Carpe Diem 2 {N.H}

Chapter Thirteen

Excuse me: volgens mij heb ik in twee verschillende tijden geschreven...
Enjoy❤️

🌸Puck🌸

De vergadering was schijn. Het was gewoon een plannetje om te zorgen dat Niall weet wat hij gedaan heeft. En dat deden we zo. In werkelijkheid had ik die kleren te danken aan een sollicitatiegesprek als manager hier in het gebouw.

Officieel zou ik stoppen op het kantoor. Ik zou fulltime gaan voetballen en lesgeven aan mensen van alle leeftijden. En dat was ook mijn plan. Zeker weten, ik wilde doen waar ik van houd. In mijn zwarte broek en Niall zijn sweater loop ik de zaal binnen.

"En daar is mijn Voetbalprinses," ik was achter de naam van mijn voetbaltrol gekomen en dat gaf een goed gevoel. Gewoon het gevoel van mensen kennen geeft me al een boost aan zelfvertrouwen vergeleken vroeger.

Vroeger was ik bang. Ondanks mijn slechte jeugd waarin ik dingen deed die niet voor mogelijk werden gehouden was ik bang. Bang om gekwetst te worden omdat mijn stem net wat anders is. Een piepstem, dat had ik volgens vele.

Ik wilde het van me afschudden. Me niet verdrietig voelen en ik vond dat ik moest staan boven hun, en als dat niet ging zoals ik het wilde. Dan maar op een slechte manier. En die manier werd mijn oplossing. Het grootste gedeelte van mijn leven bestond uit mensen pijn doen omdat ik zelf pijn had.

Niet geaccepteerd worden zoals je bent is het ergste wat je kan overkomen. Je gaat twijfelen aan jezelf en daardoor twijfelde ik aan mijn vrienden. Misschien vonden ze me wel raar, ze zouden me laten vallen en dan zou ik er alleen voor staan.

Gedachten na gedachten bleven zo en toen kwam mijn redder in nood. Dankzij Sander en Jayden ben ik naar London vertrokken. Zonder hun had ik geen Niall, mijn engel die me uit de brand heeft getrokken. Die me het meest heeft geleerd van alles door twee simpele kleine woordjes.

De woordjes Carpe Diem die hij de avond van vorige winter uitsprak waren belangrijk geworden in mijn dagelijkse leven. Geen zorgen. Pluk de dag. Geniet. Maar zo simpel was het niet, zoals hij al zei. "Je moet het doen," snappen aan die woordjes bestond niet. Dat woord en die woordjes waren niet aan elkaar gekoppeld.

Nu moest ik Niall hetzelfde gaan leren. Ik wist alleen niet hoe. Het is me nooit duidelijk geworden hoe dat Niall het voor elkaar heeft gekregen om me te hebben waar ik nu ben. Ik wist het niet en ik ben bang dat ik het nooit zal weten.

"Hey Lucas," glimlachte ik terug. Hij stond op van een smerig bankje, die waarschijnlijk onder de kauwgom zat, en gaf me High-Five. Ik liet Kennedy de warming-up geven en Lucas de training samen met Dominic.

Voor mij was dit een uurtje ontspanning. Al hoewel ik er meer nadacht over Niall. Zijn blik van daarstraks was goud waard. Hoe hij zich beheerst hield, terwijl ik zijn handen in het bureaublad zag knijpen.
Tegen de tijd dat ik nog niet eens op de helft zat van mijn gepieker kwam Louis binnen gerend.

"Je moet nu naar Niall," ik sprong op van het smerige bankje en pakte Louis bij zijn schouder. "Wat is er met hem?"   "Hij is helemaal over de rooie," ik lachte om zijn taalgebruik. "Ha Ha Ha. Ga nu," ik rende het sportcentrum uit naar huis. Binnen lag alles tegen de grond.

Fotolijsten lagen gebroken op de grond. Het glas lag er naast. "Niall?!" Mijn stem klonk bezorgd en tegelijkertijd zeer kalm. "Niall!" Ik liep over de spullen heen de woonkamer in waar ik hem tegen de muur zag leunen met zijn hoofd in zijn elleboog.