Stronger

Κεφαλαιο 13://Κύριε η διπλανή μου λείπει//

Εδώ και ώρα είμαι στο κρεβάτι μου και κλαίω.

Ναι κλαίω εντάξει;

Το ουρλιαχτό που είχα ρίξει όταν έπεσα στα σίδερα δεν ήταν αρκετό για να περάσει ο πόνος. Και μπορεί να το έπαιζα χαλαρή αλλά πονούσε μέχρι θανάτου φίλε.

Ακόμα κι εγώ η ίδια απορώ για το πώς τα κατάφερα να μην βάλω τα κλάματα μπροστά στον γιατρό και την μάνα μου. Καλά όχι ότι δεν έσπαγε η φωνή μου ώρες ώρες.

Έσπαγε...

Λίγη ώρα νωρίτερα η μητέρα μου με πήρε από το νοσοκομείο και ήρθαμε σπίτι. Το χέρι μου είναι σε μια κούνια για να μην το κουνάω.

Ξαφνικά η πόρτα χτύπησε.

"Ποιος;"
Ρώτησα.

"Εγώ είμαι"
Είπε ο Χριστόφορος.

Είχε πάει στο σπίτι ενός φίλου του και μάλλον τώρα γύρισε.

"Έλα"
Του είπα.

Η πόρτα άνοιξε και αυτός μπήκε μέσα και την έκλεισε πίσω του.

"Πώς είσαι;"
Με ρώτησε.

Εγώ για απάντηση άνοιξα το χέρια μου για αγκαλιά. Αυτός, ήρθε δίπλα μου στο κρεβάτι και με έβαλε στην αγκαλιά του.

"Να το δω"
Μου είπε και του έδειξα το χέρι μου.

"Καλά μωρή πώς τα κατάφερες;"
Μου είπε.

"Έπεσα σε κάτι σίδερα"
Είπα και ένα ακόμη δάκρυ κύλησε από το μάτι μου.

"Ωωω"
Είπε και μου το σκούπισε.

Κάθισε στο κρεβάτι μου και μιλήσαμε για διάφορα.

"Αύριο"
Του είπα.
"Δεν θα έρθω σχολείο. Πες τον λόγο μόνο στην παρέα μου"

Ας παίξουμε λίγο.

"Εντάξει"
Μου είπε.

Ιωνας POV

Κατέβηκα από την μηχανή, πήρα την τσάντα μου και κατευθύνθηκα στο σχολείο.

Ναι η Ζωή με έχει πρήξει να παίρνω και τσάντα. Παίζει να είναι από τις πρώτες φορές που την άκουσα.

Χα να δει πως το έχω πάρει σοβαρά.

Ναι εντάξει κοιμάμαι όρθιος και πετάω μαλακιες πρόβλημα;

Είχαν ήδη μπει μέσα.

Πφφ κλασικά.

Πλησίασα την τάξη μου και μπήκα μέσα.

Τι;

Να χτυπήσω πόρτα;

Χαχαχαχα ωραίο ανέκδοτο ξέρω κι εγώ ένα καλό με τον Τοτό!