Hayatımda hiçbir anormallikli yoktu.İşte bu çok anormaldi.Ben Carolineyım başıma hep garip işler gelir.Ama bu sefer değil.Belki de gerçekten doğru yerdeyim.
Buraya geleli haftalar olmuştu ama Klaus'la olan iletişimim sahilde konuştuklarımızdan öteye geçmemişti.Arada bara gelirdi ama tercihen ben yokmuşum gibi davranırdı.Garip biriydi.Eğer onu tanıyor olsaydım benden kaçtığını düşünürdüm.
İşteydim ve her şey olağan monotonluğuyla devam ediyordu.Birileri gelip benle flört ediyor ben tepki vermiyordum ve onlarda geri çekiliyordu.Ve bu her gün tekrar ediyordu.
“Bir viski lütfen.” Dedi insanın kalbine işleyen bir ses.Kim olduğunu görmek için döndüğümde çok şaşırdım.Demek beni görmezden gelmekten sıkılmıştı.Ona ne diyeceğimi bilmiyordum.En sonunda bir şey demeden viskisini vermeye karar verdim.Viskiyi verip geri çekilirken
“Sana da merhaba Caroline.” Dedi hafif şımarık bir ses tonuyla.
“Merhaba” dedim soğuk bir tavırla.Bozulmuş gibi bir hali vardı.
Saatlerce orda oturdu ve beni izledi.Çok rahatsız edici bir durumdu.
En sonunda dayanamayıp “Bundan ne zaman vazgeçiceksin?” diye terslendim
“Neyden” dedi gülümseyerek.Gamzeleri ortaya çıkmıştı.Ve işte bu gamzeler için ölünebilirdi.
“Bana bakmaktan.” Dedim tepkisizce.Suçlu gibi ellerini kaldırdı. “Bunun suç olduğunu bilmiyordum.”
“Beni görmezden gelmeye devam etsen olmuyor mu?” dedim bilmiş bir tavır takınarak.
“Sen görmezden gelmiyordum ki.” Dedi biraz sesi üzgün gibiydi.
“Geliyordun” dedim.
“Seni niye görmezden geleyim ki.Bir kere sen cesursun,doğalsın ve eğlencelisin.Özellikle geceleri kulaklığını takıp deli gibi dans ettiğinde.Bu arada perdelerini kapamalısın.Fazla insansın.” Dedi içten bir tavırla
Hiç böyle iltifat almamıştım.Fazla insansın.Ne demeliydim “Teşekkür ederim sende fazla vampirsin” mi?Asıl ayrıntıyı gözden kaçırdım beni izliyordu.Utanmıştım.Ve yüzümün şekilden şekle girdiğini hissediyordum.Ne tepki vereceğimi bilemiyordum.
“Beni mi izliyorsun?” dedim hafif tebessüm ederek.
“izlemek demeyelim sadece arada sırada evinin önünden geçerken görüyorum.”dedi suçlu ne dediğini bilmez bir tavırla.Güzel yalandı.Çok iyi ya vampir sapığım olmuştu şimdi de.
Huzursuzca saate baktım.Mesaim bitmişti.
“Üzgünüm ama gitmem gerek artık.” Dedim çantamı almak için ilerledim.
“Seni eve bırakabilirim istersen?” dedi nazik bir tavırla.
“Teşekkür ederim en son hatırladığımda beni yemeye çalışıyordun.” Dedim muzip bir tavırla.
“Israr ediyorum.” Dedi şımarıkça.Olur anlamında kafamı salladım.
Yürümeye başlamıştık hava diğer günlerin aksine bu akşam ılıktı.Rüzgar hafif esiyor ve tenimi yalıyordu.
“Merak ediyorum kaç yaşındasın.” Dedim.Yanımda sert ve emin adımlarla yürüyordu.
“1000 yaşındayım.” Dedi bana bakarak.Ne tepki vereceğimi merak ediyor gibiydi.
“1000 yaşındasın her şeyi görmüş olmalısın bu harika.” Ne saçmalamıştım ben öyle.Çuvallamıştım.
“Özür dilerim bu çok saçmaydı” dedim utanarak.Gülümsedi.Belli ki halinden çok memnun görünüyordu.
Evimin önüne gelmiştik.Büyük bir ihtimalle onu eve davet etmemi bekliyordu.Çok beklerdi.
“Teşekkür ederim Klaus beni bıraktığın ve beni yemediğin için.” Dedim.Bu yeme esprisini fazla uzatmıştım ama benim hoşuma gidiyordu.
“Önemli değil Caroline.” Dedi centilmen bir tavırla.Arkasını dönmüş gidiyordu ki “Klaus.” Diye seslendim.Bana döndü ve gamzeleri yine ortaya çıkmıştı.
“Bir gün insanca bir şeyler yapmak ister misin?” diye sordum.Bunu neden yaptığımı bilmiyordum ama buradaki tek arkadaşım sayılabilecek kişi oydu.
“Belki bir gün.” Gülümseyerek ve vampir hızında ortadan kayboldu.Anlamamıştım beni kibarca geri mi çevirmişti.Belki de.Bunun cevabını öğrenemeyecektim
