Shimmara Academy | PREQUEL (Under Editing)

CHAPTER TWENTY FOUR

Why?

NHEAN'S POV

"Alex~"

Direktang nagkasalubong ang kilay ko nang banggitin nya ang pangalang iyon. Alex?

"Ve?Sinong Alex?"

Hindi sya agad na nakasagot na para bang nagpaprocess pa sa utak nya ang tanong ko habang nakatitig sya kay Ab. I glance at him pero nakakapagtaka ,kahit na medyo hindi sya nagpapakita nang gaanong ekspresyon meron paring hint na nagulat sya .

"Ve?"

Tawag ko ulit. Don na sya natauhan.

"H-huh? N-nhe? Bakit?"

Nagbuntong hininga ako pagkatapos ay nagkibit balikat. Ngumiti ako pagkatapos ay umiling.

--

Today is Wednesday and for me the safest day of the week is this day. Alam nyo kung bakit? Well, hindi nyo alam. Ako nga rin hindi ko alam kung bakit. Basta feeling ko lang, ito yung pinaka safe na araw. Sa buong linggo kapag wednesday na fefeel ko parang normal place lang tong kinalalagyan ko. Nakakakita ako nang mga soccer players sa soccer fields na nagpapractice. Nakakarinig nang mga tili sa Gym kasi chinecheer ang favorate Basketball player nila.

And, meron ding ibang mga estudyante sa Quadrangle na para bang nasa normal school lang dahil kalmadong nag-uusap.

Vacant namin ngayon at wala akong ibang maisip. Bukod sa sinisikapan kong maiwasan kong magkrus ang landas namin ni Princess , para lang akong nababagot habang iniisip na nawawalan nang time sa akin si Red.

Teka nga~ ugh. Mukha ba akong jelous girlfriend pa g sinabi kong, parang nakay Ve na lahat nang Atensyon nila?No way. Bakit feeling ko ang sama kong kaibigan? If i were the boys rin naman gagawin ko rin ang pagka over protective nilang ginagawa kay Ve. Just to make sure that she's safe.

Lalo nang sya nga ang target.

I should stop thinking about this.

Nagpatuloy nalang akong maglakad mag-isa sa hallway habang papunta sa Field. Naisipan kong manuod nalang nang practice nang Soccer pampawala nang boredom.

Kaso lang, parang may mali.

Feeling ko may sumusunod sa akin. Gaya nong una ko rito para bang may nakamasid sa akin mula sa malayo. Bigla ko nalang naramdaman ang dibdib ko na bumibilis ang tibok.

Nakakarinig ako nang footsteps sa likod ko. And may nararamdaman din akong presence. I want to look back but i was scared. I can't even move.

Mas binilisan ko nalang ang paglalakad ko hanggang sa nadaanan ko na ang library and a realization suddenly came up on my mind.

Ghost? Sh*t.

Sinusundan parin ba ako hanggang ngayon?

Mas binilisan ko pa ang hakbang ko hanggang sa makalampas na ako sa library. Lumiko ako para iligaw yung sumusunod sa akin.

Hanggang sa wala na nga.