Lütfen Bana Dokunma

5. Bölüm

Gözlerimi açtığımda sıkıcı bir gri tonuna boyanmış tavanla karşılaştım. Bir süre boyunca tavanla bakıştık. Daha sonra yavaşça yatağımdan kalktım.

Dünkü olayları hatırlamayı red ediyordu beynim. Çünkü hatırlarsam eğer, ne kadar aptal olduğum bir kez daha gün yüzüne çıkacaktı.

Az daha konuşacaktım! Az daha kendime verdiğim sözü bozacaktım. Ve bunların hepsi niye? Duygusuz bir psikopat için!

Yavaşça bahçeye çıktım. Soğuk bir rüzgâr bedenimi sardı ve aslında bende olmayan bir şeyi hissettirdi bana: Özgürlük.

Tribünlerdeki yerimi aldım. Ve defterimi çıkardım. Bir şeyler karalamaya başladım. Resim çizemem aslında. Ama gören herkes bana ne kadar yetenekli olduğumu söylüyor.

Birinin yanıma oturduğunu hissettiğimde kafamı yana çevirme zahmetine girmedim. Zaten, yanıma oturacak en fazla iki kişi vardı. Ve Deli Çocuk Jeremy kız parfümü kokmayacak kadar erkekti.

Aynı çizginin üzerinden tekrar tekrar geçerken beynimin arka kısmında kalan, kilitli çekmecelerden birini açtım.

Arkadaşlarım geldi gözümün önüne. Benim düzelmem için çabalayışları. En obur arkadaşlarımdan biri olan Katliyn'in beni sürükleyerek kantine götürme çabaları. Ama onların çabalayışları bir yana, yaşadığım travma her gün peşimdeydi. Bir süre sonra annem beni okuldan almıştı.

Bir kural vardır; okula devam edersen, hala umut var demektir. Annem beni okuldan aldığında içimdeki son umut parçacığı da sönmüştü ve-

"Bunu yapma." Bir an yanımdaki Veronica'nın sesini duymamdan kaynaklanan korkuyla irkildim.

"Madileyn, bunu kendine yapma. Geçmişte yaşananları bırak gitsin! Kendine boş yere acı çektiriyorsun."

Ona cevap vermedim. Zaten ne diyebilirdim ki? Sonuçta o geçmişte yaşadıklarını bıraktığı için şu an burada değildi değil mi? Bu yüzden sinir krizi geçirmiyordu. Ama bir dakika, bunların hepsi oluyordu!

Kısaca şöyle diyeyim, kulağa geldiği kadar kolay değildi bırakıp gitmek. Geçmişi umursamamak hiç kolay değildi. Ve en zor olanı ise, hiç yaşanmamış gibi hayata devam etmekti.