Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 27|| Χόουπ

Την κοίταξα αγριεμένα, έπειτα έριξα μια βιαστική ματιά στον αρακά, που είχε φτιάξει η μητέρα της για μεσημεριανό. Η αλήθεια είναι πως το πράσινο χρώμα του δεν βοηθούσε πολύ στο να με δελεάσει να φάω. Εξάλλου, δεν πεινούσα από την πρώτη στιγμή που έκατσα στη μεγάλη τραπεζαρία του σπιτιού της. Οι σκέψεις μου και το μυαλό μου είχαν αρχίσει, πλέον, να αφοσιώνονται σε άλλες εξελίξεις, παραμελώντας κάθε είδους ανάγκη για τροφή.

«Έλεος Χόουπ, συμπεριφέρεσαι λες και είσαι ερωτευμένη!» είπε με μια δυνατή φωνή, κάπως αγανακτισμένα.

Ξαφνικά στραβοκατάπια. Σχεδόν πνίγηκα με το ίδιο μου το σάλιο, κάνοντας την απόπειρα να μην της φανερωθώ. Τις περισσότερες φορές, η Σόνια, δεν χρειαζόταν και πολύ χρόνο για να καταλάβει τι μου συνέβαινε. Με γνώριζε απέξω και ανακατωτά, σαν τους στίχους από το αγαπημένο της τραγούδι.

«Χόουπ- Αντέλια Τόμας!» πετάχτηκε από τη θέση της, αφού έσπρωξε με δύναμη τη καρέκλα της προς τα πίσω.

Το μόνο που περνούσε εκείνη τη στιγμή από το μυαλό μου ήταν η αναφορά του δεύτερου ονόματός μου, σημάδι όχι και τόσο καλό για τη εξέλιξη αυτής της άβολης συζήτησης.

«Τι στο καλό; Είσαι ερωτευμένη! Είσαι ερωτευμένη και δεν μου το είπες. Έχεις ήδη πεθάνει και κλείσει πρώτη θέση για τη κόλαση, χωρίς καμία αναμονή!»

«Σόνια... κόψε τις βλακείες. Με τρομάζεις!» μουρμούρισα φοβισμένα, μ'έναν φανερό τόνο απελπισίας, που λίγο έμενε και θα τα μαρτυρούσα όλα στο λεπτό.

Τότε, κι ενόσω με κοίταγε με γουρλωμένα μάτια σαν να ετοιμαζόταν να μου κάνει ανάκριση, πήγα να φάω λίγο από τον αρακά μου για να την αποφύγω.

«Άστα αυτά που ξέρεις. Δεν περνάνε σε μένα!» βούτηξε μονομιάς το πιρούνι από το χέρι μου.

Αν πριν κάτι δευτερόλεπτα η έκφραση της με είχε κάνει να αγγίξω τα όρια του φόβου, τώρα με είχε οδηγήσει στο να τα ξεπεράσω.

«Ουφ, δεν είμαι ερωτευμένη,» η φωνή μου έτρεμε σαν το φύλλο στο πέρασμα του αέρα.

Ένα ήταν βέβαιο. Ήμουν άθλια, ακόμη και στη προσπάθεια να πω όντως ψέματα.

Την επεξεργάστηκα. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της μαλάκωσαν, έγιναν μια γαλήνια θάλασσα. Δυστυχώς, όμως, έπαυσε να με πυρπολεί με επανειλημμένα βλέμματα καχυποψίας μονάχα για λίγα δευτερόλεπτα. Πριν καλά μπορέσω να αισθανθώ τη καρδιά μου να γυρνάει στη θέση της, εκείνη με είχε αρπάξει από τον καρπό πηγαίνοντάς με για ανάκριση στο βαμμένο στις αποχρώσεις του πορτοκαλί δωμάτιό της.