from Normal to Unforgivable

Hoofdstuk 9

Als school eindelijk over is lopen Liam, Mason en ik naar de sportvelden voor de audities. Ik kijk rond en zie vier sporten; lacrosse, worstelen, track en voetbal. Ik zucht, helaas hebben ze hier geen dansteam. 'Je moet echt auditie doen voor het track-team!' Zegt Liam. 'Je was vanmiddag zo snel.'
'Ja, maar hoe zit het met lacrosse? Dat lijkt mij ook wel leuk.' Antwoord ik. 'Oke, dan doe je dat.' Zegt Liam en we lopen naar Coach toe.
'Hoi Coach, mag ik auditie doen?' Vraag ik aan hem. Hij kijkt me even aan en zegt: 'Nee, jij bent een meisje en ik laat geen meisjes in mijn team. Sorry, volgende keer beter.' Verward kijk ik hem aan. 'Maar hoe zit het dan met Kira? Zij is ook een meisje!' Roep ik. 'Heb je haar reflexen gezien? Dat kind is zo snel als vijf Stilinski's bij elkaar en ze kan tegen een stootje.' Ik zucht, dit gaat hem helaas niet worden. Ik zie Liam boos naar Coach toelopen en Mason probeert hem tegen te houden. 'Stop Liam, je krijgt problemen.' Hoor ik hem in zijn oor fluisteren. Maar Mason kan hem niet tegenhouden en Liam rent keihard op Coach af. Nog maar een paar meter. Nog één meter en... Plotseling ligt Liam om de grond en staat Scott voor hem. 'Liam, dit kun je niet maken! Niet op school.' Zegt Scott boos tegen Liam. Als ik omkijk naar Coach zie ik dat hij al weggelopen is naar iemand anders die auditie wil doen. Wanneer ik terug kijk zijn Liam en Scott verdwenen. Mason pakt mij bij mijn arm en duwt me zachtjes mee naar het track-team. 'Misschien is dit toch een beter idee voor jou.' Zegt hij en ik knik. Nog een beetje verdwaasd meld ik mij aan bij de trainster en loop ik naar Start.
Als het fluitje gaat schrik ik me kapot. Ik was nog diep ik gedachte. Ik zie iedereen wegschieten en ik begin te rennen. Het is een 400 meter baan. Ik ga steeds harder en ik haal de eerste twee mensen al in. Nog maar drie te gaan. Ik haal diep adem en ren zo hard als ik kan. Weer twee voorbij. De finish is nog maar 10 meter verderop. Ik trek een laatste sprint en kom als eerste aan bij de finish. Blij laat ik mij vallen. Mason trekt me op en roept: 'Jezus, je was nog sneller dan gisteren!' Ik geef hem een highfive en dan komt de trainster naar mij toegelopen. 'Hoi, ik ben van Wood. Je hebt in bijna een recordtijd deze baan afgelegd. Het zou een eer zijn om jou in mijn team te hebben.' Ik knik blij, nog te uitgeput om iets te zeggen en schud haar hand.

Ik loop naar huis omdat Jake weg is met vrienden. Ik vind het niet erg, en de wandeling is maar een half uurtje. Zo kan ik tenminste mijn buurt leren kennen. De zon schijnt en het is ongeveer 23 graden dus het is heerlijk weer. Ik denk terug aan mijn eerste dag op school in Amerika. De leraren waren wel oke, eigenlijk hetzelfde als in Nederland. Het was echt awesome dat de kluisjes zo groot waren, daar kun je alles in kwijt. Ik kan de weg op school nu zelf een beetje vinden, en anders heb ik altijd Liam of Mason nog, want ik ben er achter gekomen dat ik altijd les heb met in ieder geval een van de twee. Gelukkig. Verder waren de pauze's ook wel leuk, want ik mocht bij de vriendengroep van Scott staan. Ook al was het wel een beetje vreemd dat Scott en Liam elkaar steeds een beetje boos aankeken na het 'probleem' op het veld bij Coach. Ik lach, Liam's gezicht was wel echt te grappig toen hij zo boos werd. Natuurlijk is het wel jammer dat Scott en Liam hierdoor zo boos op elkaar zijn, wat ik niet echt snap. Wat heeft Scott er nou mee te maken?
Ik kom thuis aan en ga meteen naar boven om mijn huiswerk te maken. Ik kleed me even snel om en trek een joggingpakken van Nike met een zwarte cropped top aan.

Ik ga mij tijdens het huiswerk maken altijd verschrikkelijk vervelen dus pak ik een paar kussens en ga bij mijn raam zitten. Eigenlijk in het kozijn. Ik leun met mijn hoofd tegen het raam
aan en pak mijn Engelse boek erbij, dat ik als extra huiswerk moet lezen om er voor te zorgen dat mijn Engels even goed wordt als dat van de rest.

Ik staar een tijdje naar buiten en zie opeens een meisje lopen. Ze heeft rossig lang haar en ze heeft een heel leuk rokje aan. Ze is druk aan het whatsappen, want plotseling valt ze vol op de grond. Ik schrik en ren naar buiten om haar overeind te helpen. 'Gaat het?' Vraag ik aan haar. 'Ja, bedankt, het was stom van me om niet uit te kijken.' Lacht ze. 'Ik ben Zoey, trouwens.' Zeg ik. 'Lydia' antwoord ze en ze glimlacht naar me. Mijn ogen worden groot. 'Ben jij vrienden met Scott enzo? ' vraag ik haar. 'Ja! Hoe ken jij hun?' 'Van school, ik ben nieuw. Waarom was jij er niet?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Ik moest wat dingetjes regelen, een vriendin van mij is laatst overleden en ik zorg voor haar begrafenis.' Antwoord ze met een treurige stem. 'Oh, sorry. Gecondoleerd.' Zeg ik zacht.
'Waar woon je eigenlijk?' Vraagt Lydia om het onderwerp te veranderen. 'Hier.' Zeg ik en ik wijs naar het huis achter me. 'Hee, dan zijn we buurmeisjes!' Antwoord Lydia blij. Ik glimlach. Gelukkig ken ik nog weer iemand. 'Ik vind je rokje trouwens echt heel erg leuk!' Zeg ik. 'Dankje, hij was van Allison, een andere vriendin van mij die helaas ook overleden is.' Mijn mond valt open. Spontaan geef ik haar een knuffel. 'Nou ik moet gaan. Tot morgen?' Zeg ik na een tijdje. 'Ja, morgen ben ik weer op school. Zal ik je anders een lift geven?' 'Graag, ik kan niet echt op mijn broer vertrouwen.' Zeg ik lachend en ik loop naar binnen.

Hoii,
Ik zit midden in mijn CP week😁, maar toch schrijf ik liever aan dit verhaal☺️. Ik wilde even zeggen, voor de duidelijkheid, dat dit zich afspeelt na seizoen 4, maar het heeft niets met seizoen vijf te maken. Ook zijn er geen chimera's en Theo is er ook niet. Dus ja.. Dat wilde ik even kwijt.
XO'Moi