Not That Innocent

NINE

POV Helen
Een langzaam gepiep vult mijn oren, al snel ben ik heel geïrriteerd geraakt aan het regelmatige luide geluid. 'Je bent al lang weg, Helen, lieverd,' een vaag bekende stem fluistert de woorden, die meegaan met de wind.

Ik ben nog een kleuter. Een wit zomerjurkje is gewikkeld rond mijn lichaam. Paarse en witte bloemen versieren mijn blonde haren. Ik knuffel mijn moeder en blij knuffelt ze terug. 'Jackson Davis.' Verward kijk ik naar mama. 'Wie is dat?' vraag ik met een klein stemmetje.
'Dat ben ik, en jij hebt iets wat ik wil...' Ik kijk omhoog, maar kan de meneer niet herkennen. Mijn hart klopt heel hard.

Langzaam stap ik achteruit, maar wanneer hij mij vastgrijpt, schreeuw ik de longen uit mijn lijf, ik begrijp niet waarom hij mij zoveel angst doet lijden.
'Stout meisje...' gromt hij in mijn oren.

Op dat moment vliegen mijn ogen open. Ik zie alleen een witte waas voor mijn kijkers. Verdwaasd probeer ik de ruimte te scannen, maar niks wil mee. Ik heb alleen oog op de flikkerende lichtjes rondom mij heen. Het draait zo erg rond mij, ik zou elk moment kunnen overgeven. Paniek.

Een druk pratende stem komt naar mij toe. Ik kan niet verstaan wat ze zegt. 'Wat gebeurt er? Waar ben ik? Wat? Waar? Waarom zie ik niets?' roep ik in paniek. 'Stop! Kalmeer, alsjeblieft!' De woorden nemen mij gevangen, ik kan me niet bewegen. 'Ik word gek,' piep ik.

'Ze is wakker!' Al die stemmen omsingelen mij, hun woorden martelen mij, de geluiden laten me panikeren.
Een zwarte schim loopt naar mij toe, opeens zie ik alles duidelijk en herken zijn gezicht; Jackson Davis. 'AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHH!' schreeuw ik. Als een gek, wat ik in die korte tijd geworden ben, begin ik te hyperventileren.

Ik glij uit, met een harde klap val ik op de grond. Snel kruip ik achteruit, alleen oog hebbend op hém. Zijn enge, maar toch zo perfecte gezicht komt dichterbij.
Ik sluit mijn ogen en schreeuw zo hard mogelijk. 'Weg! Hij moet weg! Alles moet weg! Weg! Ga weg!' schreeuw ik. 'Alsjeblieft...' piep ik. Waarna hij heel plotseling mijn arm vastgrijpt.

Badend in het zweet schrik ik wakker. 'Aaaaaaaahh!' roep ik. 'Het was maar een droom,' mompel ik. Ik draai me om en val terug in slaap.
Ik word wakker door niets minder dan de meest verschrikkelijke uitvinding ooit.

Mopperend sta ik op. Ook speelt mijn nachtmerrie van vannacht zich nog steeds af in mijn hoofd. Het is allemaal drie jaar geleden nog gebeurd.

Ik herinner me nog dat Lucy en ik nog konden wegkomen van hém, maar Frederick en Marcia hebben het niet overleefd. 'Lucy!' roep ik, onderaan de trap. Na wat gestommel zie ik het vermoeide gezicht van mijn beste vriendin. 'Wat,' gromt ze. Ik grinnik, maar antwoord nog snel, want wanneer Lucy moe is, nou...je begrijpt wel wat ik bedoel, dan is ze gevaarlijk: 'Ontbijt is klaar...' Ik draai me om en wil weggaan, maar kijk nog even om. 'En trouwens, haast je, het is muesli.'

Haar gezicht licht op en daarna rent ze de trap af. Als een klein kind, wat ze ook soort van is, holt ze de keuken in en neemt de grootste kom eten. Ik laat een klein lachje horen.

Amper kan ik zitten, of de telefoon gaat. 'Ik ga wel...' Ik grijp het apparaat bij de hoorn en neem op: 'Lyra Smith aan de lijn.'
'Goedemiddag juffrouw Smith, u wordt vanmiddag verwacht om veertien uur dertig, in het kantoor van mevrouw Pevensie. Prettige dag, verder.' 'Geen probleem, dank u wel.' De persoon, aan de andere kant van de lijn, hangt op.

'Lucy! Ik heb een afspraak bij Pevensie!' schreeuw ik, over mijn toeren van geluk.

'Oh my Gosh! Je bent klaar met de studies-' 'Ja!!!' We springen op en neer van enthousiasme. Lucy is ondertussen al een maand geleden afgestudeerd, haar werk is burgerlijk ingenieur, wat ze doet weet ik niet echt, maar het is iets met uitvindingen... Ik heb mijn studies voor rechten gestaakt, maar daarentegen heb ik gestudeerd voor politie-inspecteur, want ik heb een scherp oog en wil nog steeds dat recht geschiedde bij anderen, als het niet voor mij kan, dan voor degenen die het harder nodig hebben. Dan kan ik me eventueel richten op het te pakken krijgen van Davis, hij moet nog steeds boeten voor alles wat hij onschuldigen heeft aangedaan.

Ik hoop dat ik niet word gehaat omdat Marcia dood is... Ik hield van haar, maar ze moest dood, want HIJ was of is nog steeds woedend dat zij haar identiteit prijs gaf.

Anyways, wat vinden jullie van Helen die (misschien) gaat afstuderen en inspecteur bij de politie gaat worden? Wat vinden jullie van haar nieuwe schuilnaam?

Doei!
Rosalie x 🌹