BEN SİZOFREN DEĞİLİM

Ben Ateş

Merhabalar.

Çok sık bölüm paylaşıyorum ve yorum sayısı aşırı derecede düşük.

İyi okumalar

Uyan Helen

Gözlerimi açtım.

Beyaz tavan, tanımadık avize.

Ayağa kalkmak için doğruldum. Hiç bilmediğim bir ev.

Etrafı inceledim.

Siyah tonlarının hakim olduğu bir yerdi.

Ayağa kalktım.

Çıplak ayaklarım soğuk parkelerin üzerinde sessizce ilerliyordu.

Karşımda gördüğüm insanla garipsedim.

Öz babamla aynı evde uyuyordum.

Galiba onun odasında onun yatağında uyumuştum.

Peki onlar yurt dışında yaşadığına göre bu ev kimindi ? Rüya abla nerdeydi ?

Yanına doğru gittim.

Kanepede yatıyordu.

Üstünü onu uyandırmadan örtüp geriye çekildim.

İstemsizce ona bakmaya başladım. Benzemiyorduk.

Demekki anneme benziyordum.

Zaten hep soğuk ülke insanı olduğumu söylemişlerdi.

Tekrar odaya geri döndüm.

Ceketimi üstüme aldım.

Çantamı da takıp babamın yanına geçtim.

"Özür dilerim lakin sana yakın olamam." Uyandırmamaya dikkat ederek sessizce çıktım evden.

Sabah saatleriydi. Güneş doğmuş tepeye gelmişti.

Sıcak değildi.

Evet sıcak değildi hafif soğuk bile sayılırdı. Sokaklar benimmiş gibi yürüdüm.

Bir kafeye girip kahvaltı söyledim. Aslında çok param kalmamıştı ama üveylerim öldüğü için aylık devletten para alacaktım. Bunun rahatlığı üstümdeydi.

Kahvaltını yapıp sigaramı içtikten sonra hesap ödeyip çıktım kafeden.

En çok içimi yakanda buydu. Haftasonu oluyordu yada ne bileyim güzel bir gün. İnsanlar gezip eğlenirken benim yapacak birşeyim yoktu. Kimse arayıp napıyorsun buluşalım mı demezdi. Bende aramazdım. Hep tek kalan taraftım.

Yalnız kalan sokaklarda yürüyen bir kızdım.

18 yaşıma 1 ay önce girmiştim. Fakat beynim öyle yoğundu ki doğum günümde ne yaptığımı bile hatırlamıyordum. Kimsede kutlamamıştı zaten.

Olsun.

Evime kadar yürüdüm. Buraları az çok biliyordum.

Eve girdim.

Depoya girdiğimde eşyalarımı bulmak yüzümde buruk bir tebessüm oluşturdu.

Üst kattaki odama gidip  çalışma odası yapılan odayı boşaltmaya başladım.

Ağır olan masa gibi şeyleri sürüklüyordum.