar Liam toe draaien om te vragen wat hem bezielde, maar hij loopt al door de lange gang naar buiten. Zijn bruine haar deinst een beetje in de wind, en hij heeft zijn rugzak om een schouder geslagen. Met slordige passen verdwijnt hij door de deur. Ik laat me op de grond vallen. Liam heeft het duidelijk gemaakt.

Hij wil me niet meer.

Voor ik het weet stromen de tranen over mijn wangen. De bel klinkt luid door de lege hal, maar het maakt me niet uit. Ik blijf daar zitten, in het midden van de gang, terwijl de leerlingen naar buiten stromen. Ik sla, woedend op mezelf, mijn hand op de grond. Er verschijnt een kleine breuk en verschrikt leg ik mijn tas erover heen. Ik veeg met mijn hand langs mijn wang, en als ik kijk zie ik er zwarte vegen mascara opzitten. Fijn, ik zie er verschrikkelijk uit. Het maakt me ook niet meer uit. Ik heb het verpest. Ik ben degene kwijt die er altijd voor me was. Het maakte hem niet uit als ik weer eens gevlucht was, of wanneer ik controle verloor. Ik heb hem niet meer. Ik sluit mijn ogen en laat de tranen over mijn wangen vloeien.

'Zoey! Zoey! Wat is er aan de hand?' Hoor ik een stem naast me vragen. Als ik opzij kijk zie ik Scott naast me zitten. Verdrietig kijk ik hem aan. 'Liam heeft het uitgemaakt.' Scott antwoordt niet, maar slaat zijn armen om me heen. Het voelt fijn, beschermt. Mijn hoofd leunt op zijn borst en ik word rustiger door zijn hartslag. Dan duwt Scott zich zachtjes van me af. Hij tilt mijn kin op en kijkt me aan. 'Het spijt me. Dit is allemaal mijn schuld. Ik kan dit alleen niet. Ik kan je niet knuffelen, zonder te weten of je van mij bent.' Ik sla mijn ogen neer. Zuigend op mijn lip bekijk ik mijn handen die losjes op mijn schoot liggen. 'Ik weet het niet.' Fluister ik. 'Liam en ik zijn net uit elkaar, en ik geef heel erg veel om hem.' Dan kijk ik op.

'Ik geef heel erg veel om jullie beide.'

----------------------
Tadadadam
Wauw ik vind het nooit leuk om zielige scenes te schrijven :/
XXX