Chapter 10: Moving To Urban
-
-
-
Patrice's POV
Nagising ako dahil sa liwanag na tumatama sa mukha ko at nang buksan ko ang mga mata ko ay isang kalmado at natutulog na mukha ang bumungad sakin. Nagulat ako dahilan para mapatayo ako.
I touched my head. Oh my god! I can't believe it we spent our night here at the lagoon.
Napatingin ako kay Greg na nakasuot lang ng itim na polo, hinigaan ko kasi ang tuxedong itim nito. I woke him up pero imbes na gisingin ko siya ng sobra y hindi ko napigilan ang sarili kong mapatitig sa gwapong mukha ni Greg.
In fairness kay Greg habang tumatagal. Pagwapo ng pagwapo yung mukha niya sa paningin ko.
Then I saw him slightly moved. "Close the curtains. Yung araw natatamaan yung mukha ko." His voice was so sexy.
Aba ang loko! Akala ata niya sa kwarto kami natulog.
I poke his cheek. "Greg, wake up. . . ."
"hmnnnn." Umungol pa ang loko.
"Hey, Greg, wake up." I shook him.
Onti-onti namang nagbukas ng mata si Greg. "Goodmorning." He said and smiled as he saw my face.
"Wag kang mag pa-cute. Tumayo ka na kasi wala tayo sa Palace baka kung anong isipin ng mga maids and butlers kapag nakita nila tayo dito." I told him.
He sat and scratched the back of his head with his eyes close, still adjusting on the light. "Where are we?" He asked then opened his eyes. "What are we doing here at the lagoon?"
I yawned. "Lasing ka na kagabi at dito ka na nakatulog and I can't leave you here."
He smiled naughtily. "So . . . You're incapable of leaving me alone?"
Nilamutak ko yung mukha niya gamit ang palad ko. "Mukha mo." I stood up. "Tumayo ka na diyan baka hinahanap na tayo ng mga tao sa Palace."
Tumayo na rin naman ito na may ngiti sa mukha. Inabot niya ang tuxedo niya na nakalapag sa Bermuda grass at ipinatong sa balikat niya.
Inakbayan ako nito. "Bukas ng madaling araw pupunta babalik na'ko sa Makati para ayusin yung mga naiwan kong trabaho din. Medyo matagal na rin ang leave ko."
I nodded for knowing. "I see . . . ." It's been two weeks. Two weeks na rin kasi akong nandito sa Pilipinas.
"I-Isasabay n-narin k-kita. . . ." I'm not sure if his tone was sad or just stuttering.
