BEN SİZOFREN DEĞİLİM

Merhaba kızım

Vazgeçiyorum kendimden.

Herşeyden.

Korkmuyorum. Belkide korkuyorum

Bilemiyoruz

Derin bir nefes aldım.

Düşünemiyorum

Bu böyle olmazdı böyle devam edemezdi. Beynimin içi dönüyordu. Başım ağrıyordu.

Sakin ol.

Olamıyorum uyuşuyorum.

Başımı ellerimin arasına aldım. Beynimin dönmesini durdurmak istercesine onu tuttum.

29 saattir uyumuyordum.

Ateşten sonra uyumamış tekrar çekmiştim.

Kötü haldeydim.

Kimsesizdim. Kimsesiz olmaya mahkumdum galiba. Zincirlerimi kırmam gerekiyordu belkide.

Ayağa kalktığım an beynimin içinde uyuşmanın verdiği etkiyle 3-4 saniye sabit kalmaya çalıştım.

Yürümeye başladım. Adımlarım düzgün değildi. Sürekli dengemi kaybediyordum.

Yolda yürürken dükkanlardan yansımama baktım. Saatlerdir dışarda olduğum için üstüm tozlanmış saçlarım dağılmıştı.

Yüzümü görmek bile istemiyordum bu yüzden bakmadım.

Çöküyordum.

Gün geçtikçe daha çok çöküyordum.

Yürümemi hızlandırıp koşmaya başladım. dengemi kaybetsemde koşuyordum.

Başımın içi beter.

Ölüyor muyum ?

Galiba ölmüyordum ama yaşıyorda sayılmazdım.

Durdum.

Bomboş sokağa midemi döktüm.

Midemde ne var ne yok hatta sabah 1 tl verdiğim simiti bile kustum.

Dengemi toparlayıp yürümeye devam ettim. Sokaklar bomboştu. Kimse yoktu kimse beni görmüyordu.

Yürümeye devam ettim. Ayaklarımın beni götürdüğü yere doğru hızlı adımlarla yürüdüm.

Ayağımın takılmasıyla yüz üstü düşerken bu taşlı tanıdık yoldan nefret ettim. 

Kuşlar ötüyordu ağaçların birbirine vuran dalları huzur verici ses çıkarıyordu. Fakat bu huzur verici ses bile beni rahatsız ediyordu.

Düştüğüm yerden kalktığımda dizlerim kanıyordu. Avcumda kanıyordu.

Üzerimdeki koyu mavi tişörte kanı sürüp taşlı yolda yürümeye devam ettim.

Tekrar düştüğümde canım çok yanmıştı.

Yere yattım.