Lütfen Bana Dokunma

7. Bölüm

Elimdeki tepsi ile neredeyse bütünleşmiş gibi yavaşça arkadaşımun yanına gittim. Aslında şu anda küçük bir çocuk gibi sıçramak istiyordum. Çünkü ailem bu haftasonu ziyarete gelmiyordu!

Evet, evet doğru duydunuz (okudunuz). Ben Madileyn Clara Shadow, her gün bir saat terapi alan ve buna rağmen 12 yaşında yaşadığı travmayı atlatamamış ben, resim çizen ben, anılarla kendime işkence eden ben, ailem gelmiyor diye seviniyordum.

Neden? Çünkü benimle konuşmaya çalışmalarından ve bunu başaramadıklarında da yüzlerinde oluşan o hayalkırıklığından bıkmıştım. Aile ziyaret günlerinde odamda müzik dinlemeyi daha çok seviyordum.

Aslında, küçük kardeşimi özlemiştim. Fire, kim bilir ne kadar da büyümüştü. Onu defalarca gizli numaradan aramış ve hiç konuşmadan sesini dinlemiştim. Tabii sonunda oflayarak kapatıyordu... Bu da benim telefon işletme sistemimdi.

Bu şakayı ona bir kere daha yapmaya karar verdim. Yemeğimi yemiş gibi yapıp (sadece kaşığı içine sokup birkaç tur karıştırmıştım) yerimden kalktım.

"Nereye Madi-mad?" Elimle telefon işareti yaptım. O da güldü. "Sana iyi eğlenceler.."

O sırada sırtımda bir ağırlık hissettim. Karşımdaki camı kullanarak arkama baktığımda ise 'o'nu gödüm. Bana bakıyordu(!)

Gözleri her zamanki gibi duygusuzdu. Sanki bizim duygularımızı gören ama kendi duygularını yansıtmayan bir cam vardı gözlerinde.

Bir süre camdan onu izledim. Kaşlarını kaldırdığında benim de onu izlediğimi fark etmiş olmalıydı. Yanaklarım kızararak yemekhaneden çıktım.