Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 10|| Χόουπ

''Τέλος, θα θέλαμε να τονίσουμε πως ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ο μεγάλος αυτός Γάλλος στρατηγός θα αποτελεί για πάντα μια σημαντική προσωπικότητα στην ευρωπαϊκή ιστορία,'' είπε με ένα σταθερό τόνο ο Τζακ, κοιτώντας με αυτοπεποίθηση το κοινό του, μια τάξη από μαθητές που ήταν έτοιμοι να κοιμηθούν στις καρέκλες τους.

Δεν τους κατηγορώ, ήταν η τελευταία ώρα. Και εγώ βαριόμουν να ακούω όλες αυτές τις πληροφορίες. Ειδικά όταν είχα να ψάξω κιόλας ένα κατεβατό ιστορικών αναφορών για τον ξακουστό Ναπολέων και να τις παρουσιάσω με τον Τζακ. Και εκτός από αυτό, όσο εγω αναζητούσα σε όλο το διαδίκτυο για τη συμβολή του Γάλλου στρατηγού στην Ευρώπη, εκείνος έπαιζε με ένα ροζ, λαστιχένιο μπαλάκι που είχα αγοράσει πολύ πιθανόν όταν ήμουν πέντε χρονών. Ευτυχώς όμως, που προσφέρθηκε να παρουσιάσει τη ομαδική εργασία γιατί εγώ δεν το είχα με τη ρητορική. Από ότι φαίνεται ούτε ο ίδιος το κατείχε το άθλημα. Σχεδόν όλοι οι συμμαθητές μας είχαν πέσει σε λήθαργο αυτή τη στιγμή. Μόνο η Σόνια μας παρακολουθούσε με ευλάβεια. Μάλιστα, στο τέλος μας χειροκρότησε μ'ένα πλατύ χαμόγελο, το οποίο της κόπηκε αμέσως, μόλις ο καθηγητής μας της έριξε ένα αυστηρό, γεμάτο αποδοκιμασία βλέμμα.

''Συγχαρητήρια παιδιά μου. Μια από τις καλύτερες εργασίες του τμήματος. Θα πάρετε τους βαθμούς σας την επόμενη φορά μαζί με τους υπόλοιπους,'' είπε ο κύριος Σμιθ, κάνοντας μας ένα νεύμα να κάτσουμε στις θέσεις μας.

Έκανα τη καρέκλα μου λίγο πίσω και έκατσα δίπλα στη καλύτερη μου φίλη. Τα μάτια μου εστίασαν στην άδεια θέση του. Ο Σον δεν είχε εμφανισθεί στο σχολείο δύο, ολόκληρες μέρες. Για κάποιο λόγο ένιωθα τόσο άδεια χωρίς εκείνον να συμπληρώνει την τάξη. Η απουσία του άφηνε ένα τεράστιο κενό στην ηλιόλουστη αίθουσα. Μάλλον, η ψηλή φιγούρα του δεν μπορούσε να εγκλωβιστεί μέσα σ'ένα τόσο φωτεινό χώρο και έπρεπε να χαθεί στο σκοτάδι του κόσμου του.

Υπήρχαν ορισμένες φορές, σαν κι αυτή, που ήθελα να γίνω η σωτηρία του. Γιατί εκείνος είχε κλέψει την καρδιά μου. Όσο κι αν προσπαθούσα να πνίξω αυτά τα συναίσθηματα, ήταν πλέον αδύνατον. Η καρδιά μου χτύπαγε πιο δυνατά για εκείνον μέρα με την μέρα. Για τους περισσότερους θα φαινόταν χαζό ένα κορίτσι σαν κι εμένα να πάει να μπλεχτεί μ'ένα αγόρι σαν κι εκείνον. Κι ακόμα χειρότερα να το ερωτευτεί και να του δοσεί τη ψυχή της. Μα για εμένα δεν ήταν αμαρτία να τον αγαπήσω. Κάτι μέσα μου το ζητούσε ως ένα είδος επιτακτικής ανάγκης. Ένα κομμάτι μου ζούσε με την ιδέα πως γεννήθηκα για να τον αγαπήσω, για να γίνω δικιά του.