Not That Innocent

EIGHT

POV Marcia
Ik ga snel op een stoel zitten, al wachtend op de uitbarsting van de baas, maar het komt niet. Geen enkel geluid, naast zijn adem. Hij staat daar rustig aan zijn bureau, zijn woede onder controle houdend.

Ik slik even kort en dan loopt hij dreigend naar me toe, met grote snelle passen. Met de meest vilijne grijns, fluistert hij: 'Stoute meisjes worden gestraft, en jij bent stout geweest, Frost.' 'Wat was mijn fout dan? Ik heb Jones in leven gehouden!' Ik zou mezelf wel kunnen slaan! Idioot! Idioot! Idioot! Waarom zeg je altijd de foute dingen!?

Zijn ogen lijken wel vuur, nee, lava te spuwen, zo ziedend van woede is hij. 'JIJ HEBT VERDOMME JOUW IDENTITEIT PRIJSGEGEVEN!' schreeuwt hij.

Mijn wang brandt, voor zijn hand had hij niet eens de moeite genomen, om het tegen te houden om mij te slaan. Ikzelf ben buiten mezelf van boosheid, hoe durft hij wel niet!? Ik hield alleen zijn fucking slachtoffer in leven! Ik mompel sarcastisch, mijn eigen woede inhoudend: 'Tuurlijk. Laten we allemaal op Marcia slaan! Het is toch zo leuk.'

En dan komt het...

POV Helen
Ik ben zo moe... Ik kan geen geeuw onderdrukken. Maar toch blijft het zwart voor mijn ogen.
Het is verschrikkelijk vervelend. Een vrouwelijke stem, een stem die mij de rillingen bezorgt en tegelijk geruststelt, weerklinkt in de ruimte: 'Ik weet heus wel dat jij me hoort, Helen June Rosalie Morgan Jones. Je bent in levensgevaar. Hij wil jou. Hij wil jou. Helen, je weet niet wat hij van plan is met jou. Word alsjeblieft wakker...'

Ook al heb ik de stem even niet gehoord, herken ik het uit duizenden, de stem is afkomstig van mijn hartsvriendin; Lucy. Ik wil haar duidelijk maken dat ik haar heb gehoord.
Een snik weerkaatst in mijn oren, vervolgens hoor ik er nog meer. Dan gebeurt hetgeen wat ik nooit zou kunnen verwachten dat het mij zou lukken; een traan verlaat mijn ooghoek. Traagjes glijdt het over mijn wang.

Een deur sluit. Maar al te goed besef ik dat ze weg is, om niet meer terug te keren, alleszins voorlopig.
Hier ben ik uiteindelijk, zonder iets te zien, iets te doen, ik ben hier helemaal alleen, alleen met mijn tranen die ik kan voelen, maar niet kan tegenhouden. Eenzaam.

Een luide knal haalt me uit mijn slaap. Geschreeuw komt van overal.
Vanuit het geschreeuw kan ik één gemeenschappelijk woord onderscheiden: "brand!"

Paniek. Ik hoor paniek, ik voel het, ik weet het, toch voel ik me uiterst kalm, ik voel geen vlaagje paniek. Een deur vliegt open, ik weet nu elk geluid te onderscheiden, nog beter dan de meesten. Er wordt aan mijn huid getrokken, sommige plaatsen komen wat losser te staan, anderen komen wat vaster te zitten, vervolgens word ik opgetild, lucht suist, op een heel irritante manier, rond mijn oren.

Ik word gek van het geschreeuw rondom mij heen. Mijn oren prikken verschrikkelijk. Opeens krijg ik het heel erg koud. En dan gebeurt het: ik raak in paniek. Ik ben de controle van mijn lichaam nog meer verloren. Ik voel dat ik heel hard begin te bewegen. Langzaam, maar zeker, verlies ik alle besef van de geluiden en bewegingen...