Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 16|| Χόουπ

Ο θάνατος μοιάζει με τον ύπουλο καπνό, που πνίγει τη φλόγα.

Λόρδος Βύρων

[...]

Κραυγές τρόμου. Καρδιές που χτυπάνε σαν τρελές. Φόβος και γλυκό χάος να απλώνεται πάνω από την, κάποτε, ήρεμη ζωή μας. Θολές φιγούρες περνάνε βιαστικά μπροστά από τα μισάνοιχτα μάτια μου. Σκιές σιγομορμουρίζουν με τρεμάμενες φωνές το μεγάλο κακό, το οποίο αρπάζει με μια τρομερή βία τα πιο όμορφα όνειρα και δίνει τροφή στους πιο φρικιαστικούς εφιάλτες. Άνθρωποι που φοράνε άσπρα, κι όμως στην πραγματικότητα είναι ψυχές ντυμένες στα μαύρα, τρέχουν γύρω γύρω από το πουθενά και το παντού, ψάχνοντας την σωτηρία, τη θεραπεία, μια διάγνωση που θα διαψεύσει όλα όσα ήλπιζα πως ήταν απλά ένα απαίσιο αστείο.

Ουρλιαχτά. Τα βλέφαρα μου βαραίνουν. Η ανάσα κόβεται ακαριαία και επανέρχεται χωρίς καμία προειδοποιήση.

Άραγε πνίγομαι;

Ένα χέρι κρατάει σφιχτά το δικό μου. Μια αχνή μητρική ύπαρξη βρέχει τα μαγουλά της με πικρά, ατελείωτα, σχεδόν αμέτρητα δάκρυα. Ένα '' Όλα θα πάνε καλά '' πλανάται στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Μετέωρες αλήθειες, που θεωρούμε δεδομένες να καταρρέουν μονομιάς μπροστά στα απομεινάρια της φθοράς. Η μικρή ζωή μου να ξεδιπλώνεται σαν τη πλοκή της πιο εντυπωσιακά μπερδεμένης ταινίας.

Όλα γίνονται λευκά, μετά μαύρα και ξανά λευκά. Άγγελοι κλαίνε και με παρακαλάνε να μην τα εγκαταλείψω.

Άραγε, έχω παραισθήσεις;

Όχι ακόμα, αλλά το αισθάνομαι. Σε λίγο τα πάντα θα γίνουν σενάρια φαντασίας και ανείπωτες περιπέτειες ενός κοριτσιού με μικρό παρελθόν και ανύπαρκτο μέλλον.

Ταραχή. Τρέχω αλλά δεν προλαβαίνω. Ο Μορφέας θέλει να με κοιμίσει στην αγκαλιά του εις την αιωνιότητα.

Άραγε αν υποκείψω και κλείσω τα μάτια μου, θα δω ξανά το φως του φεγγαριού;

''Όλα είναι μια χαρά κοριτσάκι μου, όλα θα πάνε καλά,'' η φωνή του πατέρα μου σπάει και θρυμματίζεται σε χιλιάδες κομμάτια.

Δύο γονείς να γίνονται μάρτυρες της καταστροφής του πιο σημαντικού δημιουργηματός τους. Τα πνευμόνια μου καίνε. Θέλω να αναπνεύσω, να ζήσω και να αγαπήσω.