Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 22|| Χόουπ

Όλοι νόμιζαν πως ήμασταν δυο έφηβοι, που ερωτεύτηκαν δυνατά, τουλάχιστον αυτό φανέρωνε η ιστορία μας.

Όμως, εμείς δεν ερωτευτήκαμε απλά. Αγαπήσαμε ο ένας το φεγγάρι του άλλου. Κι αποφασίσαμε να αντικρίσουμε μαζί τη πρώτη ανατολή του ζεστού ήλιου των τρελών συναισθημάτων μας.

[...]

Δεν ήμουν σίγουρη για πόσο θα κρατούσε αυτό που μόλις είχε ξεκινήσει μεταξύ μας. Ήταν πολύ όμορφο για να το αφήσω. Φοβόμουν πως από λεπτό σε λεπτό το όνειρο θα σταματούσε ακαριαία. Κι τότε... άπειροι, φρικιαστικοί εφιάλτες θα έκλεβαν τις γλυκές μου ελπίδες.

Το να ερωτεύεσαι τον Σον Ρόμπερτς ήταν αρκετά περίπλοκο. Έμοιαζε λίγο όπως όταν προσπαθούσα να αντικρίσω, δίχως το παραμικρό ίχνος του χάους των σκέψεών μου, τον φεγγαρολουσμένο νυχτερινό ουρανό.

Απέραντος, ατελείωτος, σκούρος μαύρος, με άπειρα άστρα. Τον κοίταζα με περιέργεια, τον θαύμαζα σιγανά, τον λάτρευα αργά, ακόμη κι αν μου προκαλούσε μια ενοχλητική μελαγχολία κάποιες φορές. Κάπως, έτσι ένιωθα αυτή τη στιγμή. Το μυαλό μου μια τυλιγμένη, πολύχρωμη κορδέλα, η οποία είχε γίνει ένα ακατάστατο κουβάρι.

Πόσα θα θυμόμουν από εκείνο το βράδυ; Κάποιοι λένε πως τα πιο ωραία γεγονότα της ζωής μας δεν μένουν στη μνήμη μας όσο έντονα γράφονται με μεγάλα και καθαρά γράμματα τα δυσάρεστα.

Έχω τρελές επιθυμίες.

Είχα αποκοιμηθεί με τα μουρμουρητά του εκείνο το βράδυ. Μετά το έντονο και παθιασμένο μας φιλί εκείνος, σχεδόν, λιποθύμησε μέσα στην αγκαλιά μου. Ούτε εγώ μπόρεσα να καταλάβω πως εκείνη τη στιγμή βρήκα την απαιτούμενη δύναμη για να τον ξαπλώσω στο κρεβάτι μου.

Ήταν σαν ένας μικρός, πληγωμένος άγγελος. Το αγαπημένο μου φεγγαρόφωτο έλουζε το πρόσωπό του με μια ασημένια, κάπως νοσταλγική, λάμψη. Η ανάσα του μύριζε αλκοόλ, καθώς ακούμπησα το αυτί μου στο στέρνο του. Η καρδιά του παλλόταν με συγχρονισμένους χτύπους, φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας τα στήθια του ρυθμικά. Δεν είχα αισθανθεί ξανά με τόση ένταση την τρελή ανάγκη να βρω τη γαλήνη στην ζεστή -αν κι αρκετά χαώδης- αγκαλιά του. Από εδώ και στο εξής το μόνο που ήλπιζα ήταν... να τρυπώνει κάθε βράδυ στο δωμάτιο μου. Κι αν το να είμαστε μαζί σήμαινε ότι θα πονέσω, τότε δεν με ένοιαζε καθόλου πλέον. Επειδή, εκείνο το μικρό δευτερόλεπτο που η καρδιά μου άλλαξε, αρχίζοντας να τρέχει σ'τους άγνωστους δρόμους του έρωτα, είχα ήδη πάρει την απόφαση μου.